Εδώ και αρκετούς μήνες, από την εποχή που ο Γερμανός υπ. Οικονομίας Ρέσλερ αναφερόταν στην προοπτική μιας Ευρωζώνης δυο ταχυτήτων, περιγράφαμε την προφανή διάθεση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας να εκμεταλλευτεί τις συνέπειες των εγγενών παθογενειών της δομής του ευρώ, ώστε να καλύψει μέρος του συνεχώς διευρούμενου ελλείμματος ανταγωνιστικότητας απέναντι στις δυναμικές αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ινδία κλπ). Μια έμμεση δηλαδή εργασιακή «Κινεζοποίηση» του πιο αδύναμου Νότου, που μέσα σε περιβάλλον βαθιάς ύφεσης και έκρηξης της ανεργίας θα αναγκαζόταν να προσαρμόσει χαμηλότερα το μισθολογικό κόστος, ώστε να προσελκύσει επενδύσεις... επιβίωσης, πιθανότατα από τους ίδιους «ισχυρούς» που του επέβαλαν τη μονομερή λιτότητα!

Ιδιαίτερα η περίπτωση της Ελλάδας με την ιδιαίτερη γεωστρατηγική θέση που κατέχει στην Αν. Μεσόγειο θα προσφέρει στους επίδοξους μελλοντικούς... επενδυτές τη σιγουριά της συναλλαγματικής σταθερότητας του ευρώ κι ένα πιο ασφαλές πολιτικοοικονομικό κλίμα. Αν προσαρμοστούν αναλόγως και οι μισθοί θα μιλάμε για την επενδυτική «δυνατότητα» μιας πιο αξιόπιστης... Βουλγαρίας!

Τραγελαφική περιγραφή αλλά απολύτως αληθής, όπως καταδεικνύει η επιμονή των Τροϊκανών για ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση προς ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας. Δεν είναι απλά προκλητική η μονοδιάστατη εμμονή στον κατώτατο μισθό, όταν γνωρίζουν ότι το μέσο συνολικό μισθολογικό κόστος στη χώρα μας δεν υπερβαίνει τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο! Δεν είναι απλά παραπλανητική η διαστρέβλωση των στοιχείων όταν συνεχίζουν να χρησιμοποιούν συγκρίσεις περασμένων ετών για να στηρίξουν τα αίολα επιχειρήματα τους!

Αντιθέτως είναι απολύτως υποβολιμαίο προς εξυπηρέτηση του αρχικού στόχου της «Κινεζοποίησης», τη στιγμή μάλιστα που ήδη έχουν καλυφθεί άνω των 2/3 της χαμένης ανταγωνιστικότητας επί ευρώ, χωρίς μάλιστα να έχουν ολοκληρωθεί βασικές μεταρρυθμίσεις (φορολογικές, γραφειοκρατικές, ενέργειας, υποδομών κλπ) που επηρεάζουν καίρια τη βελτίωση της. Να υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα έχασε την τελευταία δεκαετία 17% της ανταγωνιστικότητας, όταν Πορτογαλία και Ιταλία έχασαν περίπου 10%. Γιατί δημιουργείται η εικόνα μιας αβυσσαλέας απόστασης της χώρας μας.

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι και η Ελλάδα θα πρέπει να βιώσει μια μεταφορά πόρων από τη σχετική φούσκα της κατανάλωσης και των υπηρεσιών προς την παραδοσιακή παραγωγική διαδικασία . Άλλωστε η ταχύτητα της αύξησης της καταναλωτικής πίστης ήταν ανησυχητική κι όχι αυτό καθαυτό το ύψος της που παρέμεινε κάτω του Ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Μόνο που οι Ευρωπαίοι υποκρίνονται ότι δεν έχουν ευθύνη για τις αρχικές στρεβλές δομές του ευρώ και την είσοδο σε αυτό χωρών που δεν είχαν ολοκληρώσει ούτε τις ελάχιστες των μεταρρυθμίσεων σε κράτος και οικονομία. Ένα βασικό λόγο για τη διεύρυνση των ανισοτήτων και της συσσώρευσης πλεονασμάτων στο Βορρά. 

Αν δεν ίσχυε η πρόθεση «Κινεζοποίησης» του Νότου, η Ευρωζώνη θα αποζητούσε την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών στις χώρες που η ίδια αποδέχτηκε στους κύκλους της παρά την εμφανή έλλειψη τους, με ταυτόχρονη μεταφορά πόρων για τη στήριξη των παραγωγικών διαδικασιών που θα βελτίωναν το εμπορικό ισοζύγιο τους (αύξηση εξαγωγών).

Έτσι μπορεί η αναγκαία μείωση των δημοσίων δαπανών (όχι των δημοσίων επενδύσεων!) που θα έφερνε η απαραίτητη αναδιάρθρωση των κρατικών δομών, να δημιουργούσε υφεσιακά φαινόμενα (πιο περιορισμένα) αλλά η άμεση εξαρχής τόνωση αποδοτικών παραγωγικών τομέων θα διατηρούσε μια ισορροπία στο σύστημα, θα συντηρούσε ένα επίπεδο θετικής προοπτικής για τη χώρα και θα έδινε τον απαραίτητο χρόνο για την ομαλή μετάβαση του κράτους και της οικονομίας από ένα στάδιο στο άλλο. Αλλά φευ...

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος