.png "English"){kind=small}
Μια κυβέρνηση που
εκλογικά αντιπροσωπεύει το 41% των πολιτών και βρέθηκε τις πρώτες εβδομάδες με διπλάσια
δημοσκοπική θετική προδιάθεση διέθετε όλη την πίστωση χρόνου για να
ξεδιπλώσει ταχύτατα τις πρωτοβουλίες της. Οι νέοι κρατούντες θα έπρεπε να
αντιληφθούν πλήρως ότι η εντολή που τους δόθηκε εμπεριείχε ένα διττό σκοπό
(τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους αλλά και την πάση θυσία διατήρηση της χώρας
στο ευρώ) και να προσπαθήσουν να συνδυάσουν την όποια επιθετική ρητορική με
το συμβιβαστικό πνεύμα.
Μόνο που τελικά παρερμήνευσαν
τα δημοσκοπικά ευρήματα και εξέλαβαν την αρχική ανοχή, στοιχείο δεδομένο
για κάθε καινούρια κυβέρνηση, ως άκριτη αποδοχή κάθε επιλογής. Από την εποχή
του Γ. Παπανδρέου που έχαιρε της εκτίμησης του 80% του λαού έως ακόμα και το
σχήμα Παπαδήμου που ξεπερνούσε το 65%, κάθε προσπάθεια στα πρώτα της βήματα
περιβάλλεται με την κατανόηση και την προσδοκία των πολιτών.
Ενάμιση μήνα
μετά, αναλώθηκε πολύτιμος χρόνος για ερμηνείες ορισμών, συμβολισμούς
(όπως η δήμευση του ινστιτούτου Γκαίτε!), γελοιότητες (με τους τουρίστες
μυστικούς φοροεισπράκτορες!) και συνωμοσιολογικά σενάρια που επιχειρούν
να απαλείψουν από το δημόσιο διάλογο αρνητικά φορτισμένες εκφράσεις, να
προσδώσουν μια επίπλαστη διαφορετική αίσθηση στο δεδομένο πλαίσιο και να
μεταθέσουν την ευθύνη των πιεστικών εξελίξεων σε αποπροσανατολιστικούς
εγχώριους και διεθνείς παράγοντες.
Κι ενώ οι πάντες
βλέπουν την κλεψύδρα, για την συμφωνία επί της μεταρρυθμιστικής ατζέντας,
να αδειάζει όσο πλησιάζουμε προς τα τέλη Απριλίου, εμείς που αποδεχτήκαμε την
έλλειψη χρηματοδότησης έως ότου ολοκληρωθεί αυτή η αξιολόγηση δείχνουμε μια
αξιοπερίεργη άνεση συνεχίζοντας την εκμετάλλευση της δημιουργικής ασάφειας
όχι για να καταθέσουμε ρεαλιστικές και κοστολογημένες προτάσεις για το...
«τοξικό» μέρος του μνημονίου αλλά για να χαθούμε σε μια ατελείωτη σειρά από
δηλώσεις επί δηλώσεων και επεξηγήσεων επί επεξηγήσεων που δεν καταλήγουν σε
κάποιο απτό αποτέλεσμα.
Κάποιοι θεωρούν
ότι η χώρα μπορεί να πορευτεί χωρίς χρηματοδότηση έως τον Ιούνιο,
εξαντλώντας κάθε διαθέσιμο αποθεματικό κρατικού φορέα, αναχρηματοδοτώντας με
πολύ τσουχτερό επιτόκιο τα έντοκα γραμμάτια, ακόμα και ρευστοποιώντας ένα
μικρό μέρος του χρυσού της (με προφανή άγνοια των διαδικαστικών δυσκολιών
και της τεράστιας πληγής στη διεθνή εικόνα μας) ή να ενστερνιστεί ευφάνταστα
σενάρια για χρήση ειδικών ανταλλακτικών κουπονιών για την πληρωμή μέρους
των μισθών και των συντάξεων.
Να φτάσουμε
λοιπόν, σέρνοντας τα γεγονότα, έως το τέλος Ιουνίου όπου ή θα υπογραφεί μια νέα
συμφωνία χρηματοδότησης για τα επόμενα χρόνια με όρους που με δυσκολία θα
μπορούν να παρουσιαστούν ως ένα ανώδυνο αναπτυξιακό σχέδιο (παρόλο που θα
συνυπάρχουν οι ενισχύσεις από το πακέτο Γιουνκέρ και την ποσοτική χαλάρωση
Ντράγκι), αφού και το δημοσιονομικό κενό θα είναι τεράστιο και οι αγορές θα
αποτελούν μακρινό όνειρο, ή θα επιχειρηθεί μια νέα λαϊκή νομιμοποίηση για την
επιλογή του επόμενου βήματος. Το πραγματικό όμως δημοψήφισμα δεν θα είναι αυτό
που θα αφορά την κοινωνία και πιθανότατα να μην χρειαστεί αλλά το «κρυφό»
διαρκές εσωκομματικό δημοψήφισμα.
Το πρώτο, θα
είναι μια δυσάρεστη επιλογή γιατί αν επιβεβαιώσει την τάση για συμβιβασμό και
πρόσδεση στο ευρώ θα έχει καταστήσει την κυβέρνηση ιδεολογικά ανενεργή, αν
προκρίνει την συγκρουσιακή λογική θα καταγράψει ιστορικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως
την πολιτική δύναμη που έφερε τον πραγματικό Αρμαγεδδώνα παρασυρμένοι από το
συλλογικό θυμικό που σύντομα θα μετατραπεί σε ποτάμι οργής εναντίον του.
Το δεύτερο, είναι
μια καθημερινή μάχη με την καθαρότητα των αξιών που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ
και αντιπροσωπεύει, ακόμα και μετά την εκλογική μεγέθυνση του, ένα ποσοστό των
οργάνων του που ξεκίνησε από το 30% και εκτοξεύθηκε στην πρόσφατη επικύρωση της
συμφωνίας στο 43%! Αυτό το κυλιόμενο «δημοψήφισμα» θα είναι μια μόνιμη
πληγή στα κυβερνητικά πλευρά που μπορεί να την συμπαρασύρει σε μια ερμαφρόδιτη
πορεία που θα καταστήσει το αδιέξοδο νομοτελειακή εξέλιξη.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια