.png "English"){kind=small}
Στόχος οφείλει να είναι η πρόληψη αλλά και η παραδειγματική τιμωρία όσων (σε όλο το φάσμα της ιδεολογικοπολιτικής διαλεκτικής) θεωρούν τη βιαιοπραγία, την καταστροφή, το μηδενισμό, ως μέσο αντιπαράθεσης και... επιβολής ιδεών. Αν φτάσουμε όμως στην υπέρβαση της δαιμονοποίησης της άποψης χάνοντας τα εναπομείναντα ψήγματα του Βολταίριου δημοκρατικού υπόβαθρου της ανοχής, μάλλον κατρακυλούμε, σταδιακά κι ανεπαίσθητα, στο νοητικό πλέγμα που επιχειρούμε να καταδικάσουμε.
Πως ορίζεται η γενική
προτροπή σε μίσος (όχι σε απευθείας βία) και ποιος μπορεί να περιγράψει μια
ψυχολογική κατάσταση και να προκαθορίσει τις συνέπειες της αποδίδοντας ηθική
αυτουργία, για μετέπειτα πράξεις άλλων, σε αυτόν που διατυπώνει την αρχική
θέση; Αν το κράτος θεωρεί ως απάντηση στη σχετική ρητορική την καταστολή
αντί για την παιδεία, μήπως προστρέχει απελπισμένο στις πρακτικές που
συνειδητά θα έπρεπε να αποποιείται;
Με αυτή την
προσέγγιση ακόμα και η πιο στρεβλή θεωρία με επιστημονική επίφαση (όπως
πχ είχε συμβεί στο παρελθόν με τις χαλκευμένες θεωρίες περί Αρίας φυλής) θα
έπρεπε, από τη στιγμή που λειτουργεί μειωτικά για κοινωνικές ομάδες, να είχε
οδηγήσει στην πυρά τους εμπνευστές της. Αν η διατύπωση της θεωρίας
ακολουθούνταν από άμεση ή έμμεση προτροπή σε τραμπουκισμούς θα
δικαιολογούνταν και η νομική παρέμβαση του συντεταγμένου κράτους.
Η ελληνική Δεξιά
διαχειρίστηκε κατασταλτικά κι εν πολλοίς φοβικά (αντί για ιδεολογικά και
αξιακά) την αριστερή φιλοσοφία δημιουργώντας, μεταπολεμικά συνθήκες για την
εκτίναξη της ΕΔΑ στο 26% και μεταπολιτευτικά στην ηγεμονία των σοσιαλιστικών
ιδεών της απόλυτης κρατικιστικής ομπρέλας. Μακάρι στην αυγή της Νέας
Μεταπολίτευσης να μην αποδειχτεί ότι ένα παρόμοιο λάθος θα μετατρέψει
εξτρεμιστικές καταβολές σε ηρωοποιημένες mainstream θέσεις, δίνοντας σε αντιεξουσιαστές και φασίστες περίοπτη θέση στο πολιτικό
γίγνεσθαι.
Η αποστομωτική
απάντηση βρίσκεται πάντα στα επιχειρήματα κι όχι στη φίμωση. Δεν είναι
επιτέλους καιρός οι ένθεν κακείθεν επίδοξοι αυτοαποκαλούμενοι αντισυστημικοί
«σωτήρες» εκτός από κραυγές και εύκολα τσιτάτα να αρθρώσουν και συγκεκριμένες,
λεπτομερείς απόψεις επί της πολιτικής ουσίας; Τι οικονομία, τι κράτος, τι
παραγωγικό μοντέλο και ποιο γεωστρατηγικό ρόλο επιθυμούν για τη χώρα; Ποιες
θεσμικές και διοικητικές αρχές θα υπηρετήσουν; Με ποιες απτές κινήσεις
θα πετύχουν αυτούς τους στόχους και πως σχεδιάζουν να διαχειριστούν τις
συνέπειες των επιλογών τους; Αμείλικτα ερωτήματα!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια