.png "English"){kind=small}
Ο κατευνασμός του λαϊκού αισθήματος δεν αρκεί για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στις διαδικασίες και το πρότυπο διαχείρισης της πολιτικής πρακτικής. Πόσο δε μάλλον, που οι δικαστές μοιάζουν να μετατρέπονται σε τιμωρούς εντυπωσιασμού παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια με το θεσμικό τους ρόλο, όταν αυτός μοιάζει να θυσιάζεται χάριν εξευμενισμού στα μάτια της κοινωνίας.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης δεν κλείνει με
την παραδειγματική τιμωρία ξεχωριστών περιπτώσεων, ιδιαίτερα όταν αυτές έχουν
πάψει να αποτελούν πλέον κομμάτι της ζώσας πολιτικής δραστηριότητας. Η πρόσκαιρη
συναισθηματική εκτόνωση, και σε αυτό το πεδίο, δεν είναι ο ασφαλέστερος
δρόμος για τη λύτρωση και την υπέρβαση του παρελθόντος.
Απαιτούνται άμεσες πρωτοβουλίες ανάλογες
των προεκλογικών προτάσεων Σαμαρά για καθολικό πόθεν έσχες των πολιτικών από το
1974, εξεταστική για την προσφυγή στο μνημόνιο μόλις επιτευχθεί αμετάκλητη
δημοσιονομική σταθερότητα, αλλά και άμεσο ξεκαθάρισμα όλων των εκκρεμών
υποθέσεων.
Κυρίως όμως να ανοίξει ένας ειλικρινής διάλογος
για τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές. Ριζικές ανατροπές σε συνταγματικό
επίπεδο, νομικές παρεμβάσεις που καθιστούν τον πολιτικό διαρκώς ελεγχόμενο
και υπόλογο για τις πράξεις του. Ανασχεδιασμό δομών και λειτουργιών
(ιδιαίτερα στο χώρο των κρατικών προμηθειών) που περιορίζουν τη δυνατότητα
αυθαιρεσιών και θέτουν απαρέγκλιτα όρια.
Αυτές όμως οι ρηξικέλευθες προτάσεις για να
περιβληθούν με αξιοπιστία στα μάτια των πολιτών χρειάζεται και ένα
καθοριστικό μπόλιασμα του πολιτικού προσωπικού με άφθαρτες, δημιουργικές
κοινωνικές δυνάμεις που θα λειτουργούν ως ο καταλύτης στην επάνοδο της
εμπιστοσύνης κι ως ο θεματοφύλακας της απρόσκοπτης και ακριβούς εκτέλεσης τους.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια