Λίγες μέρες μετά την αναφορά μας στις «προσωπικές» (κατά την κυβέρνηση) δηλώσεις Πάγκαλου για την προοπτική συνολικής αναδιάρθρωσης του χρέους μας "Λαγός" της χρεοκοπίας ή του νέου μνημονίου;, ήρθαν τα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο να επιβεβαιώσουν ότι διάφορα σενάρια πλανώνται πάνω από την Ε.Ε., ώστε με κάποιο τρόπο να αποφευχθεί η γενίκευση της κρίσης χρέους που, ως χιονοστιβάδα, τείνει να συμπαρασύρει όλο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Τελευταίο κεφάλαιο στο βιβλίο με τις φημολογίες η τεχνική της επαναγοράς, από τη χώρα έκδοσης, ομολόγων από την αγορά με τη σημερινή σαφώς χαμηλότερη τιμή. Πρόκειται όντως για έναν ακόμα «μεσσία» (όπως το ευρωομόλογο) που ως δια μαγείας θα μας σώσει από τα προβλήματα μας; Είναι τόσο εύκολη αυτή η διαδικασία (από πλευράς απαιτούμενων κεφαλαίων και συναίνεσης των πιστωτών);

Παρόλο που κάποιοι το θεωρούσαν συνομωσιολογία, από το 2009 λέγαμε, ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου με τη συναισθηματική αναφορά στο σοσιαλιστικό παρελθόν του κινήματος και τις αγαστές σχέσεις με το συνδικαλιστικό κατεστημένο ήταν η κατάλληλη επιλογή για του αξιωματούχους των Βρυξελών, ώστε να περάσουν διαρθρωτικές αλλαγές σε μεγαλύτερη μάλιστα έκταση και με πιο οριζόντια και άδικη λογική από αυτή που θα  μπορούσαμε να είχαμε επιτύχει μόνοι μας επί τόσα χρόνια.

Μόλις λοιπόν βεβαιωθούν ότι διαμορφώνουν τις δομές μας στο πλαίσιο που απαιτούν (το πότε θα συμβεί είναι πολύ σχετικό), θα υπάρξει μια ελαστικοποίηση στους όρους δανειοδότησης από την Τρόικα. Η αύξηση του χρόνου αποπληρωμής σε 11 χρόνια και η πιθανή μείωση του επιτοκίου στο 3,5% θα είναι μια άμεση ανάσα στον ετήσιο προϋπολογισμό, που με τη μείωση του κονδυλίου για τόκους θα έχει μια ελάφρυνση στο έλλειμμα  και μια μείωση του ρυθμού αύξησης του χρέους, αλλά δεν μας λύνει σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα το πρόβλημα του εξωτερικού χρέους


Γι’ αυτό λοιπόν κάποιοι ανέσυραν μια τακτική κίνηση που θεωρούν ότι θα μπορούσε να επιφέρει δραστική μείωση στο χρέος χωρίς απευθείας συνολική διαπραγμάτευση και των υπολοίπων περίπου 250 δις. Την επαναγορά ομολόγων από τις αγορές ή κι από την ΕΚΤ που συλλέγει χρεόγραφα από τη δευτερογενή αγορά, με τη χορήγηση χαμηλότοκων δανείων από την Ε.Ε.. Όσο όμως ευχάριστη κι αν ακούγεται αυτή η επιλογή, δεν είναι ούτε τόσο άμεση όσο δείχνει, ούτε τόσο εύκολη στην εκτέλεση της, όσο φανταζόμαστε!

Που καταλήγουμε λοιπόν; Στο ότι όλα τα χρηματοιοικονομικά μέσα που θα μπορούσαν να διευκολύνουν την οικτρή θέση μας σε σχέση με το χρέος είναι καλοδεχούμενα και αξιοποιήσιμα, δεν μπορούν όμως να αντιμετωπίζονται ως πεφωτισμένες λύσεις που θα διορθώσουν τα πάντα, ως δια μαγείας! Αυτό που θα μπορούσε άμεσα να γίνει όσον αφορά την επαναγορά είναι, εφόσον ικανοποιηθούν οι Ευρωπαίοι από το διαρθρωτικό μας έργο, να υπάρξει μια σταδιακή επαναγορά ομολόγων από την ΕΚΤ που με λελογισμένο ρυθμό θα συνεχίσει να αποκτά τα ομόλογα μας από τις αγορές.

Σαφώς και δεν αποτελεί μια λύση άμεσης σωτηρίας, αλλά θα ελαφρύνει επιπλέον το κονδύλι για τόκους και θα επιβραδύνει το ρυθμό αύξησης του χρέους. Αν αυτό συνδυαστεί με τον επανακαθορισμό του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια (με μια ονομαστική αύξηση του 10%) αλλά κυρίως μια έντονα αναπτυξιακή πολιτική (κάτι που δεν φαίνεται με βάση το νέο αναπτυξιακό νόμο και τις καθυστερήσεις στη διαχείριση της δημόσιας), υπάρχουν ελπίδες το χρέος να αρχίσει να αποκλιμακώνεται μετά το 2015.

Ας ασχοληθεί λοιπόν η κυβέρνηση με τη διόρθωση της οικονομικής της πολιτικής που μας οδηγεί ταχύτατα σε αδιέξοδο κι ας αφήσει τα χρηματοοικονομικά τερτίπια που θυμίζουν τη γνωστή Ελληνική ταινία «στρίβειν δια του αρραβώνος». Οι ευθύνες που τη βαρύνουν είναι βαριές και δεν διαγράφονται, όπως και το χρέος μας, με τακτικισμούς.