Όλο και πιο μαζική , όλο και πιο έντονη γίνεται η κριτική που εκφράζουν ευθαρσώς και δημοσίως στελέχη του ΠΑΣΟΚ για την πολιτική της κυβέρνησης τους. Αντίστοιχη στροφή σε «σκληρότερο» αντιπολιτευτικό λόγο εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα κι από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γ.Καρατζαφέρη. Όσο κι αν αυτή η στάση δείχνει έστω και ετεροχρονισμένα την εναρμόνιση τους με το λαϊκό αίσθημα αλλά και την αναγνώριση των αδιεξόδων του μνημονίου, η συγκυρία που επιλέγεται μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και φυσικά υποκρύπτεί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μια βαθιά λαϊκίστικη αντίληψη.

Η συσσωρευμένη λαϊκή οργή όπως εκφράστηκε και με τον προπηλακισμό του Κ.Χατζηδάκη, αλλά και κάποιες μεταρρυθμίσεις που δεν ανήκουν στην ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ και αγγίζουν συντεχνιακά συμφέροντα που αφορούν μεγάλο μέρος των βουλευτών είναι κάποιοι βασικοί λόγοι για την αλλαγή της πολιτικής συμπεριφοράς τους. Η μικροκομματική επικοινωνιακή λογική συντήρησης ενός φιλολαϊκού προφίλ και ο καιροσκοπισμός που επιτάσσει την συνεχή προσαρμογή της ρητορικής με βάση τα δημοσκοπικά αποτελέσματα, αποτελούν ένα άλλο σημαντικό κομμάτι παραγόντων επηρεασμού.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι οι σημερινοί αυτόκλητοι «σωτήρες» αδιαφόρησαν για τις λογιστικές αλχημείες της κυβέρνησης που εκτόξευσαν κατά τουλάχιστον 3-4% το έλλειμμα του 2009, τις αντιφατικές δηλώσεις απαξίωσης της χώρας, την αποφυγή έγκαιρου δανεισμού από τις αγορές. Κυρίως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη σιωπή τους όταν περικόπτονταν οριζόντια και άκριτα μισθοί και συντάξεις, και την αμέριστη στήριξη τους στη χωρίς διαπραγμάτευση αποδοχή των συγκεκριμένων μνημονιακών επιταγών που εξαρχής περιέγραφαν το τοπίο των αλλαγών και των θυσιών που απαιτούσε.

Πολλοί θεωρούν ότι κάποιοι από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ λειτουργούν, μέσω ενός προμελετημένου σχεδίου, ως αερόσακος της λαϊκής αντίδρασης κι ότι ο Καρατζαφέρης «πιεζόμενος» πολιτικά από τη συναινετική προσέγγιση της Μπακογιάννη αναζητεί επειγόντως νέο ζωτικό χώρο έκφρασης, επανακάμπτοντας στην προ ετών αντι-παγκοσμιοποιητική ρητορική του.

Αυτές όμως οι αλλοπρόσαλλες ή εκ του πονηρού συμπεριφορές είναι που απομακρύνουν την κοινωνία από τις πολιτικές διεργασίες, αυξάνουν την καχυποψία των πολιτών για την κοινοβουλευτική λειτουργία, τα κίνητρα και την ειλικρίνεια των προθέσεων των ταγών μας. Αυτές οι πρακτικές εν πολλοίς τροφοδοτούν και ακραία συμβάντα που όσο η συζήτηση για ένα νέο, σύγχρονο πλαίσιο θεσμών δεν αποτελεί κεντρικό αντικείμενο συζήτησης, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την επέκταση τους.


Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος