Έχουμε επικεντρωθεί,
και πολύ λογικά, στα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά θέματα της χώρας
και τοποθετούμε σε δεύτερο πλάνο μια σειρά από ζητήματα που καθορίζουν την
καθημερινότητα μας την επαγγελματική, επιχειρηματική και κοινωνική. Η ανάληψη
της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ανοίξει απλά έναν δύσκολο, και χωρίς
εμφανή θετική κατάληξη, κύκλο οικονομικής εσωστρέφειας αλλά και το κουτί της
Πανδώρας για τομείς της ζωής μας που είτε έδειχναν να βρίσκονται σε μια
φάση στροφής προς το καλύτερο ή αποτελούσαν αξιακά αδιαπραγμάτευτα στοιχεία
της αστικής συνείδησης μας.
Δεν είναι μόνο
ότι θεωρείτε δεδομένο ότι ένα γενικευμένο «πάγωμα» της ελληνικής οικονομίας
θα περιορίσει το στόχο για ρυθμό ανάπτυξης 3% για το 2015 ακόμα και κοντά στο
1%. Ήδη οι τουριστικές κρατήσεις βρίσκονται σε μια φάση καμπής σε σχέση
με τα αναμενόμενα, οι εξαγωγές περιμένουν στάσιμες γιατί αρχίζει να επανέρχεται
η άρνηση πληρωμής με επιταγές από ελληνικές επιχειρήσεις υπό το φόβο
νομισματικής αλλαγής και άλλοι τομείς της οικονομίας όπως η ναυτιλία ή οι
κατασκευές μπαίνουν σε μια φάση αναμονής.
Όλα αυτά μπορούν
να φέρουν πέρα από την αναπτυξιακή συρρίκνωση, δραστική μείωση των δημοσίων
εσόδων (συνεπικουρούμενη κι από την μερική στάση πληρωμών όσων πολιτών
πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει σε σεισάχθεια για όλους που θα
διαγράφει χρέη με μια μονοκονδυλιά, καθιστώντας πιο επιτακτική τη λήψη νέων
μέτρων αφού το δημοσιονομικό κενό είναι εύκολο να αυξηθεί κατά
τουλάχιστον ένα ακόμα δις ευρώ!
Μεγάλο κεφάλαιο
όμως στις πολιτικές προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ είναι και οι εθνικές μας
υποθέσεις, η ασφάλεια των πολιτών, η διεθνής συνεργασία για την πάταξη της
τρομοκρατίας, η μεταναστευτική πολιτική, η προσέγγιση της εκπαιδευτικής
διαδικασίας. Ελάχιστα αναφερόμαστε σε αυτές τις προτάσεις του θεωρώντας εσφαλμένα
ότι δεν συναποτελούν μαζί με το οικονομικό πρόγραμμα τα θεμέλια μιας
οικουμενικής αντίληψης για το κράτος, την οικονομία και την κοινωνία που
οραματίζονται.
Ειδικά το μέρος
του αστικού κοινού που φλερτάρει πλέον με το ΣΥΡΙΖΑ λησμονεί ότι η ιδιοσυγκρασία
και τα ιδανικά του ήταν σε μόνιμη σύγκρουση είτε με τις διεθνιστικές
θεωρήσεις των γεωπολτικών καταστάσεων που συμβιβάζονται με αμφίβολες
λύσεις, είτε με την άκριτη ταύτιση με παντός είδους απελευθερωτικά κινήματα ανά
τον κόσμο. Βρισκόταν σε αντίθεση με αφελείς αφοπλιστικές θέσεις για την
φύλαξη των πόλεων και χαλαρές τοποθετήσεις για τον ένοπλο ταξικό αγώνα, για
την μεταναστευτική «ευαισθησία» που επιβάρυνε το παρεμπόριο, την μαύρη
εργασία και την εγκληματικότητα.
Αντιπαρατέθηκαν
διαχρονικά ακόμα και για τον προσανατολισμό της παιδείας προτάσσοντας
τον εθνικό σκοπό της αλλά και το άνοιγμα της εκπαίδευσης στον ανταγωνισμό με
τον ιδιωτικό τομέα, όταν κάποιοι άλλοι πρέσβευαν και πρεσβεύουν μια συνεχνιακή,
και καταδικαστική σε κάθε πατριωτισμό, αντίληψη.
Όλες αυτές οι
παράπλευρες απώλειες δεν θα είναι ένα τυχαίο συμπλήρωμα αλλά αναπόσπαστο συστατικό
στοιχείο μιας ιδεολογικής κουλτούρας που βρισκόταν πάντοτε απέναντι σε κάθε
αστικό στοιχείο. Όσο κι αν καμουφλαριστούν, όσο κι αν ωραιοποιηθούν οι παρεμβάσεις
τους σε αυτά τα ζητήματα θα πλήξουν τον αξιακό πυρήνα της κοινωνίας μας.
Όταν θα
αντιληφθούμε ότι όλα αυτά είναι απείρως σημαντικότερα από το «τυράκι» μιας αμφίβολης
εισοδηματικής βελτίωσης που έτσι κι αλλιώς στηρίζεται σε ευχολόγια και
προεξόφληση της αλλαγής στάσης των άλλων (που δεν προκύπτει από πουθενά) ίσως
θα είναι αργά για να συνειδητοποιήσουμε το ανεπανόρθωτο ηθικό σφάλμα που
θα έχουμε κάνει.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
0 σχόλια