Μια εβδομάδα δημοψηφισματικής αναμονής αρκούσε για να αποκαλύψει όλο το εύρος των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων στα οποία εγκλωβίστηκε η κυβέρνηση. Ξεκίνησε μια θεωρητικά θεμιτή δημοκρατική διαδικασία χωρίς υποκείμενο, αντικείμενο και.... κατηγορούμενο! Το ερώτημα τίθεται επί μιας ανύπαρκτης συμφωνίας, με την χώρα εκτός προγράμματος και τους πολίτες ανενημέρωτους για τις βραχυπρόθεσμες αλλά κυρίως τις δυνητικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της μιας ή της άλλης επιλογής.

Οι πολίτες βιώνουν πρωτόγνωρες εμπειρίες όπως κεφαλαιακοί έλεγχοι, πρώτα σημάδια ανεπάρκειας προϊόντων και φαρμάκων. Η οικονομία πέρασε από το «πάγωμα» των προηγούμενων πέντε μηνών στην αποσύνθεση των αρχικών ελλείψεων πρώτων υλών και της αδυναμίας εύρυθμων συναλλαγών. Η διεθνής εικόνα στιγματίστηκε μόνιμα από την μη πληρωμή του ΔΝΤ και τις ταπεινωτικές δηλώσεις του Γ.Γ. του Συμβουλίου της Ευρώπης για παράτυπο δημοψήφισμα, γεγονότα πρωτοφανή για μια ανεπτυγμένη Δυτική χώρα.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να φέρει τον πολίτη πάνω από μια κάλπη αποκλειστικά με θυμική προδιάθεση και λογική απέχθεια απέναντι στην λιτότητα, την οποία όμως η ίδια αναπαράγει βυθίζοντας κάθε μέρα όλο και περισσότερο την οικονομία στην ύφεση δημιουργώντας έτσι την ανάγκη για όλο και σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα. Με τον ίδια ευκολία που υπέκλεψαν την εκλογική ψήφο του Ιανουαρίου υποσχόμενοι φοροελαφρύνσεις και αυξήσεις εισοδημάτων, έρχονται σήμερα να ζητήσουν νέα λευκή επιταγή για να πετύχουν υποτίθεται (πως και γιατί άραγε;) καλύτερα διαπραγματευτικά αποτελέσματα.

Όσο αξιόπιστη ήταν η προεκλογική απάντηση τους ότι ούτε δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο πιθανότητα να μην δεχτούν οι εταίροι τις προτάσεις μας άλλο τόσο τεκμηριωμένη είναι η υπόσχεση ότι ένα ενισχυμένο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα συμβάλλει την προοπτική συμφωνίας. Όσο ισχυρό εργαλείο αποδείχτηκε το 36,5% του ΣΥΡΙΖΑ, το 41% της κυβερνητικής πλειοψηφίας ή το 80% της αρχικής αποδοχής της, άλλο τόσο δυνατό όπλο θα είναι το όποιο δημοψηφισματικό ποσοστό. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο σεβασμός στην ελληνική λαϊκή ετυμηγορία αδυνατίζει την ισχύ των Ευρωπαίων αξιωματούχων και των εκλογικών πλειοψηφιών που οι ίδιοι εκπροσωπούν.

Ας πούμε λοιπόν μερικές αυταπόδεικτες αλήθειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη προσυπογράψει το ΝΑΙ στη νέα λιτότητα με πολλαπλάσια μέτρα που αφορούν κάθε νοικοκυριό και επιχείρηση. Όσο καθυστερεί την υπογραφή της συμφωνίας τόσο διευρύνει και μονιμοποιεί τη σκληρότητα της και αντιστρέφει την αναπτυξιακή ροπή που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται και θα έδινε τη δυνατότητα για σταδιακή άρση μνημονιακών αδικιών. Όσο διαπραγματεύεται πρωτίστως με το κομματικό κατεστημένο του, το τραπεζικό σύστημα θα παραμένει κλειστό και οι καταθέσεις θα τίθενται σε προοπτική αμφισβήτησης όντας εκτός κάλυψης ΕΚΤ.

Η ελληνική κοινωνία είναι σταθερά προσηλωμένη στην Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και δηλώνει κατά 75% υποστηρικτική στο ευρώ. Αν ο Τσίπρας δεν προετοιμάζει την ηρωική έξοδο του, προφασιζόμενος μια αρνητική για τον ίδιο κατάληξη του δημοψηφίσματος, θα είναι υπόλογος στο διηνεκές για το ότι ενέπλεξε τη χώρα σε μια περιπέτεια χωρίς προφανή εθνικό στόχο δημιουργώντας ένα διχαστικό κλίμα που μόνο χρήσιμο δεν είναι για την ανόρθωση του τόπου.

Το ΝΑΙ στη λογική, το ΝΑΙ σε ένα υπαρκτό κι όχι σε ένα φαντασιακό μέλλον, το ΝΑΙ στην εθνική ενότητα, στην κοινή προσπάθεια για απεμπλοκή από τον φαύλο κύκλο της δημοσιονομικής αστάθειας, της υπερχρέωσης και την παραγωγική αναγέννηση δεν θα προκύψει από στρουθοκαμηλικές μικροκομματικές κινήσεις όπως το άκαιρο και άτοπο δημοψήφισμα του κ.Τσίπρα. Κι αυτό το ηχηρό μήνυμα ελπίζουμε να το λάβει έγκαιρα ο πρωθυπουργός πριν του το στείλει εκκωφαντικά η κοινωνία...

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος