Οι διακοπές, εκτός από το ότι σε απελευθερώνουν από τα δεσμά του χρόνου, σου δίνουν και τη δυνατότητα για άπλετη χαλαρή συζήτηση. Μετά την αποφόρτιση των δυο συνεχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων το ερώτημα που έβγαινε αβίαστα από τα χείλη πολλών συμπολιτών μας, υποστηρικτών της ΝΔ και μη, ήταν «που το πάει τελικά ο Σαμαράς;;». Έχει μετατραπεί σε ένα σκληρό υποστηρικτή του μνημονίου ή διαθέτει έναν στρατηγικό σχεδιασμό που οδηγεί σε έξοδο από την κρίση;

Με καθυστέρηση δεκαετιών και κάτω από το βάρος της κατάρρευσης η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται (με τις όποιες επιμέρους ενστάσεις και διαφοροποιήσεις) την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία. Αυτή την προσπάθεια για ένα λειτουργικό και αποδοτικό δημόσιο τομέα και ένα σύγχρονο κι ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον, που το ΠΑΣΟΚ ρητορικά προωθούσε και πρακτικά υπέσκαπτε, μοιάζει αποφασισμένος να φέρει εις πέρας ο Σαμαράς.

Ήδη δεν είναι λίγες οι σχετικές συμβολικές κινήσεις στις οποίες προχώρησε, από τις περικοπές στις αμοιβές του πολιτικού συστήματος και το μαχαίρι στις προσλήψεις συγγενών έως τις συγχωνεύσεις φορέων, την κατάργηση επιτροπών και γραμματειών και την επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων.

Το κεντρικό ερώτημα στο οποίο αναφερθήκαμε αρχικά, δεν τίθεται σε αυτό το πεδίο, όπου κάθε καλόπιστος συνομιλητής αναγνωρίζει τις ειλικρινείς προσπάθειες του πρωθυπουργού. Η δυσανασχέτιση και η απορία προκύπτει από τη συνέχιση των υφεσιακών πολιτικών στα πλαίσια της Γερμανικής ιδεοληψίας για μια τιμωρητικού επιπέδου εσωτερική υποτίμηση.

Ο Σαμαράς γνωρίζει ότι όσο κι αν επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις δεν προλαβαίνει σε ελάχιστους μήνες να αποδείξει στους εταίρους ότι δεν αρκεί αυτό το άλλοθι για να δικαιολογήσει το τεράστιο ύψος της ύφεσης. Γνωρίζει επίσης ότι μέρος των νέων περικοπών είναι άδικες και εντείνουν τα κοινωνικά αδιέξοδα. Πάνω απ’ όλα όμως έχει επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας και της ανυποληψίας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Είναι πεπεισμένος ότι δεν αρκεί η τακτική του ποντικιού που «βρυχάται» στο λιοντάρι για να πείσει τους γύρω του για την ανδρεία του, χωρίς αίσθηση των συνεπειών, για να βγει ο τόπος από την κρίση. Προβάλλει το μεταρρυθμιστικό πρόσωπο της χώρας, το οποίο διεθνώς είχαν ξεχάσει ότι υπήρχε, και τηρεί προειλημμένες αποφάσεις μεσοπρόθεσμης εφαρμογής, αναζητώντας την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη άρση των ανισορροπιών κι αγκυλώσεων που περιλαμβάνουν, με την προοπτική πολλές να μην είναι καν αναγκαίο να εφαρμοστούν πλήρως σε βάθος χρόνου αν έχουν λειτουργήσει τα αναπτυξιακά αντισταθμίσματα.

Ενισχύοντας τη θέση μας στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και με το αίτημα για διοικητικές και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες στην Ευρωζώνη να γίνεται πάνδημο, είναι βάσιμες οι ελπίδες για σημαντικές αλλαγές σύντομα που θα βελτιώσουν το γενικότερο κλίμα. Με την Ελλάδα αναβαπτισμένη σε διεθνές επίπεδο θα είναι πιο εύκολη η συζήτηση για επιμήκυνση του χρονοδιαγράμματος, ενίσχυση αναπτυξιακών εργαλείων (πχ. ευρωομόλογα έργων), διευθέτηση των ομολόγων της ΕΚΤ κάτω από την ονομαστική τους αξία και μεταφορά έστω και μέρους των ποσών για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στον ESM.

Στο πρακτικό μέρος του θέματος απομένει να δούμε την ακριβή κατανομή των νέων βαρών, το εύρος της δικαιοσύνης που θα τα διέπουν, το ύψος της ύφεσης που θα επιφέρουν για να κριθεί κατά πόσο η δημοσιονομική προσαρμογή συνεχίζει να είναι μια παράσταση αποκλειστικά με τους ίδιους... «πρωταγωνιστές» ή προτάσσεται ένας εξορθολογισμός δαπανών με έμφαση στην κρατική σπατάλη!

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος