Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Τα Βαλκάνια ήταν πάντα ένα καμίνι έτοιμο να εκραγεί. Όμως μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έχει μετατραπεί σε μια βραδυφλεγή βόμβα με το φιτίλι μονίμως αναμμένο και τόση πυρίτιδα που μπορεί να τινάξει στον αέρα όλη την περιοχή.

Τα Σκόπια εξαρχής αποτελούσαν ένα από τους πιο ασταθείς παράγοντες αυτής της εξίσωσης. Μια χώρα με εθνοτικές αντιφάσεις, ψευδεπίγραφη και χαλκευμένη ιστορία που έτσι κι αλλιώς δεν αντιπροσωπεύει την μεγάλη αλβανόφωνη κοινότητα.

Όσοι επέμεναν από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, με προεξέχοντα τον Αντώνη Σαμαρά, ότι δεν νοείται κανενός είδους συναίνεση της Ελλάδας στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, όσο κι αν συνεχίζονταν οι μονομερείς αναγνωρίσεις από άλλες χώρες, σήμερα δικαιώνονται πανηγυρικά.

Όχι επειδή οι εσωτερικές δημοκρατικές αδυναμίες έχουν φτάσει στα όρια της σκληρής σύγκρουσης ανάμεσα στα διαφορετικά κομματικά και/ή εθνικά στρατόπεδα αλλά γιατί η πορεία της χώρας καταδεικνύει ότι η εγγενής της αστάθεια δεν αφήνει χώροι για γραμμικές αναλύσεις που παραβλέπουν την ιδιαιτερότητα που την διέπει.

Ένα αμάλγαμα διαφορετικών ταυτοτήτων, το καθένα με τόσο ισχυρή υπόσταση και αντίθετες βλέψεις που η ομογενοποίηση τους είναι σχεδόν αδύνατη. Από την “Μακεδονική” καπηλεία, μέχρι το όραμα της Μεγάλης Αλβανίας κι η Ελλάδα στην μέση ως ο μόνος σταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή.

Δεν περιμένω την άμεση διάλυση της γειτονικής χώρας, ούτε θεωρώ ότι ένα μικρό, ασταθές άρα κι εύκολα ελεγχόμενο κρατίδιο δεν θα διατηρηθεί στην “ζωή” από τους ισχυρούς του πλανήτη ως αντίβαρο στους λοιπούς Βαλκανικούς εθνικισμούς. Αποδεικνύεται όμως ότι το “Μακεδονικό” δεν ξεχάστηκε σε δέκα χρόνια κι όσο η Ελλάδα κράτα στιβαρή θέση απέναντι στην ένταξη των Σκοπίων στους διεθνείς οργανισμούς, θέτοντας την στο περιθώριο των εξελίξεων, μόνο οφέλη έχει να αποκομίσει.

Το ανησυχητικό είναι ότι οι διαθέσεις της σημερινής κυβέρνησης παραμένουν λίγο ασαφείς και καθόλου διορατικές. Με πρόφαση την απόφαση για διεκδίκηση μιας ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό δείχνει έτοιμοι να προσχωρήσει σε οριστικές διευθετήσεις την στιγμή που τα γεγονότα αλλάζουν παραμέτρους κι ανοίγουν παράθυρα ευκαιριών που οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε. Μακάρι να μην αποδειχτούν και σε αυτό το ζήτημα δέσμιοι του παρωχημένου διεθνισμού τους.