Γράφει ο Κων/νος Μανίκας, 
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Μετά από μια χρονιά με δυο εθνικές εκλογικές διαδικασίες κι ένα δημοψήφισμα είναι δύσκολο να αποβάλλεις  από τη σκέψη των πολιτών την πιθανότητα να προκύψουν νέες πολιτικές εξελίξεις μέσα στο επόμενο διάστημα. Άλλωστε η προοπτική μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας, είτε με την εισδοχή ενός νέου εταίρου στο σχήμα, είτε με την δημιουργία μιας οικουμενικής κυβέρνησης, παραμένει ισχυρή. Υπάρχουν όμως σημάδια ότι επίκειται μια νέα εκλογική διαδικασία με την μορφή εθνικής ή δημοψηφισματική; κάλπης;

Η κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει το ασταθές της πλειοψηφίας της, γι” αυτό κι ο πρωθυπουργός επιχείρησε με τη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών να ανιχνεύσει την ύπαρξη συνθηκών σύμπλευσης με την αντιπολίτευση επί συγκεκριμένων θεμάτων. Πρωτοβουλία που λειτούργησε ως πρόκριμα για ευρύτερες συνεργασίες, εάν και εφόσον τα γεγονότα οδηγήσουν στην υποχρεωτική ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου πλαισίου διακυβέρνησης ή έστω την στήριξη του υπάρχοντος με βελτιωτικές κινήσεις που θα επιτρέπουν την σύμπλευση μέρους της αντιπολίτευσης.

Προς το παρόν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ κατορθώνει να υπερψηφίζει μια σειρά από σκληρά μέτρα παραπέμποντας όμως στο μέλλον τις κορυφαίες από αυτές, όπως το ασφαλιστικό, το αγροτικό, η εκχώρηση της διαχείρισης των κόκκινων δανείων 1ης κατοικίας και όλων των επιχειρηματικών και καταναλωτικών σε εισπρακτικές εταιρείες. Τότε θα εξεταστούν στο έπακρο οι αντοχές των κυβερνητικών βουλευτών και για να αποφευχθούν μια ακόμα εκλογική μάχη θα πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρό δίλημμα που θα συσπειρώνει γύρω από τον ένα του πόλο ισχυρές πλειοψηφίες.

Μπρος στις νέες περικοπές συντάξεων και την ταυτόχρονη επιβάρυνση της αγοράς εργασίας με αυξημένες εισφορές, τις πολλαπλές επιβαρύνσεις του αγροτικού πληθυσμού και την αναστάτωση των κατόχων τραπεζικών δανείων, το εσωτερικής καύσης διαπραγματευτικό χαρτί της κυβέρνησης θα είναι η επικείμενη ρύθμιση για την απομείωση του δημοσίου χρέους. Εκεί γύρω στον Φεβρουάριο, που παραπέμπεται η ψήφιση των προαναφερθέντων νομοθετημάτων, θα προκύψει και η αποσαφήνιση των παρεμβάσεων στον κρατικό δανεισμό με βάση τις αρχές της απόφασης του 2012 και τις πρόσφατες προτάσεις του ESM.

Αν μέσα στις ρυθμίσεις περιλαμβάνονται και ορισμένες όπως η συσχέτιση των πληρωμών με τον ρυθμό ανάπτυξης, ανεξάρτητα του αν κάποιοι θεωρούμε ότι πρόκειται για υποκριτικό κι επικίνδυνο όρο που μπορεί να προκαλέσει νέα μεταρρυθμιστική αναβλητικότητα, φορτώνοντας υπερβολικά με τόκους τα επόμενα αναπτυξιακά χρόνια, η κυβέρνηση θα διατείνεται ότι πρόκειται για επιτυχία.

Το δίλημμα που θα προκύψει τότε και δεν αποκλείεται να τεθεί σε δημοψηφισματικό ερώτημα, θα είναι αν επιθυμούμε την αποδοχή της συμφωνίας για το χρέος που θα διευκολύνει την ταχύτερη επάνοδο στις αγορές ομολόγων, αποδεχόμενοι τις δημοσιονομικές και μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις των εταίρων, συμπεριλαμβανομένων των ευαίσθητων προαναφερθέντων θεμάτων. Ένα νέο ψευδεπίγραφο δίλημμα αυτοεγκλωβισμού σε προαποφασισμένες επιλογές που θα παρουσιαστούν ως διαπραγματευτικές επιτυχίες απαιτώντας την συναίνεση σύσσωμου του πολιτικού κόσμου.