.png "English"){kind=small}
Στην εποχή του μνημονίου, τι περιεχόμενο μπορεί να έχει ο εορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς; Αρκεί η εξάντληση σε επικλήσεις επαναφοράς των χαμένων εργασιακών κι ασφαλιστικών δικαιωμάτων και στην κάλυψη των όποιων εισοδηματικών απωλειών; Αρκεί απλά η καταγγελία της αντιαναπτυξιακής κυβερνητικής πολιτικής που έφερε την πρωτόγνωρη ύφεση, την έξαρση των λουκέτων στην αγορά κι οδηγεί ολόκληρες γενιές, ιδιαίτερα τις νεότερες, σε συνθήκες εξαθλίωσης, κοινωνικού παραγκωνισμού και συναισθηματισμού μαρασμού;Ο «επαγγελματικός» συνδικαλισμός με τον στενό κομματικό εναγκαλισμό έχει προ πολλού εξαντλήσει τα όρια της παρεμβατικότητας του, έχοντας απολέσει σημαντικό μέρος της αξιοπιστίας του. Όπως περιγράφαμε και στην ανάρτηση «Το μέλλον του συνδικαλισμού», η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και η εκμετάλλευση της εκεί διαδρομής κάποιων, για ανάδειξη στον πολιτικό στίβο, οφείλουν να επαναπροσδιοριστούν με βάση τις σύγχρονες οικονομικές και εργασιακές απαιτήσεις.
Στα πλαίσια της μετα-μεταπολιτευτικής ανασύνθεσης η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων θα πρέπει να προσεγγίζεται μέσα από όρους και συνθήκες ανάδειξης της αξιοσύνης και της δημιουργικότητας, αξιοκρατίας και ουσιαστικής αξιολόγησης. Ο ρόλος του εργαζόμενου ως κύριου συστατικού εξέλιξης μιας κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας της, θα πρέπει να ειδωθεί μέσα από το πρίσμα της συνολικής παραγωγικής προοπτικής του τόπου, των προτεραιοτήτων του, των μακροπρόθεσμων στόχων του.
Να αποτελεί δηλαδή, το ανθρώπινο δυναμικό μιας χώρας, το δημιουργικό πνεύμα του κι το αδούλωτο πείσμα του, το ισχυρό «όπλο» για την αξιοποίηση του συλλογικού δυναμικού ενός έθνους που δεν στερείται ικανοτήτων και φιλόδοξων επιδιώξεων. Ο επανασχεδιασμός του αναπτυξιακού μας μοντέλου οφείλει να στηθεί με βάση την ποιότητα και τις δυνατότητες του ανθρωπίνου πλούτου και το εργατικό κίνημα αν επιθυμεί να εκπροσωπεί ευρύτερες κοινωνικές επιδιώξεις θα πρέπει να έχει λόγο και εφικτές προτάσεις πάνω σε αυτό το καίριο ζήτημα.
Ο περιορισμός του συνδικαλιστικού κινήματος στη στείρα υπεράσπιση άλλοτε θεμιτών κι άλλοτε καταχρηστικών δικαιωμάτων, που συχνά εξυπηρετούν τις «παρασιτικές» επιδιώξεις συγκεκριμένων συντεχνιών, μετατρέπει τις εργατικές διεκδικήσεις σε κοινωνικά παρελκόμενα. Αν η αντιπροσώπευση των εργαζομένων δεν ξεπεράσει τις δικές της αγκυλώσεις και παθογένειες, αποκύημα του κρατικιστικού λαϊκισμού της μεταπολίτευσης, θα μετατραπεί πλήρως στη συνείδηση αυτών που καλείται να αντιπροσωπεύσει, σε αναπόσπαστο μέρος κι όχι σε λύση του προβλήματος.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια