Ακόμα και όσοι είτε από κομματικό «πατριωτισμό», είτε από ανασφάλεια απέναντι στην προοπτική της χρεοκοπίας (που η κυβέρνηση διαχειρίστηκε περίτεχνα σε επικοινωνιακό επίπεδο), έδειξαν ανοχή στις κυβερνητικές επιλογές ελπίζοντας σε μια σύντομη παρένθεση (ελέω διαβεβαιώσεων για έξοδο στις αγορές το 2011 και ανάπτυξη το 2012), συνειδητοποίησαν πλήρως μετά και τις αποκαλύψεις Στρος-Καν, τόσο το προσχεδιασμένο του εγκλήματος, όσο και τη διάψευση κάθε ελπίδας για ουσιαστική βελτίωση των δεδομένων. Αποτελεί λοιπόν ένδειξη υγείας για μια κοινωνία, να αντιλαμβάνεται τη ροή των εξελίξεων και να εκδηλώνει με μαχητικότητα την αντίδραση της.

Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτή η πλατιά λαϊκή πλειοψηφία αποτελείται από τόσο ετερόκλητα στοιχεία με αντιφατικά κίνητρα και στόχευση που μοιάζει με φενάκη η πιθανότητα συνολικής, μονοδιάστατης έκφρασης της. Οι προτεινόμενες επιλογές για υπέρβαση του μνημονίου διαγράφουν μια απέραντη διαδρομή. Από τη συγκροτημένη πρόταση της ΝΔ για άμεση ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις, περιορισμό του χρέους κι έτσι ταχύτερη έξοδο από το μνημόνιο, έως την επάνοδο στη δραχμή, την απομάκρυνση μας από την Ε.Ε., ακόμα και τη συνολική «κατεδάφιση» του κοινοβουλευτικού μας συστήματος.

Ακόμα κι αν ένας θεμιτός στόχος είναι η διενέργεια εκλογών για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να της προκηρύξει ενάντια στις προθέσεις της Τρόικας και μάλιστα σε μια περίοδο που η επιβεβαίωση της πλειοψηφίας της φαντάζει μακρινό όνειρο κι ακόμα και η πρωτοκαθεδρία στη λαϊκή απήχηση είναι αμφισβητούμενη. Καμιά κοινωνική αντίδραση, εκτός κι αν κάποιοι θεωρούν ότι μπορούμε να φτάσουμε στα όρια εικόνων παρόμοιες με αυτές των αραβικών χωρών, δεν μπορεί να επιβάλλει τη δημοκρατική διαφυγή από το σημερινό καθεστώς.

Όπως είχαμε αναφέρει και στην ανάρτηση «Οι διεθνείς κοινωνικές εξεγέρσεις και το Ελληνικό ζητούμενο», η απαίτηση εκδημοκρατισμού καταπιεστικών αραβικών καθεστώτων δεν μπορεί να συγχέεται με την ανάγκη για ριζική βελτίωση του τρόπου λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού, της παραγωγικής διαδικασίας και αλλαγής των κοινωνικών νοοτροπιών. Αυτή θα επιτευχθεί μέσα από ευρύτατες θεσμικές αλλαγές καταπολέμησης της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς αλλά και ανανέωση του πολιτικού προσωπικού μέσα από διαδικασίες που αντιμάχονται την «επαγγελματοποίηση» της πολιτικής.

Όσοι αυτοαναγορεύονται σε τιμητές της ηθικής και της ικανότητας καλό θα ήταν να καταθέσουν ολοκληρωμένες προτάσεις για το μέλλον της χώρας και να συμβάλλουν στην βελτίωση των όρων του πολιτικού «παιχνιδιού» από το αναζητούν μια μονοδιάστατη συναισθηματική εκτόνωση με άτοπους «επαναστατικούς» συνειρμούς. Αυτό συνιστά υπεύθυνη στάση απέναντι στις κρίσιμες συγκυρίες για τον τόπο.

Ακριβώς εδώ έρχεται να δέσει και η καταγγελία της ΝΔ για την επιλεκτική και συχνά διαστρεβλωμένη προβολή των θέσεων της. Διέξοδο στην κοινωνία θα δώσει ένα σχέδιο ανάπτυξης με σεβασμό στην κοινωνική συνοχή, Ένα σχέδιο που αντιστέκεται στις παθογένειες που, στην πλειοψηφία τους, το ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε στον τόπο, και αντιλαμβάνεται ότι η εισοδηματική συμπίεση και η φορολογική «πλημμυρίδα» των μικρομεσαίων εισοδημάτων αφαιρεί και δεν προσθέτει στην προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας. Ένα σχέδιο που προωθεί τη δομική αναδιάρθρωση των θεσμών και των όρων άσκησης και ελέγχου της δημόσιας διαχείρισης.

Αυτές τις θέσεις πρεσβεύει η ΝΔ κι ο Αντώνης Σαμαράς και η αποσιώπηση ή ο χλευασμός (όπως έγινε με την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας) σκοπό έχουν να θολώσουν τη διαύγεια τους, να σπείρουν την αμφιβολία στους πολίτες, να δημιουργήσουν λογικές κυβερνητικού μονόδρομου ή άκριτης επιθετικότητας. Η χώρα έχει ανάγκη από δημιουργική μαχητικότητα. Από τη μια, σθεναρή κατάθεση της αντίδρασης στις κυβερνητικές επιλογές χωρίς περιττές ακρότητες, κι από την άλλη προβολή δημιουργικών προτάσεων για ισχυρή ανάπτυξη και θεσμική αναβάθμιση.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος