Το ότι η παρουσία Σαμαρά στη ΔΕΘ ήταν απολύτως επιτυχημένη τόσο σε επικοινωνιακό, όσο και σε ουσιαστικά πολιτικό επίπεδο, είναι κάτι που οι πάντες αποδέχονται. Ακόμα κι όσοι μπορεί να διαφωνούν σε επιμέρους ζητήματα μαζί του, παραδέχονται ότι εξέθεσε μια ολοκληρωμένη πρόταση για ταχύτερη έξοδο από την οικονομική κρίση με έμφαση στην ανάπτυξη και συγκεκριμένα επιχειρήματα για τις ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης που μετέτρεψε το αρχικώς απευκταίο (προσφυγή του ΔΝΤ) σε πραγματικότητα, χωρίς μάλιστα την απαραίτητη διαπραγμάτευση για τους όρους και το χρονοδιάγραμμα του μνημονίου. Όσοι επένδυσαν στον εγκλωβισμό της κοινωνίας στη λογική του αναπόφευκτου και τη συντήρηση ενός ακραία φοβικού κλίματος, είδαν τα πρώτα έντονα σημάδια ρηγμάτων στο επικοινωνιακό οικοδόμημα τους, και οι αντιδράσεις των επομένων ημερών από τα κυβερνητικά κοράκια και τα κάθε είδους λοιπά «παπαγαλάκια» είναι χαρακτηριστικές της διάχυτης αμηχανίας.

Τα κυβερνητικά κοράκια, συνειδητοποιώντας ότι η απογοήτευση που ενέσπειραν στην ψυχή των πολιτών δεν μπορεί να ξεπεραστεί με ευχολόγια για πιθανή έξοδο από το μνημόνιο το 2013 (ενώ ήδη ακούγονται φωνές για μνημόνιο 2), προσπαθούν να απαξιώσουν τις προτάσεις Σαμαρά, διαστρεβλώνοντας κάποια σημεία τους. Ταυτόχρονα καταφεύγουν σε σπασμωδικές αναφορές στην «Πολιτική Άνοιξη» και ανακυκλώνουν την υπόθεση του Βατοπεδίου, χωρίς ωστόσο νέα στοιχεία που να σηματοδοτούν κάποια ουσιαστική εξέλιξη. Υπήρξαν ακόμα και δηλώσεις αποποίησης της μηνμονιακής στήριξης (Σγουρός) διαβλέποντας ότι κάποιοι θα αναγκαστούν να άρουν το Σταυρό του μαρτυρίου της κυβερνητικής υποψηφιότητας στο δρόμο προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Προσπάθησαν να χλευάσουν την δήλωση Σαμαρά για μηδενισμό του ελλείμματος έως το τέλος του 2011. Λησμονούν ότι όσο καθυστερούν τη λήψη των συγκεκριμένων μέτρων στήριξης της αγοράς και του ρυθμού ανάπτυξης (αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, ταχύτερη απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ, στήριξη των δημοσίων επενδύσεων, πλειάδα μέτρων για ενίσχυση κρίσιμων τομέων κλπ) και εμμένουν στη συνέχιση της φοροεπιδρομής, διογκώνεται το κυκλικό έλλειμμα που φέρνει η ύφεση, απορροφώντας μεγάλο μέρος των θυσιών των πολιτών.

Το σκεπτικό είναι εξαιρετικά απλό. Όταν στερείς ρευστότητα από την αγορά και τα νοικοκυριά, οφείλεις να βρεις τρόπους ώστε να ισοσκελίσεις αυτές τις απώλειες από την κατανάλωση και τελικά κι από τα κρατικά έσοδα, αποτρέποντας τη βαθιά ύφεση. Μέτρα και μάλιστα με μηδενικό ή ελάχιστο δημοσιονομικό κόστος υπάρχουν και τα έχει προτείνει έγκαιρα η ΝΔ. Η κυβέρνηση όμως έβαλε σε δεύτερη μοίρα την ανάπτυξη. Ο αναπτυξιακός νόμος ακόμα συντάσσεται και φαίνεται ότι η μορφή που θα πάρει απέχει πολύ από τις σημερινές ανάγκες της αγοράς. Ο Γ. Παπανδρέου θυμήθηκε με καθυστέρηση να αναφερθεί σε διεθνές ακροατήριο στη δημόσια ακίνητη περιουσία αυξάνοντας μάλιστα την εκτίμηση του για το ύφος της αξίας της. (λίγους μήνες πριν καυτηρίαζε τις μετριοπαθέστερες εκτιμήσεις της ΝΔ!!).

Από την άλλη ενεργοποιήθηκαν άμεσα τα πολιτικά και δημοσιογραφικά «παπαγαλάκια» για να πλαγιοκοπήσουν επικοινωνιακά τη θετική εικόνα της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά, σε μια προσπάθεια να εξισορροπήσουν το θετικό αντίκτυπο των προτάσεων της στην κοινωνία. Εντελώς τυχαία και προπαντός ανιδιοτελώς ο κ. Σκυλακάκης θεώρησε σκόπιμο αυτή τη χρονική περίοδο, να μας θυμίσει τις γνωστές θέσεις του για την οικονομία, χρησιμοποιώντας όμως τόσο ακραία και απαξιωτική για το Σαμαρά διατύπωση που να οδηγεί νομοτελειακά στη διαγραφή του. Έχουν υπάρξει επανειλημμένα δημοσιεύματα με δηλώσεις του σχετικά με την προτεραιότητα που πρέπει να υπάρχει στη δημοσιονομική προσαρμογή (περικοπή μισθών και συντάξεων, κοινωνικών παροχών κλπ) σε αντιδιαστολή με την ανάπτυξη που κατά τη γνώμη του δεν αρκεί για την ανάταξη της οικονομίας.

Βέβαια δεν κατανοώ γιατί ένα στέλεχος που η «καταξίωση» του μετά από χρόνια περιπλάνησης εντός κι εκτός ΝΔ (Φιλελεύθεροι - Μάνου) ήρθε με το διορισμό του ως ευρωβουλευτή, στα πλαίσια των εσωκομματικών ισορροπιών ανάμεσα σε Καραμανλή και Μπακογιάννη, αυτοαναγορεύεται σε ικανό άδολο κριτή της πολιτικής της παράταξης. Κάποιοι προφανώς θεωρούν ότι μπορούν να ασκούν ακόμα πολιτική με ξεπερασμένες τακτικές όπως αυτή της σταγόνας. Όταν δηλαδή απολύτως ταυτισμένοι πολιτικοί φίλοι, που είναι πασιφανές ότι δεν θα συνέχιζαν την πορεία τους στη ΝΔ από τη στιγμή που επήλθε η ρήξη με τον επιθυμητό γι’ αυτούς αρχηγό, με τακτικές και επιλεγμένες εμφανίσεις λειτουργούν ως επικοινωνιακό αντίβαρο σε κάθε θετική εξέλιξη για την ΝΔ.

Από τη στιγμή που επιλέγουν να βρίσκονται εκτός παράταξης αναζητώντας φαιδρές δικαιολογίες είναι θεμιτό να επιθυμούν τη φθορά της ΝΔ. Υποτιμούν όμως τη νοημοσύνη και το αισθητήριο των πολιτών αν θεωρούν ότι με τέτοιες πρακτικές θα έχουν το πολιτικό αποτέλεσμα που επιθυμούν. Σε περίοδο γενικευμένης απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού, ο λαός αναγνωρίζει εύκολα τα προσωπικά απωθημένα από την ειλικρινή πολιτική διαφωνία. Άλλωστε πέρα από την ταύτιση με το μνημόνιο (άλλο αν το συνδυάζουμε με διαφωνία σε επιμέρους νομοσχέδια, λες και δεν γνωρίζαμε τις υποχρεώσεις που αναλαμβάναμε με την υπογραφή του!!), σύγχρονες, ρηξικέλευθες, πατριωτικές προτάσεις δεν έχουμε ακούσει ακόμα. Οψόμεθα!!

Όσο για τον κ. Καρατζαφέρη δυστυχώς για τον ίδιο ο διαχρονικός πολιτικός του ρόλος έγινε πλέον ολοφάνερος σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Την περίοδο της πολιτικής του μεσαίου χώρου που είχε επιλέξει ο Κ. Καραμανλής, με την άνοδο των εθνικιστικών τάσεων σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρα και τον τόπο να αρχίζει να αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα προβλήματα με τη λαθρομετανάστευση, την εγκληματικότητα και το παρεμπόριο, θεωρήθηκε από κάποιους σκόπιμο να πλαγιοκοπηθεί από τα δεξιά της η ΝΔ, ως μέσο πίεσης και διαπραγμάτευσης των εσωκομματικών ισορροπιών με τον τότε Πρόεδρο της παράταξης.

Έφθασε μάλιστα ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ ακόμα και να ξιφουλκεί εναντίον της οικογενειοκρατίας συμπεριλαμβάνοντας την οικογένεια Μητσοτάκη στα σχόλια του, για να έρθει λίγο αργότερα κι αφού αυτή η στρατηγική δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης, ελέω αρχηγίας Σαμαρά, να συρθεί στη στήριξη του μνημονίου ερχόμενος σε ευθεία σύγκρουση με τον πυρήνα των οπαδών του. Τώρα αναζητεί με αντικρουόμενες θέσεις, υπαναχωρήσεις (στήριξα το δανεισμό κι όχι το μνημόνιο, λες και το ένα είναι ανεξάρτητο του άλλου!!), λύση στο πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί. Ακολουθούμενος από το ΠΑΣΟΚ, για προφανείς λόγους ενόψει εκλογών, επιδιώκει να εμπλέξει με ανυπόστατες δηλώσεις κατηγορούμενων όπως η κ. Πελέκη, τον Καραμανλή, σε μια υπόθεση που και οι ίδιοι παραδέχονται ότι δεν έχει ποινικό ζητούμενο, ελπίζοντας ότι αυτό αρκεί για να επαναφέρει την εσωστρέφεια στη ΝΔ. Ο Σαμαράς όμως έχει βάλει μια και καλή τέλος στην ανακύκλωση του παρελθόντος, για το οποίο άλλωστε κρίθηκε η ΝΔ στις τελευταίες εκλογές.

Φυσικά και τα ΜΜΕ, άλλα λόγω των διαχρονικών καλών σχέσεων με την κυβερνητική παράταξη, στη διάρκεια της διακυβέρνησης της οποίας ευεργετήθηκαν σκανδαλωδώς στη λήψη δημοσίων έργων και προμηθειών, και άλλα λόγω των προσωπικών σχέσεων επίλεκτων στελεχών τους με πολιτικούς, έχουν αποδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια στήριξης των κυβερνητικών επιλογών. Εμπλουτίζουν μάλιστα το οπλοστάσιο τους με σχεδόν καθημερινή παρουσία όσων εκτός ΠΑΣΟΚ στήριξαν την προσφυγή στο μνημόνιο (ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη) οι οποίοι και λαμβάνουν εμφανώς δυσανάλογα μεγάλη προβολή, με βάση της πολιτικής του δύναμη.

Ο πανικός δεν αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο στην πολιτική και οι υπόγειες και βουβές κοινωνικές διεργασίες μοιάζουν να ξεπερνούν τους παλαιοκομματικούς τακτικισμούς της κυβέρνησης και των εξαπτέρυγων της. Όσο συνεχίζουν να ελπίζουν στη συντήρηση της μιζέριας και του φόβου, τόσο η κοινωνία θα ανταποκρίνεται και πιο θετικά στο μήνυμα ελπίδας του Αντώνη Σαμαρά, τόσο θα συνειδητοποιούν ότι τα αδιέξοδα δεν ταιριάζουν στο σθένος και τη δημιουργικότητα του Έλληνα, τόσο θα ενισχύουν την προσπάθεια για έναν άλλο δρόμο προς την ανάπτυξη και την αξιοπρέπεια. Κι αυτή την προσωπική εσωτερική κινητοποίηση κανένας επικοινωνιακός σχεδιασμός δεν μπορεί να την ανακόψει.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος