Το 1981 η χώρα
έκανε τα πρώτα αμήχανα βήματα της στο νέο κόσμο της Ευρωπαϊκής οικογένειας (ΕΟΚ)
όπου με διορατική πεποίθηση κατόρθωσε να την εντάξει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Η καταπιεσμένη φύση όμως του Έλληνα ναρκισσιστή «επαναστάτη» που σιγόβραζε μετά
την δικτατορία έφερε στην εξουσία, ακριβώς τη στιγμή που εμφανίζονταν ευκαιρίες
και προκλήσεις για την απογείωση του έθνους, την εκλεπτυσμένη αριστερή
ρητορική του ΠΑΣΟΚ που έκρυβε την οργανωμένη προσπάθεια αστικοποίησης των
πιο παραγκωνισμένων κοινωνικών ομάδων.
Παρά τον
υπέρμετρο δανεισμό, τη ρουσφετολογία, τον σφιχτό εναγκαλισμό κόμματος –
κράτους, την παροχολογία, που ενσωμάτωσαν πλήρως ευρύτατα στρώματα στην
εξουσιαστική μανία και την καταναλωτική αντίληψη, η κατάρρευση του καθεστώτος
ήρθε με πάταγο όταν δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί στον κορεσμό της
αδηφάγου «πείνας».
Η σημερινή
πολιτική κατάσταση μας αποδεικνύει ότι εκείνη η ετερόκλητη πλειοψηφία
εκτεινόμενη από τις παρυφές της δεξιάς έως την πιο ριζοσπαστική αριστερά
ενώθηκε με λάφυρο τη νομή της εξουσίας, καταλαγιάζοντας μόνο πρόσκαιρα τα εναπομείναντα
μετεμφυλιακά πάθη για να αφήσει πίσω της τεράστια κρατικά χρέη και πολίτες
εθισμένους στην «ευκολία» της κρατικής παρέμβασης.
Το 2009 βρεθήκαμε
αντιμέτωποι με τις χρόνιες παθογένειες και τις αγκυλώσεις του κράτους
και της ελληνικής οικονομίας που μεγιστοποιήθηκαν παρασυρμένες από τα απόνερα
της κρίσης αλλά και για δεύτερη φορά σε εσωτερική σύγκρουση με τα
χαρακτηριστικά που μας κρατούν δέσμιους των παθών μας. Αποφύγαμε να
ακολουθήσουμε άμεσα δύσκολες αποφάσεις αποτρέποντας την προσφυγή σε
ξενόφερτα μνημόνια, προσχωρώντας την πιο κρίσιμη στιγμή στο λαϊκισμό και το καθησυχαστικό
«λεφτά υπάρχουν» που κατέληξαν στον μεγαλύτερο εφιάλτη των τελευταίων δεκαετιών.
Σήμερα που αυτός
ο ανηφορικός δρόμος ολοκληρώθηκε και η Ελλάδα επανέρχεται στην
κανονικότητα της δημοσιονομικής υγείας, της προσφυγής στις αγορές και της
ανάπτυξης είμαστε έτοιμοι να διαπράξουμε το ίδιο ακριβώς σφάλμα. Να επιτρέψουμε
στα πιο αφελή ένστικτα να μας παρασύρουν σε μια περιπέτεια με απρόβλεπτες
οικονομικές, εθνικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Δήθεν ελευθερία και
πραγματικός θάνατος!
Το διαρκές απωθημένο
της τιμωρίας όσων μας οδήγησαν στην πιο δύσκολη συγκυρία της μεταπολίτευσης
δεν μπορεί να κατευθύνεται προς αυτούς που τα τελευταία 2,5 χρόνια κατόρθωσαν
να επιταχύνουν τις εξελίξεις ώστε η χώρα να αποδεσμευτεί ταχύτερα του
αναμενόμενου από το μνημόνιο και η αναπτυξιακή πορεία να επιτρέπει από το 2015
τη σταδιακή διόρθωση των επιμέρους λαθών.
Η οργή ή ακόμα
και η απελπισία της ανεργίας και της φτώχειας που τόσο απρόσμενα βίωσαν
πολλοί συμπολίτες μας δεν θα βρει ικανοποίηση στις παρωχημένες κρατικιστικές
απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ ούτε στα επιδόματα και τις κίβδηλες αυξήσεις με δανεικά που
καταλήγουν μετά από λίγα χρόνια να γίνονται βαρύτεροι και επαχθέστεροι φόροι
προς τη μεσαία τάξη.
Ούτε μπορούν αυτά
τα συναισθήματα να επισκιάσουν τις τεράστιες αξιακές διαφορές της
πλειοψηφίας των Ελλήνων με το συνονθύλευμα ιδεών που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αξίες
τις οποίες αγωνίστηκαν σθεναρά για να περιφρουρήσουν οι προγενέστεροι ημών (τον
αγνό πατριωτισμό, την παράδοση, την ευταξία, την οικονομική ελευθερία). Δεν θα
χαραμίσουμε αυτούς τους αγώνες, ούτε θα χαρίσουμε την ψευδαίσθηση της
ιδεολογικής δικαίωσης, με 70 χρόνια καθυστέρηση, σε όσους πρεσβεύουν ένα
ασυνάρτητο κοινωνικό μπάχαλο και έναν οικονομικό στρουθοκαμηλισμό που θα
μας απομονώσει από τις κοσμογονικές διεθνείς εξελίξεις.
Η προσωπική
ευθύνη αυτή τη φορά είναι πιο καθοριστική από ποτέ. Ο καθένας μας έχει να
δώσει μια ειλικρινή απάντηση στον εαυτό του. Αξίζει η δυσφορία για όσα μας
πίκραναν να καταστρέψει τις πιθανότητες να επουλωθούν οι πληγές μας ομαλά,
ρεαλιστικά, συγκροτημένα μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια παραχωρώντας την
εξουσία σε έναν κωμικοτραγικό θίασο μαθητευόμενων μάγων; Ας μην πούμε κι
αυτή την φορά «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα». Καλή ψήφο.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
0 σχόλια