Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στο πόσο μεγάλο διαχρονικό πολιτικό έγκλημα αποτελεί η μη αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Μια χώρα με παραγωγική βάση που συνεχώς περιοριζόταν και στήριξε τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών στον ακριβό δανεισμό και τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (όχι πάντα με αναπτυξιακή χρήση!), δεν δικαιολογείται να αδυνατεί να αξιοποιήσει στο έπακρο την τεράστια περιουσία που διαθέτει. Μέσω πολλών διαφορετικών επενδυτικών επεμβάσεων θα μπορούσε να αποφέρει ίσως και πάνω από 5-6% του ετήσιου ΑΕΠ (όσο δεν συνεισφέρουν ζωτικοί οικονομικοί τομείς!). Επί 2,5 χρόνια το ζήτημα πέρασε από την απαξίωση και το χλευασμό στην γενικόλογη αναμόχλευση και τη διοικητική προσέγγιση με τους γνωστούς νωχελικούς κρατικούς ρυθμούς.
Χρειάστηκε πάνω από 1,5 χρόνος για να δημιουργηθεί ένα σχετικό ειδικό ταμείο, αφού πρώτα αφήσαμε να χαθεί πολύτιμο διάστημα που μέσα στην γενικότερη οικονομική αστάθεια και το υφεσιακό περιβάλλον υποτίμησε τις αξίες των ακινήτων κατά τουλάχιστον 15-20% και κατέστησε επισφαλή την όποια επενδυτική κίνηση στην Ελλάδα. Κι αφού αποφασίσαμε να ζητήσουμε τη συνδρομή αρκετών εγχώριων και ξένων συμβούλων, είτε περιμένουμε ακόμα τις προτάσεις τους είτε αυτές καταχωνιάστηκαν μετ’ επαίνων σε κάποιο συρτάρι!
Σήμερα η συζήτηση περιφέρεται ακόμα γύρω από την αδυναμία καταγραφής και νομικού ξεκαθαρίσματος των δημόσιων ακινήτων και αφορισμούς για το κλίμα που δεν επιτρέπει την προώθηση συγκεκριμένων σχεδιασμών. Συνεχώς παραβλέπουμε τη δυνατότητα του κράτους να νομοθετεί και να υπερβαίνει περιορισμούς και εμπόδια καθώς και τον πλούτο των επενδυτικών εργαλείων όπως η τιτλοποίηση ενός χαρτοφυλακίου ακινήτων ή η πώληση κι επαναμίσθωση τους, ακόμα και για μικρότερης αξίας ακίνητα που θα έδειχνε όμως το δυναμισμό μιας αρχικής θετικής εξέλιξης.
Βέβαια φαντάζει υπερβολική απαίτηση η δημιουργία ενός ειδικού δικαστικού σώματος ταχύτατης διευθέτησης των διεκδικήσεων επί της δημόσιας ακίνητης περιουσίας ή η το οριστικό ξεκαθάρισμα του χωροταξικού σχεδιασμού, όταν θεωρείται περίπλοκη διαδικασία η χρήση ανεκμετάλλευτων δημόσιων χώρων για κρατικό σκοπό. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει κατανοήσουμε ότι αυτό που συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε ως υπερβολικό δεν είναι παρά το αυτονόητο που η διοικητική και πολιτική ανικανότητα το μετατρέπει σε μακρινό στόχο.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια