.png "English"){kind=small}
Δεν είναι λίγες πλέον οι φωνές που αναζητούν σε μια παραλλαγή του Αμερικανικού μοντέλου χρηματοδότησης, τις πιο ιδανικές, για τις απαιτήσεις των καιρών μας, διαδικασίες οικονομικής συντήρησης των πολιτικών χώρων. Γιατί να μην μπορεί δημόσια ο οποιοσδήποτε χορηγός να συνεισφέρει στο κόμμα που επιθυμεί, καταργώντας την κρατική στήριξη;
Είναι άραγε πιο αποτελεσματικό ή πιο ηθικό να προσποιούμαστε ότι το κράτος αποτρέπει τη διαπλοκή πολιτικής – επιχειρηματιών, όταν είναι γνωστός ο τρόπος που μια μικρή ομάδα ισχυρών παραγόντων λυμαίνονται τα δημόσια έργα συχνά με προνομιακούς όρους; Ποιος άραγε θα τολμήσει να προχωρήσει σε χαριστικές συμφωνίες όταν θα είναι καταγεγραμμένη η οικονομική στήριξη ενός ιδιώτη;
Από την άλλη, γιατί ο κάθε πολίτης που επιθυμεί να αποτελεί μέρος των κομματικών διεργασιών να μην επιβαρύνεται με μια ουσιαστική ετήσια συνδρομή (όταν δίνονται 30 ευρώ για την κατοχή μιας πιστωτικής κάρτας!) και να θεωρείται θεμιτό να επιβαρύνεται το σύνολο του πληθυσμού με ένα δυσβάστακτο κονδύλι; Ποιος πιστεύει ακόμα ότι στην ψηφακή εποχή μας, είναι απαραίτητη η σπατάλη τόσων δις για την προβολή εκλογικών διαφημίσεων ή η διατήρηση πολυπληθέστατων δυσλειτουργικών μηχανισμών χωρίς μάλιστα η κοινωνία να αισθάνεται την κομματική παρουσία ως αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας της.
Μόνο που η αποδοτική λειτουργία ενός τέτοιου νέου προτύπου προϋποθέτει κάποια συγκεκριμένα «αν». Αν υπάρξει σοβαρός λογιστικός έλεγχος των κομμάτων! Αν προωθηθεί η αναδιάρθρωση των δομών τους! Αν αξιοποιηθούν πλήρως τα σύγχρονα μέσα προβολής του πολιτικού λόγου! Αν γίνει απολύτως αξιόπιστοι και αδιάβλητοι οι διαγωνισμοί δημοσίων έργων! Βέβαια όλα αυτά και πολλά ακόμα «αν», χρειάζονται τον παράγοντα καταλύτη κάθε διορατικής εξέλιξης. Την πολιτική βούληση! Υπάρχει;
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια