.png "English"){kind=small}
Το PSI προφανώς και δεν μειώνει άμεσα το χρέος κατά 105 δις, ούτε φυσικά το αυξάνει! Απλά αντικαθιστά παλιά ομόλογα, που εκδώσαμε με επιτόκια ακόμα και πάνω από 10%, μετατρέπει το χρέος κυρίως σε διακρατικό και μειώνει το ετήσιο ποσό που καταβάλουμε για τόκους με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και τα χαμηλότερα επιτόκια. Το πραγματικό συνολικό όφελος, όπως γράφαμε από τον Οκτώβρη δεν ξεπερνά τα 40-50 δις (όσο δηλαδή η συρρίκνωση του ΑΕΠ την τελευταία τετραετία!). Το χρέος θα συνεχίσει να βρίσκεται πέριξ του 150% κι αν δεν επιτευχθούν ρυθμοί ανάπτυξης άνω του 2%, δεν θα φτάσει το 120% ούτε καν το 2020!
Οι μνημονιακές μονομέρειες μιας άκρατης λιτότητας που πνίγουν την οικονομία δεν αμβλύνονται κι η προοπτική νέων δημοσιονομικών παρεμβάσεων είναι δεδομένη, με το ερώτημα να παραμένει αν μπορούμε επιτέλους να κάνουμε θαρραλέα αναδιοργάνωση του κράτους, περικοπές σε γνωστές πηγές σπατάλης, κεντρική διαχείριση των προμηθειών κλπ. ή αν θα προσφύγουμε και πάλι στην «εύκολη» λύση της συμπίεσης των εισοδημάτων και των φοροεμπιδρομών.
Οι όποιες μεταρρυθμίσεις δεν αρκούν για να αποφέρουν το απαιτούμενο ύψος ανάπτυξης σε ένα περιβάλλον Ευρωπαϊκής ύφεσης, και είναι δεδομένο ότι τα 60 δις Ελληνικού χρέους που κατέχει η ΕΚΤ δεν θα αποφύγουν την αναδιάρθρωση, όπως κι ότι η τραπεζική ρευστότητα που διοχετεύεται για τη στήριξη των Ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων σταθεροποιεί τις αγορές αλλά δεν βοηθά την ανάκτηση της αξιοπιστίας για την Ελλάδα.
Οι αγορές θα συνεχίσουν να μας βλέπουν με δυσπιστία και πάντοτε, ακόμα κι αν στην πορεία υπάρξουν θετικές εξελίξεις (γιατί προς το παρόν τα δεκαετή μας ομόλογα θα κινούνται με 20%!), θα κουβαλάμε μια υποσημείωση (αυτή του πρότερου πιστωτικού γεγονότος) που κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι δεν θα μας βαρύνει με ένα premium στο επιτόκιο στο οποίο θα δεχτούν να μας δανείζουν (εάν και όταν βγούμε στις αγορές, που δεν θα είναι σύντομα!).
Το ζήτημα παραμένει συστημικό για την Ευρωζώνη και πολλά θα κριθούν από τις πολιτικές εξελίξεις που θα υπάρξουν το επόμενο διάστημα και τις αλλαγές στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Πως θα αντιμετωπιστούν οι συνολικές παραγωγικές αδυναμίες; Πως θα προσεγγιστούν οι κερδοσκοπικές υπερβολές των «γυμνών» cds και του ατέρμονου σορταρίσματος; Πως θα ξεπεραστούν οι διοικητικές δυσλειτουργίες;
Από τις τελικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα κριθεί μεγάλο μέρος των εξελίξεων και στην Ελλάδα. Όσο κι αν προωθηθούν μεταρρυθμίσεις σε κράτος και οικονομία που θα έπρεπε να έχουν υπάρξει πριν την είσοδο μας στο ευρώ, αλλά κάποιοι στις Βρυξέλλες τις παρέβλεψαν στα πλαίσια των Σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών ισορροπιών της εποχής, αν δεν υπάρξουν πολιτικές ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας με ανάλογα αναπτυξιακά ομόλογα, δεν αναζητηθεί το μακροπρόθεσμο παραγωγικό μοντέλο για την Ευρώπη που δεν μπορεί να είναι αυτό της μερικής Κινεζοποίησης κάποιων μελών της, και δεν αποκατασταθεί η ισορροπία στο χρηματοπιστωτικό σύστημα με τον εξορθολογισμό του, η αχτίδα της ελπίδας μπορεί να μετατραπεί σε βαθύ σκοτάδι.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια