.png "English"){kind=small}
Πέρσι περίπου το ίδιο χρονικό διάστημα, αναφερόμασταν με αυτό τον τίτλο «Οι πανηγυρισμοί του "πρωταθλητή" χειμώνα!!», στους άτοπους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για την ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, που με τη πλήρη ασάφεια των όρων και των διαδικασιών του, αντί να βοηθήσει τη χώρα στη διαχείριση των οικονομικών αδιεξόδων της, την οδήγησε στην εκτίναξη των spreads και την «αγκαλιά» του μνημονίου, που έως κι εκείνη τη στιγμή απορρίπτονταν από τους πάντες μετά βδελυγμίας. Οι χθεσινές αναμενόμενες εξελίξεις (τις είχαμε περιγράψει πλήρως «Οδεύοντας προς την Ευρωπαϊκή 25η Μαρτίου!») δημιουργούν ένα παρόμοιο με το περσινό περιβάλλον, άτοπης ευεξίας.
Η επιμήκυνση και η σχετική μείωση του επιτοκίου σε επίπεδα που θα έπρεπε να έχουν εξαρχής παραχωρηθεί, ελαφρύνουν δημοσιονομικά κατά κάποια δέκατα της μονάδας το έλλειμμα σε ετήσιο ρυθμό, δεν αντιμετωπίζουν όμως κατ’ ελάχιστο την ταχύτατη αναρρίχηση του χρέους. Ταυτόχρονα ο συνδυασμός τους, με την πίεση για άμεση εκποίηση δημόσιας περιουσίας, τον ατέρμονο δημοσιονομικό στραγγαλισμό και την περαιτέρω συρρίκνωση των εργασιακών κι ασφαλιστικών δικαιωμάτων μόνο σκηνικό αισιοδοξίας δεν στήνουν.
Η χαρακτηριστική καθυστέρηση στην οργάνωση ενός συγκροτημένου πλάνου συνολικής εκμετάλλευσης της ακίνητης περιουσίας κι η μη διευκρίνιση της μεθόδου αποτίμησης σε καιρούς καχεξίας της κτηματαγοράς & των χρηματιστηριακών αποτιμήσεων, συνηγορούν στην προοπτική της ατάκτου παραχώρησης ακινήτων και δημόσιων επιχειρήσεων με τίμημα που θα αποφέρει είτε άμεσα είτε μέσω κερδοσκοπικών χρηματοοικονομικών κινήσεων, υπερκέρδη στους εμπλεκόμενους.
Η αποτυχία της δημοσιονομικής πολιτικής αποτυπώθηκε περίτρανα στις επίσημες ανακοινώσεις για την εξέλιξη του προϋπολογισμού. Για πρώτη φορά από την είσοδο στο μνημόνιο, το έλλειμμα αυξάνεται παρά τις οδυνηρές θυσίες και τη συνεχιζόμενη φορολογική επιδρομή! Η αγορά αδυνατεί να συνεισφέρει στα έσοδα, αγγίζοντας τον πάτο του βαρελιού (η ύφεση ξεπερνά κάθε πρόβλεψη αγγίζοντας το 7%) κι ο περιορισμός της κατανάλωσης περνά επικίνδυνα στη σφαίρα των απολύτως απαραίτητων για τη διαβίωση.
Οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις είτε ευτελίζονται στα πλαίσια ενός αδιάκοπου παζαριού με τους συνδικαλιστικούς φορείς, είτε δεν εκτελούνται ακολουθώντας τους συνήθεις ρυθμούς της δημόσιας διαχείρισης. Κι ενώ η αυστηρότητα κι η αμεσότητα των αποφάσεων περιορίζεται σε εργασιακά κι ασφαλιστικά ζητήματα της πλειοψηφίας των πολιτών, εκτινάσσοντας την ανεργία από την αρχή της χρονιάς στα προβλεπόμενα ετήσια επίπεδα και μετατρέποντας τις επόμενες γενιές σε «επαίτες» του αυτονόητου, συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες συνεχίζουν να χαίρουν αδιανόητων προνομίων και κρατικής προστασίας.
Ταυτόχρονα η κρατική σπατάλη βαίνει ανεξέλεγκτη παρά των περί του αντιθέτου υποσχέσεων και κανείς δεν ασχολείται με τη διευθέτηση δομικών ζητημάτων (καρτέλ, προμηθευτές, μεσάζοντες) που μέσα κι από ένα πλέγμα κρατικής διαφθοράς συντηρούν την κερδοσκοπία και την ακρίβεια στην αγορά.
Το δημόσιο χρέος ελάχιστα θα επηρεαστεί από τις όποιες χθεσινές αποφάσεις. Η έξοδος στις αγορές φαντάζει ακόμα θεωρητική προοπτική για τα επόμενα χρόνια κι η δυνατότητα αγοράς κρατικών ομολόγων στην πρωτογενή αγορά από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό (με άγνωστο επιτόκιο) δεν δημιουργεί συνθήκες απεγκλωβισμού από τη μνημονιακή κατάσταση μας, απλά επικυρώνει το αίσθημα επικυριαρχίας στις αδύναμες να δανειστούν οικονομίες. Ουσιαστική αποκλιμάκωση θα ερχόταν μόνο μέσω της έκδοσης ενός φθηνού ευρωομολόγου (περίπου 3% επιτόκιο) και την έστω σταδιακή αλλά ουσιαστική επαναγορά ομολόγων από την ΕΚΤ και τον μηχανισμό, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες περιορισμού των spreads.
Η χώρα δεν θα οδηγηθεί σε ξέφωτο με τους επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς της κυβέρνησης στην προσπάθεια της να αποφύγει την προσφυγή σε εκλογές και να διασκεδάσει, ιδιαίτερα στο κομματικό της ακροατήριο, τις εντυπώσεις από τις κοινωνικές κι οικονομικές συνέπειες του μνημονίου. Πολύ δε περισσότερο, δεν θα επιτύχει την ταχύτερη έξοδο από αυτό, όσο δεν συνειδητοποιεί τα αναπτυξιακά και παραγωγικά αδιέξοδα της πολιτικής της. Αν αυτό συνδυαστεί με την αυξανόμενη παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων προς τους Τροϊκανούς διαχειριστές και την πρωτοφανή Τουρκική προκλητικότητα, δημιουργείται ένα περιβάλλον απόλυτης απαισιοδοξίας για την προοπτική του τόπου.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια