You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ , ΚΟΙΝΩΝΙΑ , ΠΑΙΔΕΙΑ , ΠΑΣΟΚ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΣΥΡΙΖΑ - Ποια ελπίδα με την Παιδεία στο 1982;

Είτε χρεοκοπήσεις με ηρωικό παρορμητισμό, είτε συμβιβαστείς με τον Ευρωπαϊκό καταναγκασμό, το εκπαιδευτικό μοντέλο που ως χώρα θα επιλέξεις να προωθήσεις θα προσδιορίσει το αξιακό μονοπάτι στο οποίο θα κινηθείς τα επόμενα χρόνια. Οι εκπαιδευτικές επιλογές θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το εύρος, την ισχύ και τη μονιμότητα της θεσμικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης δίνουν την εντύπωση ενός εντυπωσιακού πισωγυρίσματος, μιας ιδεολογικής νοσταλγίας που επιχειρεί να επαναφέρει τις βασικές εκπαιδευτικές αρχές στο «επαναστατικό» 1982…

Το 1982 σηματοδοτούσε το ξετύλιγμα μιας καταπιεσμένης «προοδευτικότητας» και συνδυάστηκε με έναν εκπαιδευτικό νόμο που μετέτρεπε το Πανεπιστήμιο σε οχυρό ιδεοληπτικών μειοψηφιών, ορμητήριο αντιεξουσιαστών, έρμαιο μπαχαλάκηδων. Η κοινωνική ανοχή, ακόμα και η γενικευμένη συμπάθεια προς μια νεολαία – δυναμικό αμφισβητία, μετέτρεψε το άσυλο σε εκκολαπτήριο ανομίας και τρομοκρατικών σχεδιασμών. Ο συντεχνιασμός, φοιτητικός και καθηγητικός, καταδυνάστευε κάθε δημιουργική πρωτοβουλία.

Τι κι αν εκείνη την περίοδο οι φιλελεύθερες ιδέες κέρδιζαν σιγά, σιγά την φοιτητική πλειοψηφία; Το διοικητικό σύστημα, όπως αυτό είχε δομηθεί από τον τότε εκπαιδευτικό νόμο, και το φοιτητικό κατεστημένο που έλεγχαν τις λειτουργικές δομές επέβαλαν επί δεκαετίες το αξιακό τους πλαίσιο και δημιουργούσαν τις συνθήκες για την ανυπαρξία κάθε ουσιαστικού εκσυγχρονισμού σε όλα τα επίπεδα (διοικητικά, μαθησιακά, ερευνητικά).

Χρειάστηκαν τριάντα χρόνια και μια πρωτοφανώς διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να επιτευχθούν θεμελιώδη ρήγματα σε μια απρόσβλητη φιλοσοφία από τις συνήθεις κυβερνητικές πλειοψηφίες. Το άσυλο επανήλθε στην εξυπηρέτηση του αρχικού του σκοπού, η εκλογή των Πρυτανικών αρχών αποσυνδέθηκε από τη συνδικαλιστική διαπλοκή διδασκόντων – διδασκόμενων, η διοίκηση μεταφέρθηκε σε πιο επαρκή γνωστικά συμβούλια, απαλείφθηκε η παγκόσμια πρωτοτυπία της αιωνιότητας της ιδιότητας του φοιτητή.

Δυστυχώς στην κρίσιμη χρονική καμπή, που τίθεται επιτακτικά το ερώτημα της συνέχισης της Ευρωπαϊκής μας παρουσίας, βρέθηκε στα ηνία του υπ. Παιδείας ένας ακραιφνής εκπρόσωπος της φιλοσοφίας του 1982. Δίχως να χάσει χρόνο επανέφερε όλες τις ρυθμίσεις που είχαν καταργηθεί, αναβιώνοντας ένα περιβάλλον συμβατό με την αντι-αριστεία που εξαρχής μας έδειξε ότι πρεσβεύει.

Επιπρόσθετα εκδήλωσε την πρόθεση να καταργήσει τα αγγλόφωνα τμήματα των ΑΕΙ. Ποιος έχει ανάγκη, σε μια ανταγωνιστική, παγκοσμιοποιημένη κατάσταση να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα του και να προσελκύσει τον μέγιστο αριθμό φοιτητών από το εξωτερικό; Εμείς δεν θα γίνουμε δέσμιοι της αγγλοσαξονικής εκπαιδευτικής εμπορευματοποίησης, ούτε θα προσαρμόσουμε τα προγράμματα μας στις σύγχρονες απαιτήσεις! Άλλωστε για αυτό δεν προτιμούμε να σπρώχνουμε στην μετανάστευση προς Δυσμάς χιλιάδες φοιτητές μας αντί να παραδεχτούμε την προσφορά της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης;

Η νέα εποχή που όλοι προσδοκούμε για αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να προκύψει από ένα σύστημα Παιδείας που αναπαράγει ότι πιο πεπαλαιωμένο, πιο αναχρονιστικό, πιο αντιδραστικό. Η αχαλίνωτη ελευθεριότητα, η μαθησιακή χαλαρότητα, η διοικητική κομματοκρατία μόνο ως στοιχεία ρήξης με το σαθρό παρελθόν, που έχτισε το τείχος της κρίσης που τώρα γκρεμίζεται απειλώντας να μας συνθλίψει, δεν μπορεί να εκληφθεί. Ποια γενικότερη ελπίδα αναζητούμε με την Παιδεία να οδεύει πίσω στο 1982;

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ , ΚΟΙΝΩΝΙΑ , ΠΑΙΔΕΙΑ , ΠΑΣΟΚ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΣΥΡΙΖΑ