Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Σχεδόν έξι χρόνια μνημονιακής πορείας και κάθε τόσο όλο και κάποιο κίνημα πολιτών εμφανίζεται, αρχικά με φόρα στην πορεία μαδώντας την όποια δυναμική του, για να εκφράσει μαζικά τις κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι σε μέτρα και νομοθετικές παρεμβάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων. Το χορό έσυραν οι “Αγανακτισμένοι”, ακολούθησε το “Μένουμε Ευρώπη” και τώρα έρχεται το “κίνημα της γραβάτας” να πάρει την σκυτάλη των αγωνιστικών αντιδράσεων. Ασύνδετες μεταξύ τους συλλογικές κινήσεις με διαφορετικά κίνητρα και ξεχωριστούς στόχους.

Αρχικά ήταν η απόλυτη μνημονιακή καταδίκη που χάθηκε μέσα στις αντιφάσεις και τις υπερβολές των εμπνευστών και καθοδηγητών της,.. πλατείας. Πέρσι το καλοκαίρι περάσαμε στην Ευρωπαϊκή αντίσταση που για κάποιους πήρε τη μορφή μιας άτυπης σύμπλευσης συντηρητικών, φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών, ένα μείγμα όχι εξίσου ανομοιογενές αλλά αρκούντως ασύνδετο. Η πρόσφατη εξέγερση των ελευθέρων επαγγελματιών καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια ενός στείρου συντεχνιακού προκαλύμματος και να μετεξελιχθεί σε γνήσιο εκφραστή των δημιουργικών δυνάμεων της αγοράς.

Ορισμένοι αναρωτιούνται γιατί δεν υπήρξαν εξίσου έντονες κινητοποιήσεις και κυρίως άρθρωση αξιόπιστων εναλλακτικών προτάσεων όταν καθιερώθηκε η φορολόγηση με 26% από το πρώτο ευρώ και η αύξηση της προκαταβολής φόρου. Θα κατορθώσει η σημερινή στάση των επιστημονικών φορέων να πείσει ότι αποτελεί μια πλατιά λαϊκή σύγκρουση με τον φορομπηχτικό κρατισμό κι όχι τη σπασμωδική ένσταση μιας μικρής συνδικαλιστικής ομάδας;

Η κυβέρνηση με αυτή την μόνιμη δόση ταξικότητας επιχειρεί να αποδείξει ότι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών θα αφορά τους… πλούσιους (όσους διαθέτουν εισοδήματα πάνω από 25 χιλιάδες ευρώ όπως μας έχει διευκρινίσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός!) κι ότι οι επαγγελματίες που κινούνται σε ρηχά επίπεδα τζίρου θα έχουν και ελαφρύνσεις. Τι κι αν αυξάνει κι άλλο την προκαταβολή φόρου και πηγαίνει τον συντελεστή φορολόγησης στο 29%; Με την γνωστή επίφαση ταξικής προστασίας σπέρνει τη διχόνοια, επενδύοντας στον δεδομένο νεοελληνικό φθόνο της επιτυχίας.

Κανείς δεν γνωρίζει αν η οργή των ελευθέρων επαγγελματιών έχει τη δυνατότητα να συνεπάρει σύσσωμη την κοινωνία σε μια αντιφορολογική διεκδίκηση. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι οι υπόλοιποι πολίτες διεγείρονται από το δίκαιο αυτών των αιτημάτων και δεν ταυτίζουν κάθε φωνή της αγοράς με το… υπερβολικό κέρδος και την… χλιδή! Δεν αποκλείεται μεγαλύτερη επίδραση στο θυμικό τους να έχει ο αγώνας των αγροτών επειδή αρκετοί μεταβιβάζουν τον συναισθηματισμό της οικογενειακής καταγωγής σε κάθε φωνή που τους την θυμίζει.

Ίσως η… γραβάτα να αποδειχτεί η θηλιά που θα πνίξει οριστικά την κυβέρνηση. Ίσως να συνεπικουρήσει στο σφίξιμο που θα δημιουργήσει η αγροτική μαντήλα. Ίσως πάλι η κυβέρνηση να ξεπεράσει ένα ακόμα κορυφαίο γεγονός, αντίστοιχο των capital controls, από αυτά που αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι αφομοιώνονται από την κοινωνία με, περισσότερη του αναμενόμενου, ευκολία. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…