Το πολιτικό σύστημα έχει την ευθύνη για το οικονομικό περιβάλλον, για τις κοινωνικές συνθήκες αλλά κυρίως για το αξιακό σύστημα που έστω και έμμεσα προωθεί με τις προτεραιότητες του στο τρόπο διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων. Όταν συντηρείς τη γραφειοκρατία και κατά συνέπεια τη διαφθορά, επειδή με αυτό τον τρόπο «επιβιώνει» ένα σύνολο παρασιτικών μεσαίων κομματικών στελεχών. Όταν επιλέγεις να μην παρακινήσεις τους πολίτες στη δημιουργική δραστηριοποίηση στον ιδιωτικό τομέα. Όταν υποβαθμίζεις το επίπεδο της εκπαίδευσης μην επενδύοντας στην έρευνα και την καινοτομία, ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα;

Οι επιλογές περιορίζονται ανάμεσα είτε στη φυγή από τη χώρα προς προορισμούς που θα μπορείς να αξιοποιήσεις τις ικανότητες σου, και στο συμβιβασμό και την προσπάθεια να αποκομίσεις τα μεγαλύτερα οφέλη από το υπάρχον σαθρό σύστημα. Φυσικά αυτό προϋποθέτει την μεταλλαγή βασικών χαρακτηριστικών σου και την καταφυγή σε μέσα και πρακτικές που πιθανότατα δεν σε εκφράζουν ούτε κατ’ ελάχιστο.

Ο κ. Πάγκαλος είναι γνωστός για τις «επικίνδυνες» επικοινωνιακές αποστολές που αναλαμβάνει κατά καιρούς (επίθεση στο ΚΚΕ, χαρακτηρισμούς ως γίγαντα με πήλινα πόδια για τη Γερμανία κλπ) αλλά και το παρορμητικό θυμικό του, που τον μετατρέπει εύκολα σε ταύρο εν υαλοπωλείο. Είναι όμως προκλητικό να ακούν τέτοιες δηλώσεις, οι πολίτες που αναγκάζονται να υποστούν εξαιρετικά επώδυνες θυσίες, από αυτούς που οργάνωσαν το μεταπολιτευτικό «φαγοπότι» με τους δικούς τους όρους, να θέλουν να δημιουργήσουν στο λαό την ψευδαίσθηση της συνυπευθυνότητας.

Οι προσκεκλημένοι πολίτες σε αυτό το φαγοπότι, περιορίστηκαν στα αποφάγια που επέλεξαν να τους δώσουν, θεωρώντας ότι ο εύκολος δρόμος είναι κι ο πιο αποτελεσματικός. Άλλωστε είχαν πάμπολλα πολιτικά παραδείγματα που τους προέτρεπαν προς αυτό το μονοπάτι. Έχουν λοιπόν κι αυτοί ένα μερίδιο ευθύνης, κυρίως ηθικό, για το γεγονός ότι δεν αντιστάθηκαν στη λαίλαπα του κρατισμού και της εξάρτησης από τον κομματικό λώρο που μετατρέπει τον ψηφοφόρο σε υποχείριο του πολιτικού, με αντίτιμο μια επαγγελματικά ασφαλή θέση.

Ο «οικοδεσπότης» όμως, κι αυτός προφανώς και είναι το πολιτικό κατεστημένο, φέρει ακέραια την ευθύνη για το σκηνικό που έστησε και το να προσπαθεί τώρα να την αποποιηθεί, προσποιούμενο μάλιστα ότι έρχεται αναβαπτισμένο από την αναταραχή της κρίσης, για να αναδιοργανώσει και εκσυγχρονίσει το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, αποτελεί υπέρτατη ύβρη.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος