.png "English"){kind=small}
Η παρουσία Τσίπρα στη ΔΕΘ έβριθε από τα κλασικά
στοιχεία του λαϊκισμού, των αφορισμών και της γενικολογίας αλλά συνοδευόταν
κι από μερικά νέα χαρακτηριστικά που έδειχναν την αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ για
τη διαχείριση της μετα-μνημονιακής πραγματικότητας την οποία θα κληθεί να
υπηρετήσει η όποια επόμενη κυβέρνηση. Ο Τσίπρας ενώ διατήρησε όλες τις ανέξοδες
κορώνες για επαναδιαπραγμάτευση μετά την μονομερή κατάργηση του μνημονίου
(πως θα πεισθούν οι εταίροι να ξανακαθίσουν στο τραπέζι παραμένει μυστήριο!)
άρχισε να διατυπώνει και απόψεις για την αναδιοργάνωση του παραγωγικού μοντέλου
με αποσπασματικές και ωραιοποιημένες προτάσεις.Διαβλέποντας την κατοχύρωση της επιμήκυνσης της δημοσιονομικής προσαρμογής που δίνει μια ανάσα, ώστε στην πορεία να έχουν προκύψει κι ανάλογα αναπτυξιακά αντισταθμίσματα αλλά και να έχουν αποδώσει στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας οι διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά και τις θετικές εξελίξεις για «κούρεμα» και του θεσμικού χρέους και την ενίσχυση της ρευστότητας, επιχειρεί να προλάβει τις εξελίξεις και να μετακινηθεί έγκαιρα ρητορικά στο πεδίο που θα αποτελέσει το αντικείμενο «σύγκρουσης» των επόμενων εκλογών. Τον παραγωγικό προσανατολισμό της χώρας και τις αναπτυξιακές προτεραιότητες της.
Ακόμα όμως κι αυτή η προσπάθεια να αγγίζει την ατζέντα «ανάπτυξη», που πρώτος άνοιξε εδώ και χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς, πνίγεται στις αγκυλώσεις και τους ιδεολογικούς περιορισμούς της κυρίαρχης λογικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι θεμιτές παραινέσεις για τη στήριξη των
μικρομεσαίων επιχειρήσεων (πχ στον τουρισμό) δεν συνδυάζονται με αναφορές
στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας ή παροχή κινήτρων για την ανάπτυξη της
παραθεριστικής κατοικίας. Παραγνωρίζεται κάθε ανάγκη για προσέλκυση νέων
επενδυτών με απλοποίηση διαδικασιών και φορολογικά κίνητρα. Εξοβελίζεται η
προοπτική κάθε αποκρατικοποίησης ως μέσο αναθέρμανσης του επενδυτικού
κλίματος και περιορισμού των κρατικών δαπανών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί σταδιακά να μπολιάσει τον
διαχρονικό αντιεξουσιαστικό, αντικαπιταλιστικό λόγο του, με κάποιες πιο
«καθεστωτικές» απόψεις, να λειάνει γωνίες, να απαλείψει ακρότητες
προσβλέποντας στη διατήρηση των ισορροπιών με τον αστικό κόσμο, την ψήφο του
οποίου χρειάζεται για να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Μόνο που αν έλειψε κάτι από την μεταπολίτευση ήταν
η διαύγεια των θέσεων και το ξεκάθαρο των στόχων και των μέσων με τα
οποία αυτοί θα επιτευχθούν. Αυτές οι προσποιητές, μεσοβέζικες προσεγγίσεις
που υποκρύπτουν έναν ακαταμάχητο λαϊκισμό κι έναν πρωτοφανή οπορτουνισμό είναι
ο ασφαλέστερος δρόμος για τη συνέχιση μιας διαδρομής γεμάτης παθογένειες,
στρεβλώσεις, ιδιότυπα προνόμια. Αυτός δηλαδή ο δρόμος που οδήγησε τη χώρα στην
καταστροφή!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια