Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Το αίσθημα ανακούφισης συγκρατημένης αισιοδοξίας που θέλει να μας πείσει ότι διαθέτει η κυβέρνηση δεν ανταποκρίνεται σε κανένα από τα πολιτικά και οικονομικά σημάδια που ερμηνεύουν τα γεγονότα. Από που άραγε προκύπτει το υποτιθέμενο θετικό κλίμα;

Από την προοπτική υπογραφής μιας συμφωνίας που θα περιλαμβάνει μειώσεις και των υπαρχόντων συντάξεων που στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων θα ξεπερνά το 20%, ενώ σε κάποιες από αυτές το «μαχαίρι» θα μπει ακόμη πιο βαθιά μέχρι και 50%, και το αφορολόγητο να πέφτει τόσο χαμηλά που πλέον θα αναλογεί φόρος εισοδήματος και σε όσους λαμβάνουν μέχρι και κάτω από τον βασικό μισθό;

Από την εσωκομματική μουρμούρα, που παρόλο που δεν πρόκειται να εκφραστεί σε ευθεία αμφισβήτηση της κυβέρνησης ή καταψήφιση της συμφωνίας, αναδεικνύει όλες τις απορίες και το κλίμα αμφισβήτησης που επικρατεί στην κοινωνία και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, στους οποίους τα δυνητικά αντίμετρα φαντάζουν ως κοροϊδία μπρος στην επιβάρυνση από τα νέα μέτρα;

Δεν αρκεί για να εξομαλύνει την κατάσταση ούτε καν η υπόσχεση για εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων ρυθμίσεων για την αναδιάρθρωση του χρέους, εάν κι εφόσον πραγματοποιηθεί στην καλύτερη περίπτωση την ίδια περίοδο που θα εκτελούνται και τα μέτρα. Κι αυτό επειδή ναι μεν θα βοηθήσει στην ομαλότερη χρηματοδότηση της χώρας και την ευκολότερη πρόσβαση στις αγορές, δεν θα μεταβάλλει όμως τίποτα όσον αφορά τους στόχους για το πρωτογενές πλεόνασμα και τη δημοσιονομική δυνατότητα στήριξης των ασθενέστερων.

Μόλις σήμερα ανακοινώθηκε ότι ο πληθωρισμός κινείται πλέον σε ισχυρό θετικό έδαφος, στο 1.7%, μετά από πολλά χρόνια αποπληθωρισμού. Δεν πρόκειται για ένα γεγονός που θα έπρεπε να μας χαροποιεί γιατί δεν οφείλεται σε μια δυναμική στροφή της οικονομίας που γεννά αυξημένη ζήτηση (καταναλωτική ή εξαγωγική).

Ο πληθωρισμός προέρχεται από τους νέους φόρους και κυρίως από την αύξηση των τιμών σε καύσιμα, ποτά και τσιγάρα. Μια χώρα ακόμη στα όρια της ύφεσης. Στασιμοπληθωρισμός δηλαδή. Μια γάγγραινα χειρότερη από τον αποπληθωρισμό που μειώνει περισσότερο την αγοραστική αξία των εισοδημάτων. Οικονομικός βούρκος, δηλαδή!