You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΣΑΜΑΡΑΣ , ΣΥΡΙΖΑ - Ο Σαμαράς και οι αποσταθεροποιητές...

Η πιο σκληρή, επίπονη και καταθλιπτική περίοδος της νεοελληνικής ιστορίας, μετά τη μεταπολίτευση, ολοκληρώθηκε με την αντιστροφή του υφεσιακού κλίματος. Το νέο κεφάλαιο που ανοίγει επικεντρώνεται στην αξιοποίηση όλων των δυνατών πόρων (ανθρώπινων και υλικών), την «εκμετάλλευση» της πολλαπλασιαστικής ώθησης διεθνών συνεργασιών, την οριστική αλλαγή του πολιτικού και οικονομικού κλίματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ως θεσμικός αποσταθεροποιητής γιατί παραμένει δεσμευμένος από το αδιέξοδο της μη αποδοχής οποιασδήποτε θετικής εξέλιξης γιατί στα μάτια του συνδέεται με επιβράβευση του μνημονίου κι όχι με την καθυστερημένη ολοκλήρωση μιας δύσκολης διαδρομής που περιείχε και αναγνωρισμένα από όλες τις πλευρές λάθη. Αναμενόμενη λοιπόν η αντιφατική ρητορική των στελεχών του αφού διχάζονται ανάμεσα σε όσους κατανοούν ότι αφού η χώρα αλλάζει πεδίο δράσης θα πρέπει να συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο με θετικές αναπτυξιακές προτάσεις και σε αυτούς που αρέσκονται ακόμα σε μια μεμψίμοιρη περιγραφή του παρελθόντος.

Η τρόικα στο βαθμό που με την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν εμμένει στην προώθηση διαχρονικά απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που βελτιώνουν την αποδοτικότητα των κρατικών δομών και πόρων και σε διαρθρωτικές παρεμβάσεις που συνεπικουρούν την παραγωγική ανασυγκρότηση, μετατρέπεται σε συνειδητό παράγοντα αναχαίτισης της ανάπτυξης. 

Οι δημοσιονομικές αρρυθμίες που εφευρίσκει στηρίζονται κυρίως σε μια στρεβλή θεώρηση για την πορεία των εσόδων λόγω της ρύθμισης των 100 δόσεων για τα ληξιπρόθεσμα, παραβλέποντας την ανακούφιση που θα φέρει στην αγορά και τα νέα έσοδα από την παραγωγική επαναδραστηριοποίηση εταιρειών.Άλλωστε αύξηση φόρων τη στιγμή που παίρνει μπρος η αναπτυξιακή μηχανή θα είναι μια υφεσιακή σφαίρα σε μια οικονομία που αρχίζει να ορθώνει το ανάστημα της.

Αποσταθεροποιητές από άγνοια κινδύνου ή προσωπολατρική εμμονή μπορούν να αποδειχτούν κι όσοι εσχάτως ξαναθυμήθηκαν ότι κάτι τους χρωστά η ιστορία και σέρνουν την οικογενειακή σφραγίδα ως σημαία αναγνώρισης διεκδικώντας πάλι κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Επειδή πολιτική και απωθημένα δεν συνδυάζονται, όσοι επιδιώκουν ρεβάνς ή οπορτουνίστικη πρόωρη τακτοποίηση της πορείας τους στην επόμενη μέρα θα έπρεπε να έχουν διδαχτεί από αντίστοιχες περιπτώσεις και το απατηλό τέτοιων σχεδιασμών.

Ακόμα ισχυρότεροι αποσταθεροποιητές γίνονται και όσοι καρκινοβατούν ανάμεσα στην επιχειρηματική καθαρότητα και την πολιτική διαπλοκή, άλλοι ενοχλημένοι από πιθανούς νέους «βασικούς μετόχους», άλλοι προσβλέποντας στην ανάδειξη τους σε Μεσσίες μετά την πλήρη διάλυση του σημερινού πλαισίου.

Καταλύτης για τη διατήρηση της σταθερότητας παραμένει ο Σαμαράς. Θεσμικά είναι ο μόνος που μπορεί ταυτόχρονα να αποδομήσει την αίολη υποσχεσιολογία του ΣΥΡΙΖΑ, να βάλει τέρμα στις εμμονές της τρόικας αξιοποιώντας το πολιτικό και οικονομικό momentum με τις πρωτοβουλίες Ντράγκι και Γιούνκερ, να θέσει προ των ευθυνών τους όσους αρέσκονται σε μικροπολιτικά εσωκομματικά παιχνίδια, να απομονώσει αυτούς που θεωρούν ότι διαρκώς θα καθορίζουν από εξωθεσμικά κέντρα την πορεία της χώρας.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΣΑΜΑΡΑΣ , ΣΥΡΙΖΑ