Δυο δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών σε σημαντικά διεθνή έντυπα, την WSJ και τους FT, δίνουν δυο φαινομενικά αντιφατικές εκδοχές της πραγματικότητας. Από τη μια η φορολογική, και όχι μόνο, Οδύσσεια επενδυτών και πολιτών κι από την άλλη η αισιόδοξη προοπτική της εξόδου από την κρίση, όχι μόνο για την Ελλάδα. Και οι δυο θεωρήσεις περιγράφουν υπαρκτά δεδομένα και αντίστοιχα κινδύνους ή ευκαιρίες. Η διαφορά τους βρίσκεται στην μικροσκοπική ή μακροσκοπική οπτική με την οποία προσεγγίζονται τα γεγονότα. Η στατικότητα του πρόσκαιρου συγκρούεται με τη δυναμική του απρόβλεπτου.

Από το 2009 περιγράφουμε με συνέπεια τους περιορισμούς των πολιτικών λιτότητας και της υπερφορολόγησης. Άλλωστε οι πρόσφατες αποκλίσεις στους στόχους για έσοδα από τις επιβαρύνσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης ή τα τέλη κυκλοφορίας αποδεικνύουν το νομοτελειακό τρόπο με τον οποίο «τιμωρείται» αυτός που επιμένει να αγνοεί το μικροοικονομικό θέσφατο για τα όρια στην ελαστικότητα της ζήτησης πέρα από τα οποία τα έσοδα καταρρέουν με γεωμετρική πρόοδο.