.png "English"){kind=small}
Σε ένα πολιτικό περιβάλλον που δεν μας έχει συνηθίσει στην τόση δημοκρατία, ώστε διακριτές σχολές σκέψεις να συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο απτές προτάσεις, χωρίς διάθεση εσωκομματικών συγκρούσεων, κάθε «δεξαμενή σκέψης» δεν αποτελεί αποτέλεσμα της διάθεσης για ειλικρινή συνεισφορά αλλά τελευταία καταφυγή οποιουδήποτε θεωρεί ότι έτσι αποκτά ένα μέσο προβολής και πίεσης.
Με αυτές τις προϋποθέσεις είναι φυσικό επακόλουθο
το ότι τελικά στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτές οι προσπάθειες καταλήγουν άνυδρες
δεξαμενές ανακύκλωσης υπαρχόντων «ρευμάτων» που τίποτα το αναζωογονητικό
δεν προσφέρουν στην πολιτική έρημο που υποτίθεται ότι έρχονται να «δροσίσουν».
Άλλωστε είναι εύλογο να αναρωτιέται ο πολίτης, «που
κρυβόταν τόσα χρόνια όλη αυτή η πρωτότυπη σκέψη;».
Όταν αποσαθρώνονταν το θεσμικό πλαίσιο με
ρυθμίσεις όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, οι «δεξαμενές» δεν διέθεταν
γάργαρες προτάσεις για τον περιορισμό των βουλευτικών προνομίων, τις μεθόδους
ελέγχου της κατάχρησης εξουσίας, την αναδιοργάνωση της κοινοβουλευτικής
λειτουργίας
Όταν το κομματικό γίγνεσθαι συντηρούσε πρακτικές
οικογενειοκρατίας και κλειστών μηχανισμών, καμιά «δεξαμενή» δεν λειτούργησε
ως χείμαρρος ρηξικέλευθων προτάσεων για την ανασύσταση και τον εκσυγχρονισμό
των εσωτερικών διαδικασιών και δομών, της ανάδειξης νέων στελεχών με κοινωνικές
αναφορές και την αξιολόγηση των πάντων, τη διασύνδεση κόμματος – κοινωνίας.
Όταν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας έχανε
τη φυσιογνωμία του, κανένας σημερινός επίδοξος think tanker δεν έχυσε το δημιουργικό νερό της σκέψης
του θέτοντας τις βάσεις για τη στροφή στην εξωστρέφεια, την ανταγωνιστικότητα,
την καινοτομία. Ούτε φυσικά έγινε μπροστάρης στον απογαλακτισμό από το
κράτος – πατέρα, τη σύγκρουση με τις συντεχνίες, την επικαιροποίηση του
εκπαιδευτικού μοντέλου.
Υ.Γ. Για όσους νομίζουν ότι με την ασύδοτη
καπηλεία επί του παρελθόντος, τον αφορισμό και τη γενικολογία επί του
παρόντος και το ευχολόγιο επί του μέλλοντος μετατρέπονται σε «κοκόρια», να
υπενθυμίσω ότι το έγκαιρο εύηχο κακάρισμα διαφέρει πολύ από τις άναρθρες
κραυγές όταν ψαλιδιστούν τα φτερά!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια