Η φιλανθρωπία ως συνειδητή επιλογή ένδειξης αλληλεγγύης, ως μέσο στήριξης των πιο αδύναμων, ως αλτρουιστική διάθεση προσφοράς είναι μια θεάρεστη πράξη. Μόνο που για να διατηρήσει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της είναι απαραίτητο να την διαπερνά ένα κύμα ανιδιοτέλειας, σύνεσης και ταπεινότητας που περιορίζει, την όποια κίνηση, όσο είναι δυνατόν, στα πλαίσια του ιδιωτικού πλαισίου. Όσο αρχίζει να μετατρέπεται σε δημόσιο θέαμα παίρνει κάτι από την αύρα μιας καλοστημένης παράστασης στα πλαίσια του σύγχρονου μάρκετινγκ.

Από την εποχή των μεγάλων εθνικών ευεργετών που κέρδισαν την αθανασία με πρωτοβουλίες που καθορίζουν ακόμα και σήμερα βασικές κοινωνικές δράσεις (κατασκευή νοσοκομείων, ιδρυμάτων, χορήγηση υποτροφιών κλπ) περάσαμε στους καιρούς των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ (πολλές με ασαφές έργο και αμφίβολη αποτελεσματικότητα), της τηλεοπτικής φιλανθρωπίας των πενταψήφιων τηλεφωνικών αριθμών (η απρόσωπη συλλογική συμμετοχή που μετατρέπεται σε συνενοχή) και της φιέστας των... μπότοξ και της διαρκούς αυτοαγιοποίησης φιλεύσπλαχνων κοσμικών κυριών.