Στη φοβική νοοτροπία που εκτρέφεται με επιδεξιότητα το τελευταίο διάστημα, η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ, αποτελεί το πιο πρόσφατο κεφάλαιο. Επί της ουσίας όμως, αποτελεί μια «θεατρική» παράσταση με ελλιπές σενάριο, μειωμένων ικανοτήτων πρωταγωνιστές και την Κομισιόν στο ρόλο ενός άβουλου σκηνοθέτη. Η σταθερότητα και το εύρος των εμπορικών σχέσεων που προσφέρει η κοινή αγορά, ο έλεγχος σε νομισματικό και επιτοκιακό επίπεδο είναι μερικοί από τους πιο βασικούς παράγοντες που η προοπτική εγκατάλειψης του ευρώ, από τον πιο ισχυρό πυλώνα της, φαντάζει ανύπαρκτη.

Αυτή η συζήτηση ανατροφοδοτείται από κύκλους Αμερικανών golden boys, που έχουν κερδοσκοπικούς λόγους (επένδυση στα ασφάλιστρα κινδύνου) να επιθυμούν τη χρεοκοπία κάποιων χωρών και την γενικότερη κατάρρευση της Ευρυωζώνης. Από την άλλη η Γερμανία (για να είμαστε ακριβείς η σημερινή ηγεσία της) θεωρεί ότι με αυτά τα υποκριτικά εκβιαστικά διλήμματα μπορεί να επιβάλλει ευκολότερα τους όρους λειτουργίας της Ε.Ε που θεωρεί ότι την εξυπηρετούν. Η αντίληψη όμως αυτή είναι τόσο κοντόφθαλμη αφού η εμμονή στις σημερινές δομές της Ευρωπαϊκής οικονομίας θα οδηγήσει τη Γερμανία, από άλλο δρόμο, στα ίδια ακριβώς αποτελέσματα που θα είχε και η θεωρητική επανάκαμψη της στο μάρκο.

Η Γερμανική οικονομία που στηρίζει τους ρυθμούς ανάπτυξης της στον εξαγωγικό της τομέα, ενώ ταυτόχρονα το εργασιακό κόστος και η εσωτερική κατανάλωση διατηρούνται σε πιο περιορισμένα επίπεδα, μεσοπρόθεσμα έχει όφελος από ένα πιο υποτιμημένο ευρώ. Αντίστοιχα παρόμοια αρνητική επίπτωση με αυτή ενός πολύ «σκληρού» ευρώ, θα είχε για τη Γερμανία και ένα ισχυρό μάρκο, αφού το ευρώ (των εναπομεινάντων στην ΟΝΕ χωρών) θα κατρακυλούσε άμεσα σε αξία. Μαζί του μάλιστα θα παρέσυρε και την αξία των πιστώσεων της Γερμανίας προς άλλες χώρες που θα δημιουργούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στον τραπεζικό κλάδο (άρα και αύξηση επιτοκίων) και πιθανότατα θα οδηγούσε σε κατάρρευση επιχειρήσεων.

Έχουμε επανειλημμένα αναφέρει ότι όσο η Ε.Ε δεν αναζητεί ένα σύγχρονο όραμα για το μέλλον της, είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει με την ανάδειξη των νέων ισχυρών παικτών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία) τον ουραγό των εξελίξεων. Όφειλε εξαρχής να επικεντρώσει την προσοχή της στην ολοκλήρωση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων σε όλα τα μέλη της (με επιπτώσεις σε όσους τις καθυστερούν), χορηγώντας τους το χρονικό περιθώριο για μια πιο ομαλή δημοσιονομική προσαρμογή, όπου κι όταν αυτό χρειάζεται.

Η χρήση του ευρω-ομόλογου που φαίνεται να εγκαινιάζεται νωχελικά, σε συνδυασμό με την αλλαγή της πολιτικής και νομισματικής διοίκησης, θα μπορούσε να έχει οδηγήσει σε αποφυγή του «ντόμινο» που απειλεί όλο και περισσότερα μέλη της ΟΝΕ. Καλό θα ήταν λοιπόν έστω και με καθυστέρηση, οι σημερινές ηγεσίες να αντιληφθούν τις ιστορικές τους ευθύνες απέναντι στο Ευρωπαϊκό όραμα, το μέλλον των οποίων είναι άμεσα συνδεδεμένο μαζί του, και να αφήσουν τους «θεατρινισμούς» κατά μέρος. Οι στιγμές απαιτούν στιβαρή διοίκηση και διορατικότητα. Αλλιώς θα καταγραφούν στο συλλογικό συνειδητό ως μια άβουλη ιστορική παρένθεση.


Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος