Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Μετά από σχεδόν ένα… “κοπιαστικό” δίμηνο προεκλογικής εκστρατείας με ενδιαφέρουσες και συγκρουσιακές στιγμές, που πολλούς όμως τους κούρασε και είναι αμφίβολο αν βοήθησε στην αύξηση της συμμετοχής ή ενίσχυσε την αδιαφορία, ήρθε η ώρα της ανάδειξης του επόμενου Προέδρου της ΝΔ. Τι είδους ηγεσία χρειάζεται πλέον η παράταξη, ποιο μοντέλο οργάνωσης μπορεί να ανταποκριθεί στα σύγχρονα δεδομένα και ποια επιχειρηματολογία έχει τις περισσότερες ελπίδες να προσελκύσει τους πολίτες και κυρίως εκείνους που στέκονται από σκεπτικοί μέχρι οργισμένοι απέναντι της;

Σε τέσσερα χαρακτηριστικά θα μπορούσε να συμπυκνωθεί η ταυτότητα των υποψηφίων με τον καθένα να προβάλλει ένα από αυτά ως το πιο ισχυρό του σημείο. Ενότητα, μαχητικότητα, ιδεολογία, ανανέωση. Απαραίτητα συστατικά ενός οργανισμού που εκτός από την πρόσκαιρη επιβίωση ή την τυχαία κυβερνησιμότητα αναζητά την οριστική μετάβαση του στην επόμενη εποχή. Να ολοκληρώσει έναν βιοϊστορικό κύκλο, να κρατήσει την αναντίρρητη θετική του συνεισφορά, να διδαχθεί από τα σφάλματα του και να πορευτεί πιο δυνατός και συνειδητοποιημένος σε ένα καινούριο στάδιο.

Η ενότητα απαιτεί σύνθεση θέσεων και προσωπικοτήτων σε μια νέας μορφής συλλογικότητα που ξεπερνά τις αρχομανείς αντιλήψεις, τους παραγοντισμούς των αυλικών και τις ισορροπίες της σιωπής. Η μαχητικότητα απαιτεί ψύχραιμη στιβαρότητα στις παρεμβάσεις που δεν ακροβατεί ανάμεσα στη γραφικότητα και την φοβική υπεκφυγή της υπεράσπισης των ιδεών και των πεπραγμένων σου. Η ιδεολογία απαιτεί συγκεκριμένες προτάσεις με συνοχή και αποτελεσματικότητα που δεν προσαρμόζονται στις πρόσκαιρες εκλογικές επιταγές. Η ανανέωση απαιτεί φρέσκες, αξιόπιστες δομές με κυρίαρχη την αξιοκρατία χωρίς ηλικιακούς αποκλεισμούς αλλά και χωρίς “ενσηματικά” αναχώματα.

Τα άτομα, οι διαδρομές τους και οι δυνατότητες τους παίζουν σημαντικό ρόλο αλλά έχει αποδειχτεί ιστορικά, και σε πεδία ευρύτερα από την πολιτική, ότι ένα σαθρό οικοδόμημα καταπίνει και τις καλύτερες προθέσεις. Μόνο μια συλλογική προσπάθεια με αξιοποίηση όλων των δυνάμεων, με κριτική που δεν φοβάται την ανάληψη της ευθύνης, με ουσιαστικό άνοιγμα στις παραγκωνισμένες κοινωνικές δυνάμεις, με πίστη σε διαχρονικές αξίες αλλά και αφομοίωση νεωτεριστικών ρευμάτων, έχει πιθανότητες να δώσει νέα πνοή στον χώρο της Κεντροδεξιάς.

Αν απομονωθεί από τις εξελίξεις, αναλωμένη σε εξουσιολαγνικές εσωκομματικές μάχες, αμήχανη σύμπλευση ή αντίθεση με την κυβέρνηση, επιλεκτική προώθηση νέων στελεχών και φαιδρά επικοινωνιακά καρυκεύματα, το πιθανότερο είναι η μεγάλη παράταξη που καθιέρωσε στην πολιτική σκηνή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να μην μετεξελιχθεί σε ένα μοντέρνο σχηματισμό του 21ου αιώνα αλλά να εξαϋλωθεί μετατρεπόμενη σε νοσηρό κακέκτυπο.