.png "English"){kind=small}
Πέρασαν σχεδόν
τέσσερις δεκαετίες από μια καμπή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Τριανταεννέα χρόνια από τη στιγμή που δεν αποκαταστάθηκε απλά το δημοκρατικό
κεκτημένο αλλά έκλεισε θεσμικά ο μεταπολεμικός κύκλος με τις αντιθέσεις,
τις συγκρούσεις και τα πάθη που αναπαρήγαγε. Η μεταπολίτευση ξεκινούσε με προσδοκίες
και προοπτικές για ριζικές αλλαγές. Κάποιες πραγματοποιήθηκαν, άλλες
ξεχάστηκαν κι οι περισσότερες παρερμηνεύθηκαν και παραποιήθηκαν για να μας
φέρουν στο σημερινό, ίσως ακόμα πιο κομβικό, σημείο για τον εθνικό μας
προσανατολισμό.Όσο κι αν λατρεύουμε να γκρινιάζουμε για τα πεπραγμένα της μεταπολίτευσης είναι κοινός τόπος ότι η λειτουργία του κοινοβουλευτισμού βελτιώθηκε, το θεσμικό πλαίσιο εκσυγχρονίστηκε, ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός εμπεδώθηκε. Από την άλλη βέβαια έγινε κυρίαρχη οικονομική προσέγγιση η δημιουργία κοινωνικής ευμάρειας με μη παραγωγικό κρατικό δανεισμό αλλάζοντας τόσο τις προτεραιότητες και τη μεθοδολογία άσκησης της εξουσίας, όσο και την ιεράρχηση των προσωπικών αξιών μεγάλης μερίδας των πολιτών.
Η εκκωφαντική
κατάρρευση αυτού του συστήματος μας φέρνει και πάλι σε ένα ιστορικό
σταυροδρόμι. Ένα μεταίχμιο αυτοσυνείδησης κι επαναπροσδιορισμού που
ξεπερνά τις μεθόδους αντιμετώπισης της κρίσης και την αποτελεσματικότητα
επιμέρους πολιτικών ή την αναποφασιστικότητα και τις ιδεοληπτικές προσεγγίσεις
του Ευρωπαϊκού κατεστημένου. Πρόκειται για την πιο κρίσιμη, εδώ και δεκαετίες, συλλογική
αλλά και προσωπική αναβάπτιση σε αξιακό και θεσμικό επίπεδο.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια