Σαν να μην ήταν αρκετό ότι χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια από τη στιγμή της απόσυρσης του Νίκου Γκάλη από τα γήπεδα έως την ημέρα που τιμήθηκε αναλόγως, ήρθε και η μιντιακή αντιμετώπιση του γεγονότος να αποδείξει ότι το σάπιο σε αυτό το Βασίλειο της αδιαφορίας και της ισοπέδωσης κάθε αξίας έχει αγγίξει μέχρι και τα κουκούτσια του καρπού. Περιορισμένη αρχική διαφήμιση, επιλεκτική προβολή ακόμα και οπαδική προσέγγιση για μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης στον άνθρωπο που άλλαξε το αθλητικό και οικονομικό ρου του μπάσκετ στη χώρα μας.

Πόση μικροπρέπεια χρειάζεται για να γίνεται, μια τέτοια ιστορική στιγμή, πρωτοσέλιδη σε μόνο μια από τη σχεδόν μια ντουζίνα αθλητικές εφημερίδες; Που φτάνουν τα όρια του τυφλωμένου οπαδισμού, ώστε ακόμα και η μορφή που συνέβαλε τα μέγιστα στο να αποκτήσει το μπάσκετ κεντρική θέση στον τύπο, να αντιμετωπίζεται από τους ευεργετηθέντες του χώρου με νοοτροπία τυπικής, μίζερης σωματειακής κόντρας;