You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΔΙΕΘΝΗ , Ε.Ε. , ΕΛΛΑΔΑ , ΕΥΡΩ , ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΤΡΑΠΕΖΕΣ , ΧΡΕΟΣ - Η Ευρώπη υπό το φόβο των αγορών κι οι εγχώριοι δημαγωγοί

Αναλύσεις επί αναλύσεων για τα αποτελέσματα της τελευταίας Ευρωπαϊκής Συνόδου, εκτιμήσεις για το διαγραφόμενο μέλλον του ευρώ, προσεγγίσεις στις πιθανές θετικές επιπτώσεις των αποφάσεων για τη χώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι βιαζόμαστε να βγάλουμε τελικά συμπεράσματα για το πλαίσιο της πολιτικής, οικονομικής και τραπεζικής ένωσης που βρίσκεται επί θύρας, όταν δεν διαθέτουμε ακριβές χρονοδιάγραμμα. Ακόμα πιο επισφαλές είναι να συζητούμε για τη βιωσιμότητα των προτάσεων, όταν δεν αγγίζεται, με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, το παραγωγικό πρόβλημα της Ευρωζώνης και η θέση της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Το σίγουρο είναι ότι για μια ακόμα φορά η Ε.Ε. αντέδρασε, δεν έδρασε! Αντέδρασε στην αφόρητη πίεση των αγορών προς την Ισπανία και την Ιταλία αντιλαμβανόμενη ότι μια «απόρριψη» τους από τις αγορές δεν θα δημιουργούσε απλά μια απολύτως μη ελεγχόμενη κατάσταση (οι υπάρχοντες μηχανισμοί δεν αρκούν για τέτοιες τάξης ζητήματα) αλλά θα έδινε το σήμα για την επιθετική διολίσθηση και πιθανότατα την κατάρρευση του ευρώ.

Αυτό που εξαντλήθηκε είναι η μονομερής Γερμανική λογική ότι με την Ελλάδα ως παράδειγμα δημοσιονομικού εκτροχιασμού, αρκούσε η συλλογική περιοριστική πολιτική για να κατευνάσει τις αγορές. Χωρίς απαντήσεις όμως για τις διοικητικές και παραγωγικές στρεβλώσεις της Ευρωζώνης που επέτειναν τα προβλήματα και με ασαφείς θεωρήσεις πάνω στην χρηματοπιστωτική «πυραμίδα» που δημιούργησε την  κρίση, το μόνο που δεν έκαναν οι αγορές ήταν να καθησυχάσουν.

Από την άλλη οι εγχώριοι κήνσορες της πολιτικής και οικονομικής σκέψης έσπευσαν να απαιτήσουν την άμεση μεταφορά των πόρων για την αναχρηματοδότηση των τραπεζών, από το δημόσιο χρέος στον μόνιμο μηχανισμό στήριξης (ESM). Αφού επισημάνουμε για πολλοστή φορά ότι το ζήτημα της Ελλάδας είναι πρωτίστως δημοσιονομικό και παραγωγικό και δευτερευόντως τραπεζικό (λόγω μικρής έκθεσης σε τοξικά ομόλογα, πλην των κρατικών μας χρεογράφων!), να δούμε το όλο θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις.

Προφανώς και μια τέτοια κίνηση θα ήταν θετική εξέλιξη αφού το χρέος θα μειωνόταν αυτόματα κατά 25%, φθάνοντας περίπου στο 135%! Παραβλέπουμε όμως ότι και πάλι, όντας εκτός αγορών, τα επιτόκια δανεισμού θα παραμείνουν σε εξωπραγματικά επίπεδα. Άλλωστε και μετά το περιβόητο «κούρεμα» και την αρχική αισιοδοξία που «έριξε» τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων στο 18% δεν αργήσαμε να αγγίξουμε και πάλι το 30%! Η αποφυγή των μεταρρυθμίσεων και της περικοπής κρατικής σπατάλης «κούρεψε» ταχύτατα τις πρώτες νότες ευτυχίας!

Παραβλέπουμε επίσης δυο σημαντικά στοιχεία. Η πώληση των τραπεζικών μετοχών που θα λάβει το κράτος ως αντάλλαγμα, θα προσφέρει τα επόμενα χρόνια στο δημόσιο κορβανά αντίστοιχο αν όχι αυξημένο αντίτιμο με βάση τη βελτίωση των χρηματιστηριακών δεικτών. Αν κατέχει ο ESM αυτό το πακέτο μετοχών, πόσο ασφαλείς θα αισθάνονται ορισμένοι για την τελική κατάληξη του, όταν μεταβιβαστούν, σε σχέση με τον πλήρη αφελληνισμό του εγχώριου τραπεζικού συστήματος;

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΔΙΕΘΝΗ , Ε.Ε. , ΕΛΛΑΔΑ , ΕΥΡΩ , ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΤΡΑΠΕΖΕΣ , ΧΡΕΟΣ