.png "English"){kind=small}
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού υποστηρίζει
ένα από τα πιο φημισμένα πολιτικά αποφθέγματα. Αυτή η φράση είναι ένας σύντομος
τρόπος για να δηλώσει κανείς ότι σε ένα πεδίο αντικρουόμενων συμφερόντων
αυτό που αναζητείται είναι η έγκαιρη και διορατική δημιουργία των συνθηκών που
θα προσφέρουν το βέλτιστο σημείο ισορροπίας (έτσι όπως αυτό περιγράφεται
στη Θεωρία των Παιγνίων). Συνήθως όσοι εν γνώσει τους προσπαθούν να θέσουν
υπερφίαλους στόχους, στολίζοντας του με ασαφείς, συναισθηματικές κορώνες,
διατηρούν το δικαίωμα επίτευξης του προσωπικά εφικτού. Της διατήρησης
δηλαδή στο σκηνικό, της με κάθε θυσία, πολιτικής επιβίωσης.
Η πρόθεση να δημιουργηθεί επιτροπή ελέγχου του
χρέους για να κηρύξει μέρος του ως επαχθές και να προβούμε σε μονομερή
διαγραφή μέρους του χρέους, εισήχθη στην εγχώρια πολιτική ρητορική από τον
Τσίπρα και στηρίχτηκε άμεσα από Θεοδωράκη, Αλαβάνο και άλλα στελέχη της
ευρύτερης Αριστεράς. Αν και δεν υπήρξε ιδιαίτερη προσπάθεια στο δημόσιο διάλογο
να εξηγηθούν η συνάφεια της ιδέας με τα δεδομένα της χώρας (ευρώ, δημοκρατικό
καθεστώς), τα όρια αποτελεσματικότητας και οι συνέπειες μιας τέτοιας
επιλογής, ποτέ δεν αποτέλεσε κτήμα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.
Το τελευταίο δίμηνο εμφανίσθηκαν όψιμα και «επαναστατικές»
φωνές προερχόμενες από τη Δεξιά που αναπαράγουν ανάλογα επιχειρήματα. Ο
άλλος δρόμος προς την εθνική «αξιοπρέπεια» περνά από τη διεκδίκηση του
δικαιώματος να μην πληρώσουμε τα δάνεια που έχουν συναφθεί τα τελευταία 20-30
χρόνια με διεθνείς διαδικασίες την εγκυρότητα και την αξιοπιστία των οποίων δεν
αμφισβήτησε κανείς τόσα χρόνια, ούτε στη χρήση τους σε αντιπαραγωγικές
δράσεις (μεγένθυση κράτους, ανεξέλεγκτη κατανάλωση) αντιτάχθηκε η
συντριπτική πλειοψηφία πολιτικών και πολιτών, ακόμα κι αν γνώριζαν ότι τα υψηλά
επιτόκια με τα οποία μας δάνειζαν οι αγορές (10-15%) δεν μπορούσαν παρά να
καθιστούν απαγορευτική την αποπηληρωμή τους (εκτός κι αν επιτυγχάναμε
αντίστοιχους ρυθμούς ανάπτυξης).
Κι αν στην Αριστερά μπορεί κανείς απλά να αποδώσει
ευθύνες για τη διαχρονική υπερβολή στη στήριξη του κρατισμού και την
ατέρμονη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους με δανεικά, μπορεί κανείς να της
αναγνωρίσει μια συνέπεια στις θέσεις και τις επιδιώξεις της.
Τραγελαφικές φιγούρες αποτελούν κάποιοι μνημονιακότεροι
του... μνημονίου, κάποιοι άτεγκτοι υπερασπιστές της διαπραγμάτευσης για
ισοδύναμα μέτρα και ενισχυμένο αναπτυξιακό βραχίονα στην ακολουθούμενη πολιτική
που εσχάτως δέχθηκαν τη φώτιση της αριστερής επιχειρηματολογίας. Αυτής που επί
2,5 χρόνια και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες δεν την χρησιμοποιούσαν σε δημόσιες
παρουσίες τους, σε κομματικές ομιλίες και... κοπές Πρωτοχρονιάτικων πιτών, σε
κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις!
Δεν είναι εύλογο να απορεί κανείς αν πρόκειται για
μονομερή διαγραφή... μνήμης; Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος να
δικαιολογήσει την τωρινή στάση τους. Αλλιώς θα πρέπει να αποδεχτούν ότι ή όντως
πίστευαν εξαρχής σε αυτό το σκεπτικό, οπότε υποκρίνονταν για να
διασφαλίσουν την κομματική τους θέση ή ότι τώρα στηρίζουν απόψεις που δεν
ασπάζονται για άλλους μικροπολιτικούς λόγους (προσωπική πολιτική
επιβίωση, ματαιοδοξία, εσωκομματικές συγκρούσεις). Μονά – ζυγά, δικά μας δεν
γίνεται!
Υ.Γ. Το γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί στήριξαν,
πολλοί με πάθος, τη δημιουργία της κυβέρνησης Παπαδήμου, είναι δευτερεύων
στοιχείο. Προφανώς θεώρησαν ότι οι στόχοι της δεν ήταν το PSI και η δανειακή σύμβαση ή απλά ανέμεναν μια συμφωνία Kinder έκπληξη με άπλετες παροχές και καμιά δύσκολη ακόμα και άδικη απόφαση. Αλλά αυτό είναι
κάτι που θα έπρεπε να έχουν εξηγήσει στον νέο ηγέτη τους πριν προσχωρήσουν
στο σχηματισμό του και κυρίως στους δυνητικούς ψηφοφόρους τους που θα κρίνουν τη συνέπεια και τα κίνητρα τους!!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια