.png "English"){kind=small}
Οι Ελληνικές τράπεζες δεν είχαν να υποστούν τις συνέπειες της ευρύτατης έκθεσης σε τοξικά ομόλογα δανείων χαμηλής πιστοληπτικής δυνατότητας, όπως αυτά που κατείχαν πολλές ισχυρές τράπεζες του Δυτικού κόσμου, διέθεταν όμως δυο βραδυφλεγείς βόμβες που απαιτούσαν άμεση διαχείριση το συντομότερο για να μην οδηγηθούν σε αυτοκαταστροφή. Η μια ήταν η κατοχή μεγάλου αριθμού Ελληνικών ομολόγων και η άλλη η σταδιακή εκτίναξη των επισφαλών ιδιωτικών δανείων. Η πρώτη, με το «κούρεμα» που αποφασίσθηκε σε κεντρικό επίπεδο και την ανακεφαλαιοποίηση του συστήματος δείχνει να «απενεργοποιείται» με ασφάλεια. Η δεύτερη όμως δεν έχει ακόμα αγγιχτεί παριστάνοντας υποκριτικά ότι δεν αποτελεί ακόμα τόσο σημαντικού μεγέθους ζήτημα.
Ένα στοιχείο που αποτελεί ευθύνη του άπληστου προτύπου με το οποίο το τραπεζικό σύστημα αντιμετώπιζε την κερδοφορία του, είναι η παράβλεψη των επιστημονικών δεδομένων που προβλέπουν συνολικές δόσεις δανείων που δεν πρέπει να ξεπερνούν περίπου το 30% των ετήσιων εισοδημάτων του δανειολήπτη. Στη φρενίτιδα του ανταγωνισμού ο κανόνας καταστρατηγήθηκε φτάνοντας συχνά σε έγκριση δανείων σε άτομα που θα χρειάζονταν πλέον ακόμα και πάνω από το 50% των εσόδων τους για να καλύψουν τις δανειακές υποχρεώσεις.
Ο τρόπος με τον οποίο ακούγεται ότι προτίθεται η κυβέρνηση να προχωρήσει κάποιου είδους ρύθμιση για τα δάνεια των ιδιωτών είναι από προσχηματικός έως προεκλογικά λαϊκίστικος. Ποια είναι η χρησιμότητα μιας ρύθμισης που επί της ουσίας επιβεβαιώνει τις τραπεζικές υπερβάσεις, εφόσον θεωρεί θετική εξέλιξη κάποιος να καταβάλει ακόμα και το 50% των εισοδημάτων του για πληρωμή δόσεων;
Ούτε βέβαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραγματικό «κούρεμα» των δανείων η χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής που από τη μια μειώνει τη μηνιαία επιβάρυνση, αλλά από την άλλη ουσιαστικά αυξάνει το συνολικό αποπληρωτέο ποσό όσο το επιτόκιο παραμένει σταθερό. Οι νομοθετικές παρεμβάσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά αφορούν πολύ εξειδικευμένες περιπτώσεις και προστατεύουν μόνο της πρώτη κατοικία, άρα απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν γενική διεκπεραίωση χρεών.
Η μόνη ρύθμιση που θα είχε διπλά θετικό αποτέλεσμα και για τους πολίτες αλλά και για τις τράπεζες θα ήταν μια μείωση του συνολικού ποσού που χρωστά κάθε ιδιώτης και επιχείρηση, που βρίσκεται σε πραγματική αδυναμία αποπληρωμής, σε ποσοστό αντίστοιχο της μείωσης του ΑΕΠ (20-25%). Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει πρόσκαιρη επιβάρυνση στην κεφαλαιακή επάρκεια των πιστωτικών ιδρυμάτων αλλά είναι χρυσή ευκαιρία να διευθετηθεί στο θέμα μέσα στα πλαίσια της αναμενόμενης ανακεφαλαιοποίησης τους, ώστε τελικά πιο υγιείς και με καλύτερες και σταθερότερες προοπτικές να αξιολογηθεί η αξιοπιστία τους από τη Black Rock.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια