Το επερχόμενο Συνέδριο της ΝΔ αποτελεί το επιστέγασμα μιας πορείας Ελπίδας για την παράταξη. Η κινηματική εκλογή του Αντώνη Σαμαρά μέσα από ένα εξαιρετικά διευρυμένο εκλογικό σώμα, η εκλογή του Προέδρου της ΟΝΝΕΔ με μια παρόμοια διαδικασία αλλά και η ανάδειξη Προέδρων ΝΟΔΕ και Τ.Ο. με σημαντική συμμετοχή παρά την συνολική απαξίωση της πολιτικής ζωής, εν μέσω οικονομικής και ηθικής κρίσης, πέρασαν τη ΝΔ σε ένα άλλο επίπεδο δημοκρατικών διαδικασιών που καθιστούν τη συμμετοχή του πολίτη καίριο συστατικό στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Το τριήμερο Συνέδριο θα έρθει λοιπόν να ολοκληρώσει τις απαιτούμενες καταστατικές αλλαγές που θα σημάνουν την πλήρη αναδιοργάνωση του τρόπου λειτουργίας του κομματικού μηχανισμού και των οργάνων του, θέτοντας την κομματική βάση και συνολικά την κοινωνία ως προμετωπίδα των διεργασιών.

Ταυτόχρονα όμως σε αυτό το κομβικό Συνέδριο η ΝΔ καλείται να δώσει ακόμα πιο συγκεκριμένα, πιο δυναμικά το στίγμα της στους τομείς της Ιδεολογίας, της Οικονομίας, της Κοινωνίας – Νεολαίας, των Θεσμών και της Ψηφιακής Δημοκρατίας στην οποία ταχύτατα οδεύουμε. Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν οριστικά και με τον πιο επίσημο τρόπο τις τοποθετήσεις της και το σχεδιασμό της σε όλα αυτά τα κρίσιμα πεδία και προχωρώντας σε πλήρη ανανέωση προσώπων στα κομματικά όργανα και τις θέσεις ευθύνης δείχνοντας εμπιστοσύνη σε νέα σε ιδέες και ηλικία άτομα, που βρίσκονται σε επαφή με την καθημερινότητα και τα προβλήματα της και διαθέτουν ικανότητες και ειλικρινή διάθεση προσφοράς, η ΝΔ θα μπορεί να απευθυνθεί στην κοινωνία, με την απαιτούμενη συνοχή και συγκρότηση, και εφικτές προτάσεις και λύσεις για όλα τα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας. Προτάσεις που θα πρέπει να τις επικοινωνήσει και ανάλογα μέσω όλων των δυνατών μέσων (περιοδείες, μέσα ενημέρωσης, διαδίκτυο).

Η Ιδεολογία της Παράταξης όπως αυτή καθορίστηκε από τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή, στα πλαίσια το ριζοσπαστικού, κοινωνικού φιλελευθερισμού, έρχεται σήμερα να επικαιροποιηθεί μέσα στις σύγχρονες συνθήκες για να καλύψει με τις αξίες της τις παρούσες και μελλοντικές κοινωνικές απαιτήσεις. Ένα μοντέλο φιλελευθερισμού στηριγμένο σε ένα επιτελικό, εποπτικό κράτος που σε αντίθεση με τις σοσιαλδημοκρατικές συνταγές δεν προσποιείται τον επιχειρηματία τροφοδοτώντας την γραφειοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις τη διαφθορά και τη διαπλοκή με επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα. Ένα κράτος που θέλει να θέτει απαράβατους κανόνες εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς, βοηθώντας τη σταθερή ανάπτυξη, ταυτόχρονα όμως προστατεύοντας τον πολίτη από την άσκηση αθέμιτων πρακτικών (μονοπώλια, καρτέλ, μεσάζοντες). Μια πολιτική φιλοσοφία που θέτει τη δημοσιονομική διαχείριση σε ευθεία σχέση με τους κοινωνικούς δείκτες (ανάπτυξη, απασχόληση) και αναζητεί στις αρχέγονες, κοινές μας πολιτισμικές καταβολές και αξίες, λαμπερά μονοπάτια καθοδήγησης προς εθνικά υπερήφανες στάσεις επιβεβαίωσης και ανάδειξης της μοναδικότητας μας, ως μέσου αξιοποίησης των ευκαιριών στο παγκοσμιοποιημένο σκηνικό.

Όσοι από τους «συνενόχους» της προσφυγή στο ΔΝΤ, βιάζονται να καταλογίσουν «δεξιά» στροφή στη ΝΔ, καλό θα είναι να ανατρέξουν στις ιστορικές πηγές για να αναζητήσουν πληροφορίες για το ρόλο του κοινωνικού φιλελευθερισμού ως ιδεολογίας υπέρβασης των ακραίων φαινομένων ποδηγέτησης των όρων της ισονομίας στην αγορά, αλλά και να παρακολουθήσουν τις διαχρονικές θέσεις του Αντώνη Σαμαρά για το ρόλο του κράτους και τη λειτουργία της αγοράς. Η άγνοια δικαιολογείται, δεν συγχωρείται .όμως η συνειδητή διαστρέβλωση θέσεων από θιασώτες μιας άκρατης, θεωρητικής νεοφιλελεύθερης νοοτροπίας που διαποτίζοντας κυρίως τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις του ’90 (ας ανατρέξουν κάποιοι σε μια κομβική συνάντηση Κλίντον με κορυφαίους τραπεζίτες το 1996!!), έφερε τα σημερινά ανυπέρβλητα αδιέξοδα. Ήταν η απόφαση, για να δοθεί η δυνατότητα στις αποταμιευτικές τράπεζες να «επενδύουν» με μεγαλύτερη ευκολία το μόχθο των πολιτών σε πιο πολύπλοκα προϊόντα στοχεύοντας σε ένα αέναο υπερκέρδος που θα εξασφάλιζε στα στελέχη τους παχυλά μπόνους. Έκαναν ουσιαστικά εν αγνοία τους «συνενόχους» τους πολίτες στα κερδοσκοπικά παιχνίδια, μεταθέτοντας τις επιπτώσεις του μεγάλου ρίσκου των αποφάσεων τους στις απλές αποταμιεύσεις.

Όσο κι αν υπήρξε αρχική κρατική στήριξη στη δημιουργία στεγαστικών τραπεζών με προϊόντα υψηλού ρίσκου, μια εν τη γενέσει της θνησιγενής κίνηση, είναι γεγονός ότι σε μια περίοδο υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και υπερκατανάλωσης ακόμα και χωρίς αυτήν, οι συγκεκριμένες τράπεζες θα επιβίωναν για ένα διάστημα, όπως κι έγινε, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη για τα κορυφαία στελέχη τους και στην πορεία θα αποσυντίθεντο αφήνοντας στις κυβερνήσεις το βαρύ φορτίο της διάσωσης των νοικοκυριών και των επενδύσεων τους, μέσω της στήριξης του τραπεζικού συστήματος. Η οικονομική προσέγγιση λοιπόν του κοινωνικού φιλελευθερισμού έρχεται σε αντίθεση με την ασυδοσία των αγορών και απαιτεί διαφανείς κανόνες που αν υπήρχαν και είχαν επιβληθεί εξαρχής η κατάρρευση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αυτό οφείλουν το θυμούνται όσοι ένθεν κι εκείθεν, σφύριζαν αδιάφορα στις Κασσάνδρες της καταστροφής, προτρέποντας τους πολίτες στην εντονότερη ανάμειξη με τον πρόσκαιρο κερδοσκοπισμό.

Η κοινωνία και ιδιαίτερα οι νέες γενιές βιώνουν τη χειρότερη συγκυρία των τελευταίων δεκαετιών και την παντελή έλλειψη προοπτικής. Ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα καταργούνται, άλλα δικαίως, τα περισσότερα αδίκως, όλα όμως μέσα από μια προκρούστια λογική, μεταθέτοντας το βάρος των λαϊκίστικων επιλογών του παρελθόντος στις επόμενες γενιές. Η εργασία μετατρέπεται σε απασχόληση με ελαστικούς όρους. Η ανάπτυξη βρίσκεται περιπλεγμένη στα γρανάζια των μονίμως καθυστερούντων κρατικών σχεδιασμών. Η υγεία αναζητεί διέξοδο από το υπερχρεωμένο μοτίβο της. Η παιδεία παύει να είναι εθνική, περιδιαβαίνοντας πολυπολιτισμικά μονοπάτια χωρίς σαφή προσανατολισμό. Κι όλα αυτά τη στιγμή που ψάχνοντας τη χίμαιρα του αποπληθωρισμού βλέπουμε την οικονομική καχεξία να συνδυάζεται με μια πρωτόγνωρη ακρίβεια και συνεχή αύξηση της φορολόγησης.

