Βράδυ 4ης Οκτωβρίου, ένα χρόνο πριν. Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών με την απρόβλεπτα μεγάλη διαφορά υπέρ του ΠΑΣΟΚ είχε επισημοποιηθεί. Ο Καραμανλής ανακοινώνει ευθαρσώς ότι αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, ανοίγει τις διαδικασίες για την εκλογή νέου αρχηγού στη ΝΔ. Ακολουθούν οι δηλώσεις των φερόμενων ως πιθανότερων υποψηφίων. Τα ΜΜΕ έχοντας σχεδόν προδικάσει το αποτέλεσμα και τη σειρά κατάταξης των επίδοξων ηγετών, παρουσιάζουν πρώτα τη δήλωση της κ. Μπακογιάννη, μετά του κ.Αβραμόπουλου και τελευταία του Α.Σαμαρά. Τέτοιου είδους δημόσιες κινήσεις κινούνται στα πλαίσια του κομφορμισμού και του πολιτικώς ορθού. Περιγραφή της κατάστασης και αναφορά στην προοπτική, που κατά τη γνώμη του καθενός δίνει η δική του υποψηφιότητα. Ακόμα όμως ηχεί στα αυτιά μου η φράση του Α. Σαμαρά, «ψηλά το κεφάλι». Αυτή η προτροπή, έμελλε από τις πολιτικές εξελίξεις, να αποτελεί την ύψιστη ανάγκη για την ανάταση της πολιτικής λειτουργίας, την υπέρβαση της κοινωνικής απογοήτευσης, την επαναφορά της ιδεολογικής επιχειρηματολογίας.

Ψηλά το κεφάλι... για τον μέσο Νεοδημοκράτη που αισθάνθηκε ταπεινωμένος από τη βαριά ήττα που υπέστη η παράταξη του, αλλά κυρίως τη ραγδαία ηθική απαξίωση από πολύ συγκεκριμένες συμπεριφορές και νοοτροπίες. Η ξεκάθαρη φωνή του Α. Σαμαρά δεν άφησε περιθώρια για ανακύκλωση τέτοιων ρυπαρών φαινομένων.

Ψηλά το κεφάλι... για τους πολίτες που έβλεπαν τις πολιτικές διεργασίες ως ανακύκλωση ενός δικτύου προσωπικών και κομματικών μηχανισμών που ελάχιστα περιθώρια ανάδειξης αφήνει στις κοινωνικές δυνάμεις. Ένα χρόνο μετά οι δομές του κόμματος αποκτούν πιο διαυγή όψη και η ανανέωση αρχίζει να αποκτά υπόσταση.

Ψηλά το κεφάλι... στην ιδεολογική συζήτηση, που συχνά η Κεντροδεξιά αντιμετώπιζε μέσα από φοβικά σύνδρομα του παρελθόντος. Ανάδειξη των αξιών του σύγχρονου κοινωνικού φιλελευθερισμού, του επιτελικού, εποπτικού κράτους, των δημιουργικών κοινωνικών δυνάμεων, της αποτελεσματικής αγοράς, της διάχυσης των ευκαιριών.

Ψηλά το κεφάλι... απέναντι στο συμβιβασμό με αδιέξοδες, πρόχειρα σχεδιασμένες πολιτικές που άκριτα αποδέχονται θεωρητικές επιλογές που δεν αναγνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του παραγωγικού μοντέλου της χώρας και δεν λαμβάνουν υπόψη τους την έλλειψη προοπτικής και τις γενικευμένες κοινωνικές επιπτώσεις.

Ψηλά το κεφάλι... στην απογοήτευση, την απελπισία, τον κοινωνικό και οικονομικό μαρασμό. Η ελπίδα κερδίζεται, δεν δωρίζεται και η υπέρβαση των παθογενειών του μεταπολιτευτικού αναπτυξιακού μοντέλου, της κοινωνικής νοοτροπίας και της κρατικής διαχείρισης απαιτεί σύνεση, συνέπεια και αποδεδειγμένη διάθεση σύγκρουσης με το κατεστημένο. Αυτή την ελπίδα πρέσβευσε εξαρχής ο Α. Σαμαράς. Αυτή την ελπίδα έχει την υποχρέωση, να συνεχίσει να διεκδικεί δυναμικά ο καθένας από εμάς. Τους μαχητικούς πολίτες που έφεραν και την πρώτη μεγάλη πολιτική ανατροπή, ένα χρόνο πριν!

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος