Μάτωσε, δάκρυσε, στιγμιαία δείλιασε αλλά τελικά ο Υιός του Θεού στάθηκε στωικός
και υπερβατικός μπροστά στον λυτρωτικό πόνο που σε φέρνει πιο κοντά στην
Ανάσταση, στον εξαγνισμό.
Αυτές οι δύσκολες κι επίπονες μάχες, αυτές οι διαδρομές κόντρα στο ρεύμα,
αυτά τα μοναχικά αξιακά μονοπάτια είναι που χαρακτηρίζουν και τις δικές
μας ζωές, που τους δίνουν τη γλυκόπικρη γεύση της πληγής. Αυτές οι μάχες που τα
σημάδια τους, πιο έντονα από καθετί άλλο, μένουν εκεί απρόσβλητα από το χρόνο
για να μας θυμίζουν ότι το άγγιγμα της κορυφής προϋποθέτει το
ανιδιοτελές κίνητρο να «ρουφήξεις» κυριολεκτικά κάθε κακοτράχαλο μονοπάτι της
ανηφοριάς.
Πόση συνειδησιακή ανατροπή μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; Πόσον αγώνα
με τα προσωπικά δαιμόνια του μπορεί να αντιμετωπίσει; Πόσο χλευασμό είναι
έτοιμος να αψηφήσει; Ένας φαινομενικά «καταστροφικός» θάνατος θα δώσει γρήγορα
τη θέση του στην αναγεννητική ανάσταση. Η δημιουργία νομοτελειακά θα
νικήσει το μηδενισμό. Η χαρά κι η ελπίδα θα σαρώσουν το έρεβος. Με πίστη στο
προσωπικό δυναμικό, χωρίς υπεκφυγές και παρεκκλίσεις κανείς μικρός ή
μεγάλος «θάνατος» δεν πρόκειται να αποβεί οριστικός.
Εκτός κι αν ενδόμυχα το αποδεχθείς, το θελήσεις, το υποθάλψεις. Εκτός αν
συμβιβαστείς με την παθητικότητα, μυθοποιήσεις τους «ανεμόμυλους» που σε
παρασέρνουν στην αυτοεξορία, αν αποβείς ιδανικός αυτόχειρας κι ανάξιος υιός της
ζωής!Αυτή τη μάχη θα την κερδίσεις ακόμα κι αν αρχικά δεν το πιστεύεις! Το φως του ανεπιτήδευτου πόνου θα φέρει τη λύτρωση!
Καλή Ανάσταση!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια