.png "English"){kind=small}
Κάπου εκεί έξω μια «άλλη» νεολαία γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη σε όλα αυτά. Απεχθάνεται τη βία ως μέσο καθορισμού του πολιτικοκοινωνικού στίγματος. Αδιαφορεί εν πολλοίς για τις πολιτικές νεολαίες, όχι από αποστροφή για την πολιτική διαλεκτική αλλά κυρίως γιατί διαβλέπει στη λειτουργία τους ψήγματα των παθογενειών και των ατροφικών φιλοσοφικά νοοτροπιών της περασμένης ένοχης εποχής.
Μοχθεί σε αντίξοες
συνθήκες για το μεροκάματο και ανιχνεύει την πιθανότητα εξόδου από τη χώρα
όχι από «μίσος» για τον τόπο αλλά από ανάγκη αυτοεξέλιξης. Τολμά να
καινοτομεί και να πρωτοπορεί ακόμα κι όταν οι τυπικές συνθήκες και οι
κατεστημένες αντιλήψεις, της το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο.
Μια νεολαία που
αυτονομείται είτε προς τη μια, την εκτονωτική, είτε προς την άλλη, την
δημιουργική, πλευρά δεν μπορεί να προσεγγιστεί με κακέκτυπα καλουπιών του
παρελθόντος. Οφείλεις να αλλάξεις και «παραμύθι» και αφήγηση, και
πλαίσιο και μεθόδους.
Να ανοίξεις αυτιά
και μυαλό, αποδεχόμενος την αυτοαναίρεση σου, ενώ δημιουργείς ένα φρέσκο διαδραστικό
περιβάλλον έκφρασης και δραστηριοποίησης. Να δώσεις ξανά απτό νόημα στην
ιδεολογική συζήτηση χωρίς να χάνεις την επαφή σου με την ρεαλιστική υπόσταση
του διακυβεύματος. Τελικά απαιτείται να βρίσκεσαι συνεχώς ένα βήμα μπροστά
από τις εξελίξεις, όχι απλά να της διαχειρίζεσαι φοβικά κι αντανακλαστικά.
Στην περίοδο της αξιακής αποχαύνωσης δεν αρκούν τα ημίμετρα και οι
στωικές απαντήσεις. Η φαινομενική αξιοπιστία δεν χαρίζεται πλέον ως υποκριτικό
αντίτιμο της συναλλαγής με το σύστημα, κερδίζεται με καθαρότητα προθέσεων,
παιδευτική ταύτιση, θεσμικό και διαρκή πρακτικό παρεμβατισμό. It’s a brave new world!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια