.png "English"){kind=small}
Ένας πρωθυπουργός
που χρησιμοποιεί σε μια στιγμή που θεωρεί ιδιωτική, αλλά τελικά
μετατρέπεται σε δημόσια με την αναπάντεχη προβολή της, τη λέξη κατατεθέν του
καθημερινού μας λεξιλογίου. Ένα πολιτικό προσωπικό που μετατρέπει το δημόσιο
διάλογο σε ακατάσχετη ιδιωτική μουρμούρα, στιγμιαίου εντυπωσιασμού και
επιτηδευμένου δυναμισμού. Δυο απολύτως αντίθετες πορείες στη θεωρητικά κοινή
γραμμή, του πολιτικού ύφους και ήθους.Το συμβάν Σαμαρά δεν θα πρέπει να μας μείνει στο νου ως υποκριτική έκπληξη μπρος σε μια συνηθισμένη έκφραση αγανάκτησης, ούτε καν ως στοιχείο «εξανθρωπισμού» του ηγέτη. Κανείς δεν μπορεί να υποθέτει ότι οι πολιτικοί είναι μεταλλαγμένες προσωπικότητες και οι ιδιωτικές τους συμπεριφορές θυμίζουν μετεμψύχωση αριστοκράτη του Μεσαίωνα! Αξίζει όμως να μας εντυπωθεί γιατί δείχνει την αντανακλαστική αντίδραση αυτοτιμωρίας, όποιου λειτουργεί με υπευθυνότητα απέναντι και στο μικρότερο σφάλμα.
Οι δημόσιοι όμως πολιτικοί
διαπληκτισμοί, οι ρητορικές ακρότητες έως και με εμφυλιοπολεμική μυρωδιά,
οι διχαστικές προσεγγίσεις, οι έμμεσες προτροπές σε βία (που αποκτούν κοινωνική
υπόσταση!), ο... βαρύς βανδαλισμός της ελληνικής γλώσσας και σκέψης κι
ο... ελαφρύς εξουσιομανής τυχοδιωκτισμός, όσο κι αν ντύνονται με δήθεν
επαναστατικές ή αντισυστημικές κορδέλες, παραμένουν κατάλοιπα μιας βαθιά
φοβικής και ανεύθυνης πολιτικής τάξης.
Κι όσο αν κάποιες
από αυτές τις νοοτροπίες είναι συνυφασμένες με τις ιδεοληψίες συγκεκριμένων
χώρων, που τουλάχιστον δεν το έκρυψαν ποτέ, θέτοντας τον εαυτό τους διαρκώς
στα όρια του δημοκρατικού πλαισίου, η πραγματική ζημιά για τον κοινοβουλευτισμό
προκύπτει από τις ανισόρροπες και τεθλασμένες διαδρομές όσων πασχίζουν
να πείσουν εαυτούς και άλλους ότι ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο.
Η συμμετοχή σε αυτό το τόξο δεν μπορεί παρά να επιβεβαιώνεται με τον απόλυτο
σεβασμό στις διαδικασίες και τους συμμετέχοντες, την περήφανη «υποταγή»
στην πλειοψηφία, τον ηθικό «εξαναγκασμό».Αλλιώς κάθε σχετική αυτοπροσδιοριστική
αναφορά αποτελεί εναγώνια προσπάθεια ανεύρεσης άλλοθι επικάλυψης νοσηρών και
υποβολιμαίων κινήτρων.
Όταν το ύφος και η επικοινωνιακή εκμετάλλευση του συλλογικού θυμικού
αποκτούν μεγαλύτερη αξία από τη διατήρηση του ήθους και της αξιοπρέπειας, δεν
χάνεται απλά μια μάχη με τον επίπλαστο καθωσπρεπισμό. Αρχίζει να οδεύει σε
οδυνηρό τέρμα, ο πόλεμος με την ακεραιότητα, την αυτοεκτίμηση, τον
παιδευτικό χαρακτήρα της πολιτικής. Κι αυτό θα είναι τέλμα πολύ βαθύτερο από
οποιαδήποτε οικονομική κρίση.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια