Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Ο πρωθυπουργός μέσα σε μια ψηφοφορία έχασε δυο βουλευτές από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του και ανάγκασε σε παραίτηση ένα από τους στενότερους συνεργάτες του. Έχοντας μπροστά του ένα δεύτερο κύμα δύσκολων προαπαιτούμενων, με προεξέχων το ασφαλιστικό, ήταν αναγκασμένος, αν δεν το είχε πάρει απόφαση να εγκαταλείψει την εξουσία, να προβεί σε μια εντυπωσιακή κίνηση ένδειξης συναινετικού πνεύματος. Το ζήτημα είναι αν προκύπτουν εχέγγυα σοβαρότητας, ειλικρίνειας και αξιοπιστίας.

Ο “συναινετικός” Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που μέχρι πριν λίγες μέρες χαρακτήριζε με σκαιότατο τρόπο ως προδότες και γερμανοτσολιάδες όσους συμμετείχαν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι ο ίδιος πολιτικός που θεωρούσε τα κόμματα της κεντροαριστεράς είτε πεπαλαιωμένα υλικά της μεταπολίτευσης, είτε πουλημένα στο σύστημα. Πρόκειται για το ίδιο άτομο που δεν επέδειξε ούτε ένα ψήγμα  διάθεσης συνεργασίας ακόμα και στις πιο αυτονόητες μεταρρυθμίσεις και αντιτάχθηκε σε κάθε πρωτοβουλία αξιολόγησης και ανασχεδιασμού του κράτους.

Ο “ειλικρινής” Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός που προεκλογικά υπόσχονταν την επιστροφή σε έναν παράδεισο χωρίς δύσκολες αποφάσεις και συνέπειες, με κατάργηση νομοθετημάτων, αναστολή στρατηγικών πολιτικών επιλογών όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και πακτωλό παροχών προς όλους. Είναι αυτός που αναίρεσε όλες τις υποσχέσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτός που διαχειρίστηκε ύπουλα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος επιδίωξε. Αυτός που με το προσωπείο του τεθλιμμένου φέρνει σκληρές ρυθμίσεις που καμιά κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να καταθέσει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης.

Αυτός ο κ. Τσίπρας έρχεται την στιγμή που λυγίζει κοινοβουλευτικά κάτω από το βάρος των αποφάσεων του και αναζητεί δεκανίκια για να μοιραστούν τις ευθύνες όσων σχεδίασε και τώρα αδυνατεί να εκτελέσει. Προσφέρει κυβερνητική προοπτική σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ που η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την εξουσία. Απλώνει χέρι συνεργασίας προς το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων που βρίσκονται σε επισφαλή θέση για το αν θα συνεχίσουν την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή.

Πάνω από όλα όμως επιχειρεί να καταστήσει συνένοχη όσων θα ακολουθήσουν την ΝΔ. Η σταθερή ευρωπαϊκή της στάση χρησιμοποιήθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι ως δόλωμα για να εγκλωβιστεί στην υπερψήφιση της οικτρής “αριστερής” συμφωνίας, χωρίς να έχει θέσει προκαταβολικά απαράβατους όρους και προϋποθέσεις, αποστερώντας την έτσι από το δικαίωμα ισχυρής κριτικής θέσης, ή έστω περιορίζοντας την δυναμική της.

Έρχεται τώρα ο ΤσΊπρας να την αποτελειώσει σέρνοντας την για το “καλό” της χώρας στην κυβερνητική ταύτιση. Να μοιράσει και επίσημα τις ευθύνες των επιλογών του στις πλάτες όσων είχαν κατορθώσει να αλλάξουν επιτέλους, προς το θετικό, την πορεία του τόπου πριν η “περήφανη” εξάμηνη διαπραγμάτευση μας επαναφέρει στην υφεσιακή δίνη. Μπορεί οποιαδήποτε διαβεβαίωση να καταστήσει αυτόν τον αναξιόπιστο πολιτικό αρχηγό, ειλικρινή και συναινετικό ηγέτη; NOT!