Λίγους μήνες πριν με την ανάρτηση «Θεοκρατία και πολιτική στις ΗΠΑ», είχαμε αναφερθεί στις πιθανές επιπτώσεις στην Αμερικανική κοινωνία από την έξαρση μιας «επιθετικής» ρητορικής που κινείται ανάμεσα στη θεοκρατία και τη μισαλλοδοξία. Μετά την επίθεση στο Κ.Χατζηδάκη τονίσαμε τα αποτελέσματα των βίαιων εκρήξεων «Το αδιέξοδο της "τυφλής" οργής», που επί της ουσίας ισχυροποιεί και δίνει άλλοθι στο σύστημα και τις νοοτροπίες που αντιστρατεύεται. Το τραγικό συμβάν στην Αριζόνα με τη δολοφονική επίθεση ενός ψυχικά διαταραγμένου νεαρού ήρθε ως αποκορύφωμα μιας συλλογιστικής που θεωρεί ότι ο σκοπός αγιάζει τα πολιτικά μέσα, ακόμα κι αν αυτά μέσα από παρερμηνείες ή την έξαψη των παθών μπορεί να οδηγήσουν σε δραματικές εξελίξεις.

Από την άλλη, η Αμερικανική κοινωνία θα πρέπει επιτέλους να δει με ευρύτητα πνεύματος ένα θέμα ταμπού, για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της, όπως αυτό της οπλοκατοχής. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να κατανοήσω ποιες αρχές ελευθερίας και ασφάλειας υπηρετεί η δυνατότητα οπλοφορίας οποιουδήποτε, χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς. Ποια αίσθηση ισονομίας επιτρέπει στην κάθε διαταραγμένη προσωπικότητα που είναι και πιο επιρρεπής στα κελεύσματα των λεκτικών ακροτήτων, να εκτονώσει την οργή και το μίσος της, μέσω της χρήσης ενός όπλου;

Όσον αφορά βέβαια το εγχώριο κλίμα κοινωνικής έντασης, απολύτως δικαιολογημένο από τη συθέμελη ανατροπή της πραγματικότητας όπως τη βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, είναι σαφώς πολύ πιο ήπιο, Ακόμα και οι περιστασιακές βίαιες αντιδράσεις δεν στηρίζονται σε αμφιβόλου αξιοπιστίας κομματικές προτροπές αλλά σε ένα γενικευμένο αίσθημα αδικίας για σύσσωμο το μεταπολιτευτικό σύστημα που διαχειρίστηκε το κράτος και την οικονομία με μικροκομματικό και πελατειακό σκεπτικό, κι έρχεται τώρα με την ίδια ευκολία να ζητήσει αιματηρές θυσίες από τους πολίτες, με μια λογική μάλιστα συνενοχής και ίσου επιμερισμού ευθυνών ανάμεσα σε κοινωνία και πολιτικούς όπως εκφράζεται κι από δηλώσεις του τύπου "μαζί τα φάγαμε", "κοπρίτες" κλπ.

Φυσικά και δεν επικροτούμε την «τυφλή» βία. Άλλωστε όπως είχαμε επισημάνει επ’ ευκαιρία του συμβάντος με τον Κ.Χατζηδάκη, η μηδενιστική, διαλυτική λογική δεν αποτελεί λύση στα αδιέξοδα της εποχής μας. Οι θεσμικές αλλαγές και η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού από τους κόλπους της κοινωνίας μπορούν να εμπεδώσουν ένα αίσθημα δικαιοσύνης και αλλαγής πλεύσης και γι’ αυτά οφείλουμε να μαχόμαστε. Δεν μπορούμε όμως να μην καταδείξουμε το σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στα έκτροπα μιας κομματικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ και τα αντανακλαστικά της υπό πίεση Ελληνικής κοινωνίας αλλά και να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάληξη που μπορεί να έχει και στη χώρα μας μια ασυντόνιστη, καθαρά συναισθηματική εκτόνωση.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος