.png "English"){kind=small}
Όσο μεγαλεπήβολα άνοιξε μια ακόμα μεταρρύθμιση, αυτή των βαρέων κι ανθυγιεινών επαγγελμάτων, τόσο εκκωφαντικά έκλεισε, με τα ΜΜΕ να προβάλλουν για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους τον αριθμό αυτών που θα αφαιρεθούν από τη συγκεκριμένη λίστα, ή αναφέροντας όμως επιλεκτικά ή ακόμα και παραβλέποντας τον αντίστοιχο αριθμό αυτών που θα ενταχθούν. Άλλοι πάλι μένοντας στη μνημονιακή τυπολατρία κι όχι στην ουσία του ζητήματος μιλούσαν για το όριο του 10% του εργατικού δυναμικού που έθεσε η Τρόικα. Τελικά, ο περιορισμός δεν αφορά περισσότερα από 50 - 60 χιλιάδες άτομα, ενώ ελάχιστα προγραμματίζονται για τη διαρκή παρακολούθηση και τον τακτικό επαναπροσδιορισμό της σχετικής λίστας.Θα αρκούσε μια αναφορά στις μεθόδους με τις οποίες διαχειρίζονται το θέμα μια σειρά από Ευρωπαϊκές χώρες, για να αποδείξουμε τον λαϊκίστικο κι άκρως ψηφοθηρικό τρόπο με τον οποίο το αντιμετωπίζουν διαχρονικά οι Ελληνικές αρχές. Στην Ιταλία υπάρχουν εννέα «επικίνδυνα» επαγγέλματα (κανένα βαρύ κι ανθυγιεινό!). Στην Γερμανία κανένα (πλην των ανθρακωρύχων), όπως αντίστοιχα συμβαίνει και στην Κύπρο, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σουηδία, τη Δανία, το Βέλγιο και την Ιρλανδία.
Φυσικά και οι ευθείες αντιπαραβολές είναι συχνά άτοπες, παραμένει όμως το κεντρικό ερώτημα, τι είναι αυτό το εξαιρετικά διαφορετικό στις συνθήκες εργασίες που επιβαρύνει επιπρόσθετα τους Έλληνες εργαζομένους για να δικαιούνται τόσο αθρόας συμμετοχής σε πρόωρη συνταξιοδότηση; Ακόμα κι αν δεχτούμε την υπαρκτή επιβάρυνση λόγω φόρτου, επικινδυνότητας ή ανθυγιεινού περιβάλλοντος πάνω σε ποιες σοβαρές κι αμετάκλητες μελέτες στηρίζεται η ομογενοποίηση επαγγελμάτων με τόσο μεγάλη έκταση;
Αντί να ασχοληθούμε με τη βάση (δημιουργία φορέα παρακολούθησης της εξέλιξης του εργασιακού κινδύνου, εκπόνηση επικαιροποιημένων μελετών (ανά πενταετία), αναλωνόμαστε στην επικοινωνιακή τακτοποίηση της κορυφής, την υπαγωγή δηλαδή επαγγελμάτων με ετερόκλητα στοιχεία σε μια και μοναδική βαθμίδα (την πιθανότητα πολλών κλιμάκων που να διαχωρίζουν είδη και επίπεδο επιβάρυνσης, την έχουμε σκεφτεί;)
Η προσοχή μας θα έπρεπε να επικεντρώνεται στη βελτίωση των συνθηκών και της οργάνωσης του εργασιακού περιβάλλοντος (χρήση προηγμένης τεχνολογίας, μηχανήματα, υγιεινή). Αντ’ αυτού θεωρούμε ότι επιτελούμε το καθήκον μας απέναντι στον εργαζόμενο προσφέροντας του κάπως λιγότερα χρόνια συνολικής εργασίας.
Μόνο που ο δυνητικός κίνδυνος ατυχήματος ή μόλυνσης δεν ενισχύεται απλά με την πάροδο των ετών και η συσσωρευμένη επιβάρυνση ή καταπόνηση που μειώνει το προσδόκιμο ζωής οφείλει να αποδειχτεί αμετάκλητα για την πλειοψηφία των σημερινών «βαρέων κι ανθυγιεινών» επαγγελμάτων. Αλλά και αυτά μάλλον αποτελούν ψιλά γράμματα για το αρτηριοσκληρωτικό πολιτικό κατεστημένο της χώρας!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια