.png "English"){kind=small}
Οι θυσίες σας πιάνουν τόπο, συνεχίστε (τις θυσίες!). Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου ακούγοντας την ομιλία Παπανδρέου στη ΔΕΘ και μέχρι το επόμενο μεσημέρι είχε έρθει η πλήρης επιβεβαίωση της συγκεκριμένης ρήσης! Η φετινή ΔΕΘ αποκτά μια «ιστορική» υπόσταση λόγω των πολλών ιδιαιτεροτήτων της! Δεν την εγκαινίασε ο πρωθυπουργός, όπως είθισται, ο υπ. Οικονομικών ανακοίνωσε νέα εισπρακτικά μέτρα πριν καν εκτελεστούν αυτά που πρόσφατα είχε εξαγγείλει και τόσο η ομιλία όσο και η συνέντευξη Παπανδρέου αποτέλεσαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια αναπαραγωγής τετριμμένων δικαιολογιών και φοβικών συνδρόμων χρεοκοπίας. Δεν υπήρξε όμως καμιά διάθεση ειλικρινούς απολογισμού κι αναζήτησης των αιτιών της συνεχούς αποτυχίας επίτευξης των στόχων (αρχικών και αναπροσαρμοσμένων), ούτε βέβαια δόθηκαν τα ελάχιστα εχέγγυα θετικής προοπτικής.Δεν υπήρξε αναφορά στους λόγους που οι στόχοι για τη μείωση του ελλείμματος, παρά τους επαναλαμβανόμενους επαναπροσδιορισμούς προς το χείρον, δεν επετεύχθησαν ποτέ. Αν δεν έπαιρναν τα τελευταία μέτρα φορολόγησης των ακινήτων (η κατοχή τους θεωρείτε πλέον σχεδόν ιδιώνυμο έγκλημα!), το ύψος του στα τέλη του 2011 θα άγγιζε τους αρχικούς στόχους για το 2010!
Πόσο καταλυτική υπήρξε η φορομπηχτική λογική και οι οριζόντιες μισθολογικές περικοπές από κοινωνικές ομάδες που κυρίως κατευθύνουν τα εισοδήματα τους στην κατανάλωση για τη δημιουργία βαθιάς ύφεσης και τελικά τον περιορισμό των εσόδων; Τι εμπόδισε την κυβέρνηση να αναδιαρθρώσει πλήρως το φοροεισπρακτικό μηχανισμό (συνδικάτα, έλλειψη σχεδίου;;) και γιατί καθυστέρησε η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας και οι ιδιωτικοποιήσεις, ώστε πλέον να έχουν μια εξευτελιστική αποτίμηση;
Εξάντλησε η κυβέρνηση κάθε δυνατότητα περιορισμού της κρατικής σπατάλης με ρηξικέλευθες επεμβάσεις στα προνόμια βουλευτών, δικαστικών και λοιπών λειτουργών; Με συγχωνεύσεις, αναστολή λειτουργίας ή και το οριστικό κλείσιμο ΜΚΟ και κρατικών φορέων (από υπουργεία έως την ΕΡΤ!). Με άμεση ανάθεση σε κεντρικό φορέα όλων των κρατικών προμηθειών και τη χρήση ηλεκτρονικών μειοδοτικών διαγωνισμών.
Γιατί αντιμετωπίζονται οι, γνωστές για την πολλαπλασιαστικότητα της απόδοσης τους, δημόσιες επενδύσεις ως «μαξιλάρι» αποσυμπίεσης της δημοσιονομικής δυσπραγίας, ενώ ταυτόχρονα μένουν ακόμα σε επίπεδο ανακοινώσεων οι παρεμβάσεις (φορολογικές, νομοθετικές, διαρθωτικές) για τη βελτίωση του επενδυτικού κλίματος (η διαφθορά και η μη προώθηση καινοτομίας πληγώνουν την ανταγωνιστικότητα μας) και την αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών πόρων;
Αρκούν οι πρόσφατες ρυθμίσεις για τη διαχείριση του χρέος ώστε αυτό να καταστεί μακροπρόθεσμα βιώσιμο, όσο μάλιστα καθυστερεί η επιστροφή στην ανάπτυξη; Σε τι ωφελούν τα κροκοδείλια δάκρυα για τη νεολαία όταν αυτή καλείται να επωμισθεί με βάναυσο τρόπο τις συνέπειες (ανεργία, μετανάστευση) των «αμαρτιών» προηγουμένων γενιών;
Ακόμα κι αν τα περιορισμένα δημοσιονομικά αποτελέσματα και οι οικτρές κοινωνικές συνέπειες των συνεχών μέτρων οφείλονται, όπως φαίνεται, σε μεγαλύτερο βαθμό στην Μνημονιακή συνταγή (είναι πρωτότυπο ένα εμπροσθοβαρές, από τη φύση του, σχέδιο να καταλήγει σε επιβολή δεύτερου κύματος μέτρων σκληρότερου από το πρώτο!), από ότι στην κυβερνητική αναβλητικότητα σχετικά με την εκτέλεση αυτονόητων αποφάσεων, το κύριο ζητούμενο παραμένει.
Πότε θα αποκτήσει αυτός ο τόπος λειτουργικό επιτελικό δημόσιο τομέα και ένα συγκροτημένο μακροπρόθεσμο «επιχειρηματικό» πλάνο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας που θα αξιοποιεί πλήρως ανθρώπινους και φυσικούς πόρους και θα αναδεικνύει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της; Αναμένει κανείς πειστικές απαντήσεις;
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια