Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Επειδή οι πανηγυρισμοί για την υφεσιακή επόμενη διετία δεν ήταν αρκετή, η χώρα έπρεπε να αποκτήσει ανάλογες επιτυχείς  προοπτικές και στα εθνικά ζητήματα. Μετά τις εθνικές εκλογές το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα χρησιμοποιούνταν ως επιχείρημα αιχμής για μια δυνητική χαλάρωση δημοσιονομικών ή μεταρρυθμιστικών στόχων. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι καμιά τέτοια προσδοκία δεν επιβεβαιώθηκε (άλλωστε οι εταίροι είχαν σπεύσει να αποκλείσουν σχετικές παρεκκλίσεις) αλλά ότι η κυβέρνηση κατόρθωσε να μετατρέψει το δήθεν διαπραγματευτικό υπερόπλο στο απόλυτο εργαλείο υπονόμευσης των εθνικών συμφερόντων.

Την στιγμή που η Τουρκία βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα για την κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους, για την απροκάλυπτη στήριξη στη Συριακή αντιπολίτευση χωρίς ευθεία καταδίκη των δράσεων του Ισλαμικού κράτους, για την καταπάτηση βασικών ανθρώπινων ελευθεριών όπως πιστοποίησαν πρόσφατες διεθνείς μελέτες, η Ελλάδα κατάφερε να μετατραπεί σε συμπληρωματικό παράγοντα των εξελίξεων αφήνοντας ανοιχτό διπλωματικό πεδίο για τους άσπονδους γείτονες.

Οι καθυστερήσεις μας στην εκπλήρωση βασικών Ευρωπαϊκών απαιτήσεων για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών, ίσως και για να μην δυσαρεστηθούν και οι φιλικές προς την κυβέρνηση ΜΚΟ που δεν συναινούν στις πρακτικές της Frontex, άνοιξε το δρόμο για την ανακήρυξη της Τουρκίας σε κυρίαρχο παίκτη. Η ανάγκη συνδρομής της για την διαχείριση του ζητήματος κρίθηκε τόσο σημαντική για την Ε.Ε. ώστε να της παραχωρηθεί γη και ύδωρ σε οικονομικό και ενταξιακό επίπεδο.

Πέρα από τα 3 δισ. πόρων και την οριστική διευθέτηση του θέματος της βίζας που την επιθυμούσαν πολλοί Τούρκοι επιχειρηματίες και τουρίστες, πήρε διαβεβαιώσεις για το άνοιγμα ενταξιακών κεφαλαίων που παρέμεναν αγκάθια επί χρόνια χωρίς να πληρούνται όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις ανάμεσα στις οποίες και η αναγνώριση της Κυπριακής δημοκρατίας.

Αντί να πιεσθεί η Τουρκία για να συμμορφωθεί στις Ευρωπαϊκές επιταγές, τελικά η Ε.Ε. συμμορφώθηκε στις τουρκικές απαιτήσεις. Η απάντηση είναι αρκετά απλή. Η ταχύτατη ένταξη στην Ε.Ε. αξίζει για την Τουρκία πολύ λιγότερο από όσο αξίζει αυτή τη στιγμή η βοήθεια της στην τιθάσευση του προσφυγικού. Περισσότερο την απασχολεί η ισχυροποίηση του περιφερειακού της ρόλου ως εν δυνάμει επικυρίαρχου της Μέσης Αναστολής παρά η προσαρμογή της στο νέο Ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μόνο για επικοινωνιακούς λόγους δεν θα μπορούσε να σταθεί απαθής σε τόσο γενναίες προτάσεις και γι” αυτό ανέλαβε κάποιες υποχρεώσεις με αρκετά ασαφή τον τρόπο ελέγχου εκτέλεσης και τις πιθανές επιπτώσεις μη συμμόρφωσης.

Δυστυχώς αναγνωρίζεται στην Τουρκία ένας κομβικός ρόλος και στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, εδραιώνοντας τη θέση της στη γεωπολιτική σκακιέρα. Η Ελλάδα χώνεψε την όλη φενάκη στο βωμό μιας αναμενόμενης πρόσκαιρης ελάφρυνσης των μεταναστευτικών βαρών. Το πόσο ανεξέλεγκτη γίνεται πλέον η Τουρκία φαίνεται από την πρώτη πρόκληση μετά την συμφωνία της με την Ε.Ε. Διπλή αμφισβήτηση, τόσο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας χωρίς την έκδοση NAVTEX όσο και του δικαιώματος της χώρας μας να πραγματοποιεί ασκήσεις στην «καρδιά» του Αιγαίου. Εθνικές επιτυχίες, όχι αστεία!