Αντί βέβαια η απάντηση να αναζητείται στην εξαρχής διαπραγμάτευση του αυτονόητου (πιο ελαστικό χρονοδιάγραμμα, καλύτεροι όροι χρηματοδότησης) ώστε οι όποιες θυσίες να είναι ηπιότερες αλλά κυρίως να έχουν αποτέλεσμα για την ανάταξη της οικονομίας, οι κυβερνώντες αξιοποίησαν τις ανασφάλειες των πολιτών ώστε να τους πείσουν για τις συνέπειες από τη μη λήψη επώδυνων μέτρων.

Ταυτόχρονα η πρόσφατη εκλογική «τιμωρία» της ΝΔ, ανεξαρτήτως εξελίξεων ή επιβεβαίωσης προεκλογικών και μετεκλογικών αναφορών της, δεν μπορεί να ξεπεραστεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Συναισθηματικά και όχι απαραιτήτως ακραιφνώς λογικά, η κοινωνία δεν μπορεί να ξεπεράσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τους λόγους (θεμιτούς και μη) για τους οποίους αποδοκίμασε μια προηγούμενη διακυβέρνηση. Αυτό θα αποτελούσε μια έμμεση παραδοχή ατελούς αξιολόγησης των τότε δεδομένων, την οποία ούτε καν στη διαχείριση της καθημερινότητας μας, δεν επιχειρούμε συχνά. Επιπρόσθετα είναι τακτικό φαινόμενο η προσκόλληση στο ειδικό (συγκεκριμένες συμπεριφορές, ειδικά γεγονότα) να υποσκελίζει τη σημασία του γενικού.

Αυτό όμως που σταδιακά εξαντλεί το «λάδι» στο καντήλι της φοβικής ανοχής απέναντι στα γεγονότα, είναι η πρόδηλη πλέον κυβερνητική εξαπάτηση σε σχέση με το υποτιθέμενο σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση. Οι θυσίες πλέον αποδεικνύονται κυριολεκτικά χωρίς αποτέλεσμα και χωρίς τέλος, αφού ακόμα και τυπική η έξοδος από το μνημόνιο μετατίθεται από το 2013 στο 2015 με τον Γερμανικό προγραμματισμό να στοχεύει σε μια εις το διηνεκές δημοσιονομική προσαρμογή με ένα μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο προφανώς και δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. 

Τα ελλείμματα επιμένουν (το 2010 κρατήθηκαν γύρω στο 10%), η ύφεση ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη, ο στασιμοπληθωρισμός δεν λεει να δώσει τη θέση του στο πολυαναμενόμενο από την Τρόικα αποπληθωρισμό, η έξοδος στις αγορές παραπέμπεται στις καλένδες, η κρατική σπατάλη δεν περιστέλλεται επαρκώς, η έλλειψη ρευστότητας και ολοκληρωμένο πλάνου αναδιάρθρωσης του παραγωγικού μας μοντέλου εντείνουν τα αναπτυξιακά αδιέξοδα.

Η τυπική παραδοχή της ανεπαρκούς μνημονιακής πολιτικής ήταν η απρόσμενη Τροϊκανή επιβολή συλλογής 50 δις ευρώ από την «αξιοποίηση» της κρατικής ακίνητης περιουσίας. Η «αντιπαροχή» για τη χορήγηση των 110 δις ήταν η ισοπέδωση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων των μελλοντικών γενεών. Η νέα «αντιπαροχή» για την εξαρχής αυτονόητη μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής και τα μη τοκογλυφικά επιτόκια θα είναι η πλήρης δέσμευση εθνικού πλούτου με όρους και συνθήκες που θα μας επιβληθούν.

Αυτή ακριβώς η απροκάλυπτη επιβεβαίωση της εξαπάτησης του Ελληνικού λαού που ξεπερνά τις θεωρητικές η μη προσεγγίσεις του μνημονίου και έγκειται στην καταφανή εκμετάλλευση των συναισθημάτων και των αγωνιών του, χωρίς ορατό «φως στο τούνελ» είναι που περιορίζει πλέον ταχύτατα την απήχηση αυτής της κυβέρνησης (σε ποσοστά που δεν ξεπερνούν το 33-35%)

Το ζήτημα  όσον αφορά τη ΝΔ, είναι να αποδεικνύει μέσα από στρατηγικές κινήσεις όπως τις περιγράψαμε σε πολλές αναρτήσεις μας πχ "«Εγκαινιάζοντας» μια Ελπιδοφόρα πορεία" και «Το ρυάκι που μπορεί να γίνει ορμητικό ποτάμι» ότι ξεπερνά τα όποια νοσηρά φαινόμενα του παρελθόντος και ξεπερασμένες νοοτροπίες του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και μεθοδικά δομεί μια σύγχρονη Κεντροδεξιά παράταξη με φρέσκο λόγο, άφθαρτα πρόσωπα και προσήλωση στην αναβάθμιση των θεσμών και την κοινωνική συνοχή.