.png "English"){kind=small}
Τα γεγονότα των
τελευταίων ημερών στη Γαλλία δεν είναι ούτε η απαρχή ούτε το αποκορύφωμα των
εξελίξεων σε σχέση με την εξτρεμιστική δράση των τζιχαντιστών και του
φονταμενταλιστικού ισλαμισμού. Το τελευταίο διάστημα γίναμε μάρτυρες των πιο
αποτρόπαιων, των πιο σαδιστικών, των πιο αδιανόητων εγκλημάτων που σε
αφήνουν αποσβολωμένο να αναρωτιέσαι τι μένει ακόμα να συμβεί. Άραγε ο
πόλεμος των πολιτισμών ή αλλιώς η σύγκρουση των θρησκειών όπως την «προφήτευε»
αρκετά χρόνια πριν ο Χάντιγκτον, βρίσκεται επί θύρας;
Η Γαλλία αποτελεί
μια ιδιάζουσα περίπτωση καθώς η διαχρονική σχέση καταπίεσης και μίσους
με την Αλγερία και τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα που ακολούθησαν, όταν
συνδυάστηκαν με τις γενικότερες οικονομικές δυσκολίες, τον γαλλικό
εθνικισμό και το κήρυγμα μίσους από ακραίες ισλαμικές οργανώσεις δεν άργησαν να
μετατρέψουν το σχεδόν πάντα μισοαναμμένο φυτίλι σε κανονική πυρκαγιά. Ο
φόβος λοιπόν που υπήρχε ότι τα γεγονότα με μαζικούς σφαγιασμούς θα αποκτούσαν
μια παρόμοια υπόσταση και στη Δύση ήταν σχεδόν δεδομένο ότι θα έβρισκε στη
Γαλλία έναν από τους πρώτους τόπους έκφρασης του.
Το ιδιαίτερο σε
αυτή την δολοφονική επίθεση ήταν ότι έγινε στόχος η ίδια η ελευθερία της
έκφρασης, το ίδιο το χαμόγελο. Κάθε είδους φανατισμός δυσκολεύεται, μάλλον
αδυνατεί πλήρως, να αποδεχτεί ότι η ερμηνεία που δίνει στο σεβασμό απέναντι
στο δόγμα έχει πολύ στενά όρια κι ακόμα πιο στενά είναι τα πλαίσια της
αντίδρασης που δικαιολογεί απέναντι σε ότι θεωρεί ασεβές. Από τη λεκτική
στηλίτευση μιας θέσης έως την ισοπέδωση της ανθρώπινης ύπαρξης υπάρχει
τεράστια απόσταση.
Το πραγματικό
θέμα είναι πολυεπίπεδο (πολιτισμικό, οικονομικό, κοινωνικό) και φυσικά
εξαιρετικά δυσεπίλυτο. Δεν αρκούν οι μεταναστευτικοί περιορισμοί χωρίς αυτό
να σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε στο αντίθετο άκρο που κάποιοι εκπροσωπούν
και στην Ελλάδα δαιμονοποιώντας ακόμα και την αυστηρή φύλαξη των συνόρων
μιας χώρας αθρόας εισδοχής κι όχι απλά διαχείρισης οικονομικών μεταναστών, όπως
η δική μας ή απαιτώντας μαζική και άκριτη χορήγηση υπηκοότητας σε
λαθρομετανάστες.
Οι λύσεις δεν
μπορούν να αναζητηθούν ούτε στον «εξοστρακισμό» κάθε μουσουλμάνου ως εν
δυνάμει εγκληματία, ούτε βέβαια και σε μια ασύδοτη πολιτική μεταναστευτικής
χαλαρότητας ειδικά από περιοχές όπου ανθούν τα ακραία ισλαμικά κινήματα.
Απαιτείται συντονισμένη διεθνής δράση για την καταπολέμηση των τρομοκρατικών
οργανώσεων και της δράσης τους, σαφής καταδίκη τους χωρίς υποσημειώσεις
από τους πιο επίσημους μουσουλμανικούς εκπροσώπους που θα πρέπει να επιθυμούν
την απομάκρυνση των πιστών τους από θανάσιμες ακρότητες που προσβάλλουν και
τους ίδιους αλλά και περίσκεψη για την εξάλειψη των οικονομικών και
κοινωνικών λόγων που σπρώχνουν Δυτικούς πολίτες να ενστερνιστούν ως
απάντηση στα προβλήματα τους την πιο στυγνή βία.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
0 σχόλια