Η ΝΔ οφείλει μέσα από τις προτάσεις της να αναδείξει την ανάγκη για ένα άλλο μίγμα πολιτικής που θα θέτει απτούς, επιτεύξιμους στόχους για την ανάπτυξη του τόπου, μέσα από την εκμετάλλευση Ευρωπαϊκών πόρων, ΣΔΙΤ, αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας, διευκόλυνσης του επιχειρείν ιδιαίτερα σε τομείς με μεγάλη επιπρόσθετη αξία για τον τόπο (τουρισμό, ναυτιλία, κατασκευές), κινήτρων για ανάπτυξη της έρευνας και της τεχνολογίας, εκτενή σχεδιασμού για την καταγραφή κι εκμετάλλευση του φυσικού μας πλούτου. Κυρίως όμως οφείλει να πείσει ότι αυτό το πλαίσιο αυτό θα διέπετε από αξιοκρατία, με σεβασμό στην αξιοπρέπεια του πολίτη, και ευρύτατη διάχυση των ευκαιριών. Τα φαινόμενα των κλειστών ροτόντων και της ανακύκλωσης των διαπλεκόμενων συμφερόντων που έθεσαν και την παράταξη μας στο ηθικό και πολιτικό περιθώριο να αποτελέσουν μακρινό παρελθόν και σ’ αυτό θα συμβάλει καίρια η τροφοδότηση με νέα στελέχη από τον πυρήνα της κοινωνίας.

Η Ελπίδα όμως που μπορεί να δώσει ο οραματικός λόγος μετατρέπεται σε πίστη μέσω των θεσμών που μπορούν να δώσουν στον πολίτη την σιγουριά της ισονομίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της λειτουργικότητας του κράτους., της αξιοκρατίας και της διαφάνειας. Προτάσεις όπως αυτές που καταγράφονται στην ανάρτηση "Οι Θεσμοί στη Νέα Μεταπολίτευση" http://maxitikoi-polites.blogspot.com/2010/05/blog-post_29.html , σχετικά με το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών, το ασυμβίβαστο υπουργού- βουλευτή, ένα εκλογικό νόμο που μειώνει τη ροπή προς τη συνδιαλλαγή αλλά δεν στερεί από τον πολίτη τη δυνατότητα επιλογής, την περιφερειακή διοίκηση που δεν σχεδιάζεται με κομματικά κριτήρια και χρηματοδοτείται με βάση το έργο της κλπ.

Σε αυτή τη λογική είναι απαραίτητη και η αξιοποίηση των δυνατοτήτων της Ψηφιακής εποχής που οδηγεί τη δημοκρατία μας στο επόμενο στάδιο. Οι σχέσεις πολίτη – κράτους, η κρατική διαχείριση (προμήθειες, διαγωνισμοί, έργα κλπ), και η πολιτική επικοινωνία έχουν ήδη περάσει σε ένα άλλο επίπεδο και θα δρέψουν καρπούς όσοι άμεσα προσεταιριστούν και αξιοποιήσουν τις απεριόριστες νέες δυνατότητες. Η κατάθεση ρηξικέλευθων προτάσεων για την εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας σε κρατικό και κομματικό πλαίσιο πέρα από τον αέρα του καινούριου, ανοίγει και δρόμους περισσότερης διαφάνειας, μεγαλύτερης συμμετοχικότητας, δυναμικής, αμφίδρομης με τον πολίτη.

Ο Αντώνης Σαμαράς έρχεται σε μια μοναδική ιστορική συγκυρία όπου οι μεταπολιτευτικές επιλογές και ο επίπλαστος παράδεισος καταναλωτικής ευδαιμονίας και λαϊκίστικης πολιτικής διαχείρισης, μετάθεσης της λύσης των προβλημάτων στο διηνεκές, κατέρρευσε υπό το βάρος των ανορθολογισμών που συσσώρευσε, να διαχειριστεί τη γενικευμένη απογοήτευση, την οργή, την απαξίωση όλου του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Καλείται σε αυτό το Συνέδριο και σε όλη την πορεία μετά από αυτό, να μετατρέψει την αρχική Ελπίδα σε πίστη για ένα διαφορετικό, αισιόδοξο όραμα για τη χώρα. Να αφουγκραστεί τα συναισθήματα και τις αγωνίες των πολιτών, που πέρα από κομματικές προτιμήσεις, βλέπουν τον τρόπο ζωής που κάποιοι τους έταξαν να διαλύεται, και να προτάξει τη δυνατότητα ανασυγκρότησης της κοινωνίας από τις δημιουργικές δυνάμεις της που προσβλέπουν σε μια χώρα με εθνική αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, ισονομία. Να απευθυνθεί σε όλους όσους επιθυμούν πλέον μια θεσμική ανασυγκρότηση, μια αναδόμηση της λειτουργίας της κοινωνίας, τον επανασχεδιασμό της οικονομικής διαχείρισης και δραστηριότητας πέρα από ατέρμονες ιδεολογικές ακροβασίες και αδιέξοδους πειραματισμούς.


Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος