.png "English"){kind=small}
Είναι πασιφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συνδυάσει τη μετάλλαξη σε ένα κόμμα εξουσίας λειαίνοντας το λόγο του, θολώνοντας διαχρονικές θέσεις του ή εξοβελίζοντας επικοινωνιακά άλλες, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί ως κινητήριο στελεχιακό μοχλό τις ίδιες προσωπικότητες που επί δεκαετίες εξέφραζαν ριζοσπαστικές αριστερές θέσεις σε θέματα οικονομίας, άμυνας, ασφάλειας και κοινωνικών αναφορών.
Όση ανανέωση χρειάζεται το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης, από την πλευρά αυτών που άσκησαν την εξουσία, ακόμα περισσότερη χρειάζεται και η αριστερά που φιλοδοξεί να εκφράσει ευρύτερα στρώματα από τους αντιεξουσιαστές και τις περιθωριακές ομάδες διαφόρων... δραστηριοτήτων στους όποιους τόσα χρόνια απευθυνόταν.
Αποδεικνύεται όμως πρακτικά (από τη σύσταση των οργάνων και το μέγεθος του αριθμού των μελών που αντικατοπτρίζουν το στενό διαχρονικό πυρήνα του κόμματος) ότι αντί το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ να ανανεωθεί τόσο όσο επιτάσσει ο νέος ρόλος και ο υποτιθέμενος διαφοροποιημένος λόγος του, γίνεται μια προσπάθεια να προσαρμοστούν τα υπάρχοντα πρόσωπα στις νέες απαιτήσεις με τραγελαφικά και κυρίως άκρως επικίνδυνα αποτελέσματα.
Εκτός κι αν θεωρεί κανείς ως μπόλιασμα την ενεργοποίηση κάποιων κρατικοδίαιτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, περιώνυμων συνδικαλιστών και ορισμένων οπορτουνιστών που αλλάζουν με ευκολία κόμματα αρκεί να εξασφαλίσουν μια κοινοβουλευτική θέση ή έστω ένα μικρό μερίδιο εξουσίας στην τοπική αυτοδιοίκηση, ως την απόλυτη στελεχιακή ενδυνάμωση και την κοινωνική αναβάπτιση ενός μικρού κόμματος που η ίδια η κεντροαριστερά κοινωνική πλειοψηφία περιέγραφε επί δεκαετίες ως ρετάλι!
Σε αυτή την εμφανή αντίθεση έρχεται να προστεθεί η εσωτερική αντίφαση, ακόμα κι αυτού του μικρού σταθερού κονκλαβίου, που εκτείνεται από την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έως τη διπλωματική υπόσταση της. Ο διχασμός είναι δομικός και δεν έχει να κάνει με επιμέρους πολιτικές ή τις προτεραιότητες στη χρήση κάποιων εργαλείων. Αφορά την ουσία του προσανατολισμού της χώρας και των διεκδικήσεων της στη διεθνή σκακιέρα.
Αν κάποιοι απορούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει δημοσκοπικά τα κοινωνικά προβλήματα και τη θυμική ένταση των πολιτών, ας αναζητήσουν την απάντηση όχι μόνο σε αυτές καθαυτές τις θέσεις και τις προτάσεις του κόμματος, που εξαντλούνται στην καταγραφή των καταστάσεων και την αφελή επαναστατική προσέγγιση τους, αλλά και στην εγγενή αδυναμία του υπάρχοντος στελεχιακού δυναμικού του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις των καιρών. Παρωχημένες ιδέες υπηρετούνται από ακόμα πιο παρωχημένα πολιτικά υποκείμενα!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια