.png "English"){kind=small}
Πέρσι τέτοια εποχή αναφερόμασταν στον εορτασμό για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με την απορία του κατά πόσο, η όλη τελετή, αποτελεί πλέον έναν ιδιότυπο αποχαιρετισμό σε μια ολόκληρη περίοδο (αυτή της μεταπολίτευσης). Φέτος αυτή η απορία έχει μετατραπεί σε γενικευμένη κοινωνική βεβαιότητα. Ένα σύστημα που με τις προτεραιότητες, τις αξίες του, τις δομές του και την πολιτική διαχείριση των ταγών μας, δημιούργησε τις συνθήκες και την πολιτικοοικονομική «υποδομή» για την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε σήμερα, δεν μπορεί παρά να οδεύει στην ολοκλήρωση του κύκλου του, όσο κι αν τα συστατικά στοιχεία του επόμενου κύκλου δεν είναι ακόμα πλήρως διαμορφωμένα.Η απογοήτευση από τις εξελίξεις και την έλλειψη άμεσης ελπίδας αλλά και η αγανάκτηση που απέκτησε πια, σημαντικά μαζικότερη κοινωνική έκφραση, αποτελεί το πρώτο απαραίτητο βήμα για την υπέρβαση κάθε «απώλειας» (φυσικής ή ακόμα και θεσμικής). Τα κίνητρα των αντιδράσεων μπορεί να περιλαμβάνουν απολύτως αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία (από τη διατήρηση προκλητικών κεκτημένων ως την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών), αλλά η συγκροτημένη αντιμετώπιση της πραγματικότητας μπορεί να προέλθει μόνο μέσω από την πλήρη συνειδητοποίηση των παθογενειών μας. Κι αυτό θέλει χρόνο, ιδιαίτερα σε μια κοινωνία που έχει διδαχθεί να αντιστέκεται στην αλλαγή.
· Θα παραδεχτούμε επιτέλους ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί κλειστοφοβικά κι ανασχετικά στις κοινωνικές διεργασίες, ανατροφοδοτώντας τις αγκυλώσεις του («επαγγελματική» νοοτροπία, εξουσιομανία, νεποτισμό) προτάσσοντας σύγχρονες, ανοικτές διαδικασίες σε κομματικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο που θα μετατρέπουν την πολιτική ενασχόληση σε φυσικό επακόλουθο της κοινωνικής παρουσίας των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας;
· Θα ασχοληθούμε μελετημένα και μεθοδικά με την ανασύνταξη της λειτουργίας του δημοσίου τομέα, περιορίζοντας το κράτος στον κρίσιμο κοινωνικό του ρόλο (ώστε και οι παρεχόμενες υπηρεσίες να είναι υψηλού επιπέδου με αντίστοιχα λελογισμένο κόστος και εξαιρετικά περιορισμένη διαφθορά), χωρίς όμως ταυτόχρονα να μετατρέπεται σε αναποτελεσματικό «επιχειρηματία» που προσδένει στην κρατικοδίαιτη αντίληψη ολόκληρους τομείς της οικονομίας;
· Θα αποκτήσουμε συγκροτημένη μακροπρόθεσμη αντίληψη για το γεωστρατηγικό ρόλο του τόπου, που δεν θα άγεται και θα φέρεται από τις προθέσεις και τα πρόσκαιρα συμφέροντα των άσπονδων «συμμάχων» μας;
· Θα σχεδιάσουμε ένα «επιχειρηματικό» πλάνο για τον τρόπο λειτουργίας της παραγωγικής μας βάσης, με πλήρη καταγραφή των διαθέσιμων πόρων (φυσικών και υλικών), σαφείς προτεραιότητες και ανάδειξη των διαχρονικών πλεονεκτημάτων μας;
Εάν δεν αποφασίσουμε επιτέλους να προχωρήσουμε ως κοινωνία στο επόμενο βήμα εξέλιξης της δημοκρατίας μας και παραμείνουμε στο αναμάσημα τετριμμένων πολιτικάντικων υποσχέσεων, από στόματα που μέχρι χθες αναπαρήγαγαν με σθένος τη λογική που οδήγησε τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα, πολύ φοβάμαι ότι αργά η γρήγορα θα περάσουμε σε ένα περιβάλλον ακόμα πιο έντονης αποδόμησης του συστήματος. Κι όταν μια τέτοιας έκτασης διαδικασία δεν ακολουθεί όρους και κανόνες, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το χρήσιμο και το αποτελεσματικό της κατάληξης της.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια