.png "English"){kind=small}
Οι Ελληνικοί τηλεοπτικοί σταθμοί αφού επένδυσαν κι
αυτοί στην υπερεκτίμηση των πραγματικών δεδομένων δημιούργησαν μια
«φούσκα» που αργά αλλά σταθερά άρχισε να σκάει, εδώ και μερικά χρόνια. Τα
κοστολόγια άρχισαν να περιορίζονται, οι «αστέρες» να μειώνουν τις απαιτήσεις
τους, οι εγχώριες παραγωγές να παραμερίζονται προς όφελος των φθηνών
εισαγόμενων αντίστοιχων «προϊόντων», αρχικά από τη Λατινική Αμερική και
εσχάτως από τη γειτονική Τουρκία.Θα μπορούσε κανείς να δείξει μια επιχειρηματική ανοχή σε τέτοιες αποφάσεις ανεξάρτητα από την άποψη που έχει για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα (που καμιά φορά μπορεί να είναι και ανώτερο των εγχώριων!) ή την ηθική διάσταση της προβολής προτύπων ενός πολιτισμού που ελάχιστα έχει να κάνει με τις δικές μας αξίες, όσον αφορά το ρόλο της γυναίκας, της οικογένειας, των κοινωνικών προτεραιοτήτων.
Η κλιμάκωση των αντιδράσεων στον κατακλυσμό
από Τουρκικές σειρές ήρθε όταν επιλέχθηκε να προβληθεί μια κατά βάση
ιστορική σειρά που, όση μυθοπλασία κι αν περιέχει, αναπαράγει το οθωμανικό
«μεγαλείο» και ενισχύει τη διαστρέβλωση της εικόνας του. Είναι εύλογες οι
απορίες για το σε τι αφορά το Ελληνικό κοινό αυτή η εξιστόρηση και ποιες θα
μπορούσαν να είναι οι επόμενες επιλογές σε σχέση με άλλα αντίστοιχα γεγονότα.
Εξίσου όμως εύλογη είναι και μια άλλη απορία.
Γιατί μας ενόχλησε η προβολή του «Σουλεϊμάν» περισσότερο από τη διαχρονική
προβολή των στρεβλών καταναλωτικών προτύπων που έφεραν τον άκρατο δανεισμό;
Γιατί θίχτηκε ο εθνικός μας εγωισμός πιο πολύ τώρα, παρά όταν συνθλίβονταν
οι οικογενειακές αξίες μαζί με τις γαρδένιες στα πλακάκια των σκυλάδικων
και μετατρέπονταν σε κυρίαρχο ζητούμενο της νεολαίας η τηλεοπτική προβολή
και το εύκολο χρήμα;
Πόσο ευαίσθητοι υπήρξαμε μπροστά στο λαϊκισμό
και την τρομολαγνία των τηλεοπτικών δικτύων, την διαπλεκόμενη πολιτικολογία
και την προσπάθεια λαϊκής καθοδήγησης των ινστρουκτόρων της δημοσιογραφίας;
Είναι άραγε πιο σημαντική η προβολή μιας σειράς που μπορούμε να αγνοήσουμε,
να λοιδορήσουμε αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα παίξει ρόλο στη διαμόρφωση
της αντίληψης μας για κάποια ζητήματα, όσο εμείς διαφυλάττουμε ως κόρη
οφθαλμού, αξίες και ιδανικά;
Ο «Σουλεϊμάν» είναι ένα σύμπτωμα της εποχής,
μπορεί πρόσκαιρο, μπορεί και όχι τόσο, αλλά δεν επηρεάζει συνειδήσεις και δεν
σχηματοποιεί κυρίαρχα κοινωνικά ζητούμενα στο βαθμό που το κάνουν πιο
θεσμικές και ευρύτατα αποδεκτές διαδικασίες. Αυτή την ανοχή στις στρεβλώσεις,
από συμπεριφορικές έως πολιτικές, πληρώνουμε σήμερα με βαρύτατο τίμημα και η
οριστική υπέρβαση τους με πρωτοποριακές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα θα έπρεπε
να είναι το κεντρικό θέμα συζήτησης.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